Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι ελεύθερος!
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Πολλοί, μέσα από τους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας, εκφράζουν τα τελευταία 24ωρα την άποψη πως ήταν λάθος του Κυριάκου Μητσοτάκη να βάλει τόσο ψηλά τον πήχη των προσδοκιών απ’ τις Ευρωεκλογές. Αλλά οι ψηφοφόροι του κόμματος, που αντιστοιχούν στο μεγαλύτερο μέρος της αποχής, αδιαφόρησαν στις εκκλήσεις του. Και προέκυψε αυτό το αποτέλεσμα. Όμως ήταν απόλυτα βέβαιο πως το όποιο αποτέλεσμα δεν θα επέφερε σημαντικές αλλαγές ή κάποια σημαντική ανατροπή, εκτός ίσως από κάποιον περιορισμένο ανασχηματισμό, στην πολιτική ζωή της χώρας. Από την επόμενη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει την άνεση να είναι ο αναμφισβήτητος Πρωθυπουργός της Χώρας και θα κριθεί στο τέλος της περιόδου. Με πολλές πιθανότητες μιας ακόμη τετραετίας, αν ως τότε δεν προκύψει μια συγκροτημένη αντιπολίτευση, με ενιαίο και αξιόπιστο πολιτικό λόγο, ρεαλιστικές προτάσεις και κυρίως με μια σοβαρή ηγεσία που να απευθύνεται στην λογική και όχι στο θυμικό των πολιτών.
Σχετικά με την πρωτοφανή άρνηση των πολιτών να προσέλθουν στις κάλπες των Ευρωεκλογών, αρκετές εφημερίδες της Δευτέρας απέδωσαν το γεγονός σε μια γενικότερη στάση τους να γυρίσουν την πλάτη σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Δεν είναι ακριβώς έτσι… Οι πολίτες, γύρισαν την πλάτη στην δημαγωγία που ασκούν επίδοξοι, άπειροι ωστόσο σε σοβαρά θέματα όπως αυτά της εξωτερικής πολιτικής μιας χώρας, πολιτικοί. Με υποσχέσεις πως θα αλλάξουν το βιοτικό επίπεδο των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, γνωρίζοντας όμως πως, όπως επεσήμανε πολλές φορές και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν υπάρχουν…λεφτόδενδρα.
Αυτοί λοιπόν που δεν προσήλθαν στις κάλπες και προτίμησαν την άνεση της ξαπλώστρας, είναι αυτοί που εκπέμπουν και το δικό τους μήνυμα σε αυτούς που πήγαν, όχι από πολιτικό τους καθήκον αλλά ελπίζοντας πως κάποιος αλεξιπτωτιστής στην νέα ελληνική πραγματικότητα θα τους λύσει το πρόβλημα της ακρίβειας, μπαίνοντας μέσα σε κάθε σούπερ μάρκετ και αλλάζοντας τις καρτέλες των τιμών στα ράφια ή… θα τριπλασιάσει μισθούς και συντάξεις σε έξι μήνες. Κι αυτή η κατηγορία πολιτών, που είναι και οι περισσότεροι, προσέρχονται στις κάλπες όχι, προφανώς, επειδή είναι τόσο ευκολόπιστοι αλλά με το επιχείρημα πως δεν έχουν να χάσουν και τίποτα. Επειδή η πλειοψηφία όσων επέλεξαν τις… ξαπλώστρες, αντί να προσέλθουν και να ασκήσουν το εκλογικό τους καθήκον, ανήκει στον συντηρητικό χώρο της Νέας Δημοκρατίας, θέλω να αναδείξω το αισιόδοξο μήνυμα της…αποχής γενικότερα, όπως με τρείς φράσεις το διατύπωσε ο Νίκος Καζαντζάκης: Δεν περιμένω τίποτα!.. δεν ελπίζω σε τίποτα!.. Είμαι ελεύθερος!
Γιατί η ελπίδα και η προσμονή πως κάποιοι άλλοι, εν προκειμένω οι πολιτικοί ηγέτες, θα μας λύσουν όλα μας τα προβλήματα αν εμείς τους αναθέσουμε την εξουσία, ακόμη κι αν εκείνοι διαθέτουν τις καλύτερες προθέσεις, είναι μια αυταπάτη που στις περισσότερες περιπτώσεις καθηλώνει τα άτομα στην παραίτηση από κάθε προσωπική τους προσπάθεια για την ατομική τους ευημερία. Και τα καθιστά θύματα όσων επιβουλεύονται και καραδοκούν να εξαργυρώσουν την ανθρώπινη δυστυχία με υποσχέσεις, παροχές και ελπίδες, κρατώντας αυτά τα άτομα σε μια ομηρία και συνεχή εξάρτηση απ’ αυτούς και στερώντας τους έτσι την ελευθερία να πορευτούν στην ζωή τους με τις δικές τους δυνάμεις και να μην οφείλουν σε κανένα, κάποιο είδος ηθικής υποχρέωσης.
Όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας που την ημέρα των Ευροεκλογών προτίμησαν την παραλία είναι άνθρωποι ασφαλείς, δεν νιώθουν κάποιο κίνδυνο ούτε καν απ’ την ακροδεξιά στην οποία κατέφυγαν ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας, για να στείλουν στην κυβέρνηση, ανέξοδα, το δικό τους μήνυμα. Ένα μήνυμα που το έλαβε ο Πρωθυπουργός και μας διαβεβαίωσε πως αυτή τη φορά οι μεταρρυθμίσεις θα προχωρήσουν, αγνοώντας το πολιτικό κόστος. Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις, εντύπωση όμως έκανε μια απ’ τις πιο τολμηρές. Εκείνη που αφορά στα επιδόματα ανεργίας, που όπως είπε λειτουργούν ως αντικίνητρο για εργασία για πολλούς νέους που δεν έχουν βασικές ανάγκες επιβίωσης γιατί εξακολουθούν να ζουν εις βάρος των γονιών τους.
Ας ελπίσουμε ότι αυτοί που αναζητούν την εργασία μόνο ως… σκαλοπάτι μετάβασης στην ανεργία, με μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση των επιδομάτων, λειτουργεί τελικά σε βάρος τους. Τέλος ας ελπίσουμε – ξανά – ότι η Κυβέρνηση θα προχωρήσει και στην εξορθολογισμό και άλλων επιδομάτων σε κοινωνικές ομάδες, στις οποίες θα πρέπει να χορηγούνται υπό όρους και με αυστηρές προϋποθέσεις. Γιατί όσο επιδοτείται η ανεργία και η φτώχεια τόσο αυτές αυξάνονται… εις βάρος των υπολοίπων. Και αυτό, είναι νομοτέλεια.
