Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω: Για εκείνους τους ήλιους που καρτερεί η ψυχή μου.
Γράφει η Βασιλική Τσίγγα
Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω να λες,
από εκεί που περισσεύω,
από το ρούχο και το σώμα που δε χωράω,
από όσα με αδίκησαν και από όσα με πρόδωσαν.
Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω να λες,
από όλα τα ψεύτικα και τα δήθεν,
πέρα από τη συναισθηματική φτώχεια και μιζέρια,
από τρύπιες αγκαλιές και νοθευμένες αγάπες.
Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω να λες,
μακριά από τα σκοτάδια μου
και ακόμα πιο μακριά από τα σκουπίδια του καθενός.
Πίσω δε γυρνώ,
Πίσω δεν κοιτώ.
Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω να λες,
για φωτεινές πολιτείες,
για αξιόπιστες και τρυφερές αγκαλιές.
Για ψηλά ιδανικά και αγνούς έρωτες,
για απάτητες κορυφές και απαράμιλλες ομορφιές.
Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω να λες,
για ειρηνικούς τόπους και γόνιμα μέρη.
Το λέω και να το πράττω.
Το πιστεύω ακλόνητα
και το υποστηρίζω με σθένος.
Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω να λες,
για όσα Ύψιστα ποθεί η καρδιά μου,
για εκείνους τους ήλιους που καρτερεί η ψυχή μου,
με ματιά και λάμψη ανυπότακτη,
με χαρά και ενθουσιασμό μικρού παιδιού.
Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω να λες,
παρέα με την αξιοπρέπεια μου
και τον αυτοσεβασμό μου,
για ήρεμες θάλασσες
και καθαρές ακρογιαλιές.
Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω να λες
για εκεί που ανταμώνω την αρχέγονη δύναμη μου,
εκεί που δοξάζεται και υμνείται η Αλήθεια,
Η μόνη Αλήθεια.
Η μονάκριβη Αξία.
Η Αγάπη.
Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω να λες…
