Ο Θανάσης Ευθυμιάδης μίλησε για τη ζωή του και την πορεία του στο θέατρο, καλεσμένος στο «Χαμογέλα και Πάλι». Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε και στη συνεργασία του με την Άννα Παναγιωτοπούλου με εγκωμιαστικά λόγια. Η ηθοποιός έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών στις αρχές Μαΐου, έπειτα από μάχη με το Αλτσχάιμερ. Σε ερώτηση για το τι δίδαξε η Άννα Παναγιωτοπούλου, ο Θανάσης Ευθυμιάδης απάντησε: «Η αρχή, το πρώτο γύρισμα, το να είναι ένας άνθρωπος γενναιόδωρος σε έναν νέο καλλιτέχνη. Το να γίνει ένας άνθρωπος που είναι σπουδαίος καλλιτέχνης, εκτός από αυτό, να είναι και σπουδαίος άνθρωπος. Το ότι με αντιμετώπισε ισάξια σαν συμπρωταγωνιστή της μια καταξιωμένη ηθοποιός όπως ήταν η Άννα Παναγιωτοπούλου, που είχε κάνει ήδη τις «Τρεις Χάριτες» και την «Μαντάμ Σούτσου» αυτό ήταν ένα σπουδαία μάθημα για μένα και πώς να συμπροφέρομαι και εγώ στους νέους ανθρώπους».
Σε άλλο σημείο, μίλησε για την οικογένειά του και την κριτική της κοινωνίας: «Υπήρχε υποστήριξη από όλη την οικογένειά μου, και είχα υποστήριξη και από τα παιδιά μου. Το σχολείο καλλιεργεί πλέον το να σου φαίνεται περίεργη η επιλογή ενός ανθρώπου. Η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι ένα τρελό σύστημα, τα παιδιά πηγαίνουν φροντιστήριο για να μάθουν αυτά που διδάσκονται στο πρώτο σχολείο τους, δεν υπάρχον φροντιστήρια στο εξωτερικό. Το σύστημα πιέζει τα παιδιά στο να μαθαίνουν συνεχώς πράγματα. Οι γονείς δεν μπορούν να βοηθήσουν πια τα παιδιά τους, όπως βοηθούσαν εμάς».
Για τη ζωή του στο σχολείο και τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στην Παιδεία, ο Θανάσης Ευθυμιάδης δήλωσε: «Έφαγα πολύ ξύλο εγώ στο σχολείο γιατί ήμουν ζωηρός και τότε το Yπουργείο…. Παιδείας και Θρησκευμάτων, έλεγε να δέρνουν τα ζωηρά παιδιά. και δεν μας ζήτησαν ποτέ ένα συγγνώμη για το ξύλο που φάγαμε. Τα θεωρούσαμε φυσιολογικά όλα αυτά, επειδή τα έλεγε το Yπουργείο Παιδείας. Μας έδερναν με τις ευλογίες του Yπουργείου. Και τώρα μπορεί να γίνεται αντίστοιχα λάθος με το σύστημα των Πανελλαδικών και να λένε τα ίδια όπως τότε που μας έδερναν. Εμπιστεύομαι και σέβομαι το ένστικτο των παιδιών μου. Τα ταλέντα χάνονται στη Ελλάδα γι’ αυτό πάνε στο εξωτερικό και αξιοποιούνται».