Η δημοσιογράφος του Guardian γράφει για το νησί που ερωτεύτηκε και την «ανάγκασε» να μετακομίσει μόνιμα στην Ελλάδα
«Από τη Μεσόγειο μέχρι τον Ατλαντικό και τη Βόρεια Θάλασσα, οι αρθρογράφοι μας επιλέγουν υπέροχους νησιωτικούς παραδείσους που προσφέρουν γαλήνη και τέλειες παραλίες» αναφέρει σε δημοσίευμά του ο Guardian συγκαταλέγοντας την Τήλο στα Δωδεκάνησα ανάμεσα στις «έξι υπέροχες αποδράσεις σε νησιά της Ευρώπης». Εκτός από την Τήλο, οι δημοσιογράφοι του Guardian προτείνουν για απόδραση τα Νησιά Σιές, στη Γαλικία της Ισπανίας, τη Νήσο Σεντ-Μαργκερίτ, κοντά στις Κάννες στη Γαλλία, την Ούστικα κοντά στη Σικελία της Ιταλίας, το Ραμπ στην Κροατία και το Χάλιχ Χόγκε στη βορειοδυτική Γερμανία. Η δημοσιογράφος του Guardian, Τζένιφερ Μπάρκλεϊ, επισκέφθηκε την Τήλο, και φαίνεται πως μαγεύτηκε από την αυθεντικότητα και την ομορφιά του τόπου. Κατάφερε να αποτυπώσει τις σπάνιες στιγμές ηρεμίας και ζωντάνιας που προσφέρει το νησί, καθώς και την αρμονική συνύπαρξη της φύσης με την τοπική κοινότητα. Μέσα από την περιγραφή της, μας μεταφέρει σε ένα μέρος όπου η παράδοση συναντά την αειφορία, και οι μικρές, καθημερινές απολαύσεις αποκτούν μια μοναδική αξία.
Το κείμενο της δημοσιογράφου του Guardian στην Τήλο
«Η θάλασσα βάφεται σε αποχρώσεις του ροζ και του χρυσού, καθώς τα κύματα χτυπούν την ακτή στον άγριο βορρά της Τήλου. Κάθομαι σε μια ταβέρνα και απολαμβάνω το δροσερό αεράκι του ηλιοβασιλέματος. Στο ακρωτήριο στα δυτικά, πάνω από την παραλία Πλάκα, όπου περιφέρονται παγώνια, ένας ανεμόμυλος περιστρέφεται. Αυτός, μαζί με ένα μικρό ηλιακό πάρκο, καλύπτουν όλες τις ενεργειακές ανάγκες του νησιού τον χειμώνα. Πέρα από αυτό, ο δρόμος ανεβαίνει απόκρημνους γκρεμούς προς το μοναστήρι, όπου υπάρχει και μια ρέουσα πηγή. Η Τήλος, ένα νησί 25 τετραγωνικών μιλίων στο νότιο Αιγαίο, είναι γαλήνια, φιλόξενη και αυθεντική. Μια απαγόρευση κυνηγιού προστατεύει την άγρια ζωή, όπως τα φαλκόνια της Ελεονώρας και τους αετούς του Μπονέλ, που πετούν και κυκλώνουν ψηλά. Οι μεσογειακές φώκιες βρίσκουν καταφύγιο στην ανεπτυγμένη και τραχιά ακτογραμμή. Οι δρόμοι κρύβουν κινδύνους, όπως γάτες, κουκουβάγιες και κατσίκες.
Όταν επισκέφθηκα την Τήλο για μια εβδομάδα το 2008 και περπάτησα μέσα από μια κοιλάδα γεμάτη θυμάρι και φασκόμηλο μέχρι έναν εκθαμβωτικό κόλπο με άμμο στο χρώμα του καρπουζιού, μαγεύτηκα. Ανακάλυψα περισσότερα μονοπάτια που οδηγούν σε παραλίες με βράχια σε αποχρώσεις του πράσινου και του σομόν, και παρατήρησα τα άστρα από το εγκαταλελειμμένο χωριό, το “Μικρό Χωριό”. Τελικά, το 2011, αύξησα τον πληθυσμό των 500 κατοίκων κατά ένα, μετακομίζοντας μόνιμα εδώ. Μετά από ένα ταξίδι δύο έως τριών ωρών με το πλοίο από τη Ρόδο ή την Κω, φτάνεις στα Λιβάδια, που είναι περικυκλωμένα από πράσινες πλαγιές και βραχώδεις κορυφές. Κατά μήκος της παραλίας με τα βότσαλα, υπάρχουν απλά ξενοδοχεία, οικογενειακές ταβέρνες (για μια παραλλαγή της παραδοσιακής κουζίνας, δοκιμάστε το Αλμυρίκι ή τη Γοργόνα), μπαρ και το υπαίθριο γυμναστήριο του Ζαφείρη. Οικογένειες με καροτσάκια, παιδιά με πατίνια και ζευγάρια που περπατούν απολαμβάνουν τον περίπατο.
Το λεωφορείο ακολουθεί έναν δρόμο πλαισιωμένο από πικροδάφνες μέσα από το άδειο κέντρο του νησιού μέχρι το σπήλαιο Χαρκαδιό, όπου το μουσείο εκθέτει τα οστά των τελευταίων ελεφάντων στην Ευρώπη. Μπροστά, τα μικρά λευκά σπίτια του Μεγάλου Χωριού εμφανίζονται κάτω από το κάστρο. Από το νέο αρχαιολογικό μουσείο, ανεβαίνουμε στο αρχαίο χωριό, όπου ένα καφέ-μπαρ εκτείνεται κάτω από δέντρα, ενώ ένα άλλο έχει θέα στους θολωτούς στέγες και την αυλή με τα βοτσαλωτά μωσαϊκά της εκκλησίας. Το λεωφορείο στρίβει νότια προς την Εριστό, όπου περπατώ το χιλιόμετρο της άμμου ανάμεσα σε άγρια βραχώδη ακρωτήρια. Στην καντίνα, το κουτί της μπίρας μου πηγαίνει στην ανακύκλωση: Η Τήλος έγινε νησί μηδενικών αποβλήτων πριν από λίγα χρόνια. Το σούρουπο υπάρχει μια ηρεμία, παρά τις δεκάδες σκηνές κάτω από τις αλμυρίδες. Η Τήλος έχει επιτρέψει το ελεύθερο κάμπινγκ σε μέρος αυτής της παραλίας για δεκαετίες, και πολλοί κατασκηνωτές επιστρέφουν χρόνο με τον χρόνο. Οι άνθρωποι κάθονται και παρακολουθούν τα κύματα να κυλούν, ενώ οι έφηβοι παίζουν παραδοσιακή μουσική με κιθάρα και βιολί. Μετά τα καλοκαιρινά φεστιβάλ, περπατάμε στους λόφους προς τα ξωκλήσια με τις τοιχογραφίες, περιμένοντας τη βροχή που θα φέρει τα αγριολούλουδα».
