Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Η πιο μαύρη αχαριστία, αλλά και η πιο συνηθισμένη, είναι η αχαριστία των παιδιών απέναντι στους γονείς.
Βωβενάργκ, Γάλλος γνωμικογράφος
Μια 60χρονη γυναίκα από τη Νέα Υόρκη, με το ψευδώνυμο Ce Ce, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα US Sun αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετώπισε για να μεγαλώσει τα τρία της παιδιά, από τότε που χώρισε με τον άνδρα της, κυρίως όμως στο οδυνηρό πλήγμα που δέχτηκε όταν εκείνα αποξενώθηκαν οριστικά από την ίδια. Σε ένα ξέσπασμα πίκρας και απογοήτευσης, δηλώνει πως αν ξαναγύρναγε τον χρόνο πίσω, δεν θα έκανε το ίδιο λάθος: Να παντρευτεί και να φέρει στον κόσμο παιδιά. Θα ζούσε την ζωή της όπως εκείνη θα ήθελε και παροτρύνει όλες τις γυναίκες να το σκεφτούν ξανά και ξανά πριν αποφασίσουν να φέρουν παιδιά στον κόσμο.
Η γονεϊκή αποξένωση, όπως αναφέρει η ίδια, είναι η χειρότερη ασθένεια της οικογένειας και μάλιστα, είναι πολύ συνηθισμένη. Όσο καλός γονιός κι αν είσαι, κανείς δεν σου εγγυάται ότι τα παιδιά που έφερες στον κόσμο κάποια στιγμή δεν θα στραφούν εναντίον σου… “Μας δαιμονοποιούν με τις πιο ασήμαντες αφορμές και μας κατηγορούν ότι δεν σεβόμαστε τα όρια των δικαιωμάτων μας απέναντί τους και δεν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας ως γονείς”.
Χωρίς αμφιβολία, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας εκφράζει την απογοήτευση εκατομμυρίων γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο, που βιώνουν την αποξένωση από τα παιδιά τους ως το πιο οδυνηρό συναίσθημα, που πολλές φορές εμπεριέχει και μια διάθεση εκδίκησης απέναντι στους δυο γονείς, για τα όποια ψυχολογικά προβλήματα μπορεί τα παιδιά αυτά να κουβαλάνε μαζί τους φεύγοντας από την οικογενειακή εστία. Και τα οποία δυστυχώς, διάφοροι σύμβουλοι και με απίστευτη δε ελαφρότητα αποδίδουν στο οικογενειακό περιβάλλον, διευρύνοντας έτσι το χάσμα με τους γονείς τους και μετατρέποντας την αποξένωση σε μίσος απέναντί τους. Αδιαφορώντας αν στοχοποιώντας την οικογένεια, απενοχοποιούν τα παιδιά από τις δικές τους ευθύνες αλλά και τις εξωοικογενειακές επιρροές.
Σίγουρα η οικογένεια δεν είναι παιδική χαρά. Όμως ο ιερός αυτός θεσμός είναι μια αναγκαιότητα για να λειτουργεί η ανθρώπινη κοινωνία κατά τον καλύτερο τρόπο και να διασφαλίζονται οι ομαλές σχέσεις των μελών μεταξύ τους. Η προτροπή μιας γυναίκας, όπως στην περίπτωσή μας, να μην κάνουν παιδιά ισοδυναμεί με… ευθανασία του ανθρώπινου είδους και των ιδίων φυσικά. Η απόλυτα δικαιολογημένη πίκρα τους για το τίμημα της προσφοράς τους να φέρνουν ζωή στον κόσμο, το τίμημα δηλαδή της εγκατάλειψης και αποξένωσής τους απ’ τα παιδιά τους, αντί να τις εξοντώνει ψυχικά θα πρέπει να γίνει το έναυσμα για ένα καινούριο ξεκίνημα στην ζωή όλων των των εξηντάρηδων γυναικών. Ένα νέο ξεκίνημα σε αυτήν την απαρχή της τρίτης νεότητας, όπως μπορεί να θεωρηθεί η ηλικία των εξήντα και για τα δύο φύλα. Με την προϋπόθεση βέβαια, πως δεν έχουν εγκαταλείψει την φυσική τους κατάσταση στην φθορά του χρόνου και άλλων κακών συνηθειών. Τότε, σε συνδυασμό με την ωριμότητα και την εμπειρία της ζωής τους, μπορούν να αναπληρώσουν όσα έχασαν χάριν των παιδιών τους.
Η πίκρα, η θλίψη, η δυσφορία, το παράπονο για την ‘αχαριστία των παιδιών’ και η διάχυτη νευρικότητα, όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, αντανακλούν στα πρόσωπα πολλών μανάδων και τις κάνουν αντιπαθητικές στα ίδια τους τα παιδιά, μην αφήνοντας έτσι πολλά περιθώρια να έρθουν οι δυο πλευρές πιο κοντά.
Οι ίδιοι οι γονείς, κυρίως οι μανάδες που είναι πιο ευάλωτες απέναντι στην αχαριστία και την αγνωμοσύνη των παιδιών τους, θα πρέπει να κατανοήσουν πως δεν μπορεί το μητρικό τους ένστικτο να υπερισχύει και να καθοδηγεί την συμπεριφορά τους. Όχι όλα για τα παιδιά τους! Δεν κερδίζουν οι μανάδες τα παιδιά τους εκλιπαρώντας τα με κάθε τρόπο, όταν εκείνα έχουν εκδηλώσει την τάση τους να απομακρυνθούν, ενδεχομένως και να αποξενωθούν από τους γονείς, ενοχοποιώντας τους τις περισσότερες φορές για τις όποιες αστοχίες τους στην συμπεριφορά τους και απαξιώνοντας την υλική και ηθική προσφορά τους, που άλλωστε είναι υποχρέωση των γονιών προς τα παιδιά τους, τουλάχιστον ως την ενηλικίωσή τους.
Πρέπει να πνίξουν την πίκρα τους και να προστατέψουν την αξιοπρέπειά τους. Σε όσες τώρα γυναίκες αλλά και άνδρες αποφεύγουν τον γάμο και την οικογένεια, έστω κι αν είναι εύγλωττα τα επιχειρήματα που προβάλλουν, δεν παύει να είναι μια αλαζονική θεωρία. Γιατί έτσι, είτε συρρικνώνεται επικίνδυνα η κοινωνία, είτε αφήνουν χώρο να καλυφτεί το δημογραφικό κενό από ομάδες της κοινωνίας που ζουν στο περιθώριό της. Δεν υπάρχουν ιδανικές οικογένειες ούτε ιδανικοί γονείς κι’ ας μην ενοχοποιούνται από ‘ειδικούς’ στους οποίους πολλά παιδιά προσέρχονται ώστε να λύσουν τα μεταφηβικά τους προβλήματα.
Εκείνο που χρειάζεται να ξέρουν οι νέοι που πρόκειται να έρθουν ‘εις γάμου κοινωνία’ είναι να μην καλλιεργούν μεγάλες προσδοκίες από μια συντροφική σχέση. Ένας σύντροφος, όσο ιδανικός κι αν είναι, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις πιο μύχιες ανάγκες μας για βαθύτερη επικοινωνία. Γι’ αυτό και ο γάμος δεν πρέπει να αποξενώνει τους ανθρώπους απ’ το παρελθόν τους, ταυτόχρονα όμως και να διατηρούν ένα σημαντικό κομμάτι της προσωπικής τους ελευθερίας που θα το διαχειρίζονται οι ίδιοι με τον καλύτερο γ’ αυτούς τρόπο, ώστε να επέρχεται μια ψυχική ηρεμία στους ίδιους αλλά και η καλύτερη συντροφική και οικογενειακή γαλήνη.
