Τα καλύτερα μέρη για αναρρίχηση στον κόσμο: Ανάμεσά τους και η Ελλάδα
Από την Τασμανία μέχρι το Βιετνάμ και την Ελλάδα, ο κόσμος είναι γεμάτος με εκπληκτικούς βραχώδεις σχηματισμούς για ατρόμητους ορειβάτες. Ο Αυστραλός ορειβάτης και φωτογράφος Simon Carter επιλέγει πέντε από τους καλύτερους. Ανάμεσά τους και δύο περιοχές της Ελλάδας. Ίσως ήταν ο Τομ Κρουζ που σκαρφάλωνε στον κόκκινο βράχο του Dead Horse Point της Γιούτα στην ταινία Mission: Impossible II ή η βραβευμένη με Όσκαρ ταινία Free Solo που κατέγραψε την εμπνευσμένη ανάβαση του Alex Honnold στην 3.000 πόδια ψηλή βραχώδη πλευρά του El Capitan στο Εθνικό Πάρκο Yosemite χωρίς σχοινιά ή εξοπλισμό ασφαλείας. Όποιος και αν είναι ο λόγος, η αναρρίχηση έχει γνωρίσει μεγάλη δημοτικότητα σε όλο τον κόσμο. «Έχω δει τόσο πολλούς ανθρώπους να ασχολούνται με την υπαίθρια αναρρίχηση τα τελευταία 20 χρόνια», λέει ο Αυστραλός αναρριχητής και φωτογράφος Simon Carter. «Πολλά από αυτά οφείλονται στις ταινίες και στον πολλαπλασιασμό των γυμναστηρίων εσωτερικής αναρρίχησης, καθώς και στο ότι η αθλητική αναρρίχηση μπήκε τελικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2020 στην Ιαπωνία».
Από τη Μαδαγασκάρη μέχρι την Κίνα, ο κόσμος είναι γεμάτος με πύργους, βράχους, σπήλαια και άλλους εκπληκτικούς σχηματισμούς για ατρόμητες ψυχές που θέλουν να δουν από τι είναι φτιαγμένοι, είτε πρόκειται για αθλητική αναρρίχηση, είτε για bouldering, είτε για top-roping είτε για free soloing. Πολλές από τις σπουδαιότερες τοποθεσίες αναρρίχησης συγκεντρώνονται στο νέο βιβλίο του Carter, The Art of Climbing. «Η σωματική και πνευματική πρόκληση της αναρρίχησης» ήταν αυτό που αρχικά προσείλκυσε τον Carter, ο οποίος ασχολείται με την αναρρίχηση εδώ και 40 χρόνια. «Όμως, καθώς ασχολούμουν περισσότερο με την αναρρίχηση, είχε να κάνει με τα μέρη που εξερευνούσα και τους ανθρώπους με τους οποίους έκανα παρέα. Αυτό που μου αρέσει στην αναρρίχηση είναι ότι μπορείς να γνωρίσεις τυχαία μέρη του πλανήτη, τα οποία είναι τόσο ενδιαφέροντα – σου δίνει ένα κομμάτι ενός τόπου που σπάνια θα εξερευνούσες ως τουρίστας. Η σύνδεση με τη φύση είναι ένα από τα πιο ισχυρά πράγματα. Περνάς μεγάλα χρονικά διαστήματα στις πιο εντυπωσιακές τοποθεσίες. Καταλήγεις να νιώθεις δέος και να γοητεύεσαι από αυτά τα μέρη». Ακολουθούν πέντε από τις αγαπημένες τοποθεσίες αναρρίχησης του Carter σε όλο τον κόσμο για να ξεπεράσετε τα όριά σας ή απλώς να απολαύσετε την απόλυτη ομορφιά της άγριας, δύσβατης φύσης, όπως δημοσιεύτηκαν από το BBC.
Οι πυλώνες της χερσονήσου Τασμάν (Αυστραλία)
Για μια αίσθηση της άκρης του κόσμου, λίγα μέρη μπορούν να συγκριθούν με τη χερσόνησο Τάσμαν στη νοτιοανατολική Τασμανία της Αυστραλίας. Η χερσόνησος είναι γνωστή για το Πορτ Άρθουρ, μια διάσημη αποικία καταδίκων από τη δεκαετία του 1800, όταν η Αυστραλία εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά από Ευρωπαίους. Αλλά για τους αναρριχητές, είναι οι γιγαντιαίες θαλάσσιες στήλες από Ιουρασικό δολορίτη κατά μήκος της τραχιάς ακτογραμμής, που προεξέχουν έως και 300 μέτρα από τη θάλασσα, που τους καλούν.
Περίπου μια ώρα οδήγησης από το Χόμπαρτ, την πρωτεύουσα της Τασμανίας, η χερσόνησος Τασμάν φιλοξενεί μια διάσημη «τριλογία» εμβληματικών πυλώνων. «Το Totem Pole, το Moai και το Pole Dancer είναι περιπετειώδεις εκδρομές μόνο για έμπειρους ορειβάτες», εξηγεί ο Carter. «Όλες απαιτούν τουλάχιστον δύο ώρες πεζοπορίας και ένα ραπέλ για να φτάσετε στους πυλώνες. Το Moai (22 μέτρα) είναι μια μέτρια περιπετειώδης εκδρομή. Στην περίπτωση του Pole Dancer, είναι μια πλήρης περιπέτεια που απαιτεί τουλάχιστον πέντε ώρες πεζοπορίας, δύο καταβάσεις με σχοινί και αρκετές διαδρομές αναρρίχησης μόνο για να φτάσετε στην αρχή του Pole Dancer (40μ). Το Totem Pole, συνολικού ύψους 65 μέτρων και πλάτους μόνο περίπου 4 μέτρων στη βάση του, είναι μια τεχνικά αρκετά απαιτητική αναρρίχηση για τους πιο σκληρούς αναρριχητές. «Είναι σαν ένα μεγάλο σπίρτο – ένα απίστευτο πράγμα που προεξέχει από τον ωκεανό. Πρόκειται για τεχνική αναρρίχηση στην πιο εντυπωσιακή τοποθεσία που μπορείτε να φανταστείτε».
Κάλυμνος και Τέλενδος (Ελλάδα)
Κρήτη, Κέρκυρα, Σαντορίνη, Μύκονος… μερικά από τα ονόματα των 6.000 ελληνικών νησιών είναι εξαιρετικά γνωστά στους παραθεριστές. Η Κάλυμνος, ανάμεσα στα νησιά Κως και Λέρος στην αλυσίδα των Δωδεκανήσων, είναι πολύ λιγότερο γνωστή, αλλά μεταξύ των ορειβατών είναι θρυλική. «Η Κάλυμνος δεν θα μπορούσε να είναι πιο διάσημη μεταξύ των αναρριχητών», λέει ο Carter. «Είναι ένα βραχώδες νησί και δεν είναι αισθητικά το πιο όμορφο ελληνικό νησί. Αλλά για τους αναρριχητές είναι παράδεισος, με βράχια και σπηλιές παντού. Είναι πιθανώς ο πιο δημοφιλής προορισμός αναρρίχησης στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Πρέπει να υπάρχουν πάνω από 4.000 ατομικές αναρριχήσεις στους ασβεστολιθικούς βράχους που είναι διάσπαρτοι σε όλη την Κάλυμνο και το γειτονικό νησί Τέλενδος. Το εύρος δυσκολίας καλύπτει κάθε βαθμό, από τις πιο εύκολες αναρριχήσεις μέχρι τις απίστευτα δύσκολες – υπάρχει πραγματικά κάτι για όλους».
Μεταξύ των πιο αξιόλογων και απαιτητικών αναρριχητικών εμπειριών είναι η Κρυστάλλινη Σπηλιά στην Τέλενδο, στην οποία μπορείτε να φτάσετε με ένα 30λεπτο πλοίο ή θαλάσσιο ταξί από την Κάλυμνο και στη συνέχεια με πεζοπορία 1,5 χιλιομέτρου (ή ζητήστε από το πλοίο να σας αφήσει πιο κοντά στην Κρυστάλλινη Σπηλιά, κάτι που συχνά κάνουν με χαρά). «Το Crystal Cave είναι μια μεγάλη, σκληρή, τεχνική ανάβαση αντοχής – μια πολύ φυσική, γυμναστική διαδρομή», προσθέτει ο Carter. «Χρειάζεστε ένα σχοινί 100 μέτρων για να το κάνετε, επειδή η σπηλιά είναι τόσο ψηλή- όταν φτάσετε στην κορυφή της σπηλιάς, χρειάζεστε αρκετό σχοινί για να κατεβείτε και να επιστρέψετε στο έδαφος. Είναι ένα εξαιρετικό μέρος». Οι ταξιδιώτες μπορούν να πάρουν απευθείας πτήση από την Αθήνα προς την Κάλυμνο ή να πάρουν πλοία από άλλα νησιά, όπως η Ρόδος.
Smith Rocks State Park (ΗΠΑ)
Το Smith Rocks State Park στο Όρεγκον αναγνωρίζεται ευρέως ως η γενέτειρα της σύγχρονης αμερικανικής αθλητικής αναρρίχησης. Ο Carter εξηγεί ότι η αναρρίχηση άρχισε να γίνεται δημοφιλής εδώ τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, και στη συνέχεια απογειώθηκε πραγματικά τη δεκαετία του ’80, όταν οι αναρριχητές που αναζητούσαν πιο δύσκολες προκλήσεις έστρεψαν την προσοχή τους στους τοίχους που έμοιαζαν με κενά. «Οι απότομοι καθαροί τοίχοι δεν είχαν ρωγμές ή χαρακτηριστικά, οπότε οι αναρριχητές άρχισαν να εξοπλίζουν τις διαδρομές με μόνιμα στερεωμένα μπουλόνια ασφαλείας, κάτι που επέτρεψε στους αναρριχητές να επικεντρωθούν στην προώθηση της φυσικής, γυμναστικής πλευράς της αναρρίχησης, η οποία έγινε γνωστή ως “αθλητική αναρρίχηση” και απογειώθηκε σε όλη τη χώρα», λέει.
Το Smith Rock State Park βρίσκεται στην έρημο του κεντρικού Όρεγκον, σε απόσταση 200 μιλίων από το Πόρτλαντ. «Το Smith Rocks είναι ένα μέρος που προκαλεί δέος», λέει ο Carter. «Το κρατικό πάρκο διασχίζει ο ποταμός Crooked River. Είναι μια μικρή όαση στη μέση της υπαίθρου. Έχεις ράντσα και αγροτικές εκτάσεις, και μετά, μπουμ, αυτό το κρατικό πάρκο ξεπροβάλλει από το πουθενά με αυτούς τους ωραίους πορτοκαλί σχηματισμούς για αναρρίχηση, συμπεριλαμβανομένων των The Smith Rock Group, The Christian Brothers, The Dihedrals, Aggro Gully και Monkey Face. Η περιοχή έχει την αίσθηση της Άγριας Δύσης. Είναι ένα μέρος όπου πραγματικά αισθάνεστε ότι θα έπρεπε να κυκλοφορείτε με άλογο. Έχει μια ελαφρώς ερημική αίσθηση…». Περισσότερες από 2.000 διαδρομές διατρέχουν τα βραχώδη τοπία του πάρκου. Οι περισσότεροι επισκέπτες επιλέγουν μία από τις πολλές εύκολες ή μέτριες διαδρομές, αλλά οι σκληροπυρηνικοί αναρριχητές μπορεί να επιχειρήσουν δοκιμασμένες κλασικές διαδρομές, όπως το To Bolt Or Not To Be, το οποίο είναι «ένας εκπληκτικός, κενός τοίχος ύψους 41 μέτρων στην περιοχή Dihedrals», σύμφωνα με τον Carter. «Απαιτεί συνεπή, σκληρή αναρρίχηση. Όταν σκαρφάλωσε για πρώτη φορά ο Γάλλος αναρριχητής Jean Baptiste Tribout το 1986, ήταν η δυσκολότερη διαδρομή στη Βόρεια Αμερική. Το αυθάδες όνομα που έδωσε στη διαδρομή είχε νόημα – αμέσως μετά, η αθλητική αναρρίχηση απογειώθηκε στις ΗΠΑ. Χρόνια αργότερα, η διαδρομή παραμένει και σήμερα ένα πολυπόθητο τεστ για κορυφαίους αναρριχητές».
Les Calanques (Γαλλία)
Υπάρχει πολύ ασβεστόλιθος με άφθονες ευκαιρίες αναρρίχησης κατά μήκος της νότιας ακτής της Γαλλίας, αλλά το Εθνικό Πάρκο Calanques, έξω από τη Μασσαλία, είναι το επίκεντρο που προσελκύει τυχοδιώκτες από όλο τον κόσμο. «Το Calanques είναι μια πολύ σημαντική ιστορικά περιοχή για τους αναρριχητές. Οι Γάλλοι ορειβάτες στις αρχές της δεκαετίας του 1900 πήγαιναν εκεί όταν ο καιρός ήταν κακός στα βουνά για να βελτιώσουν τις τεχνικές τους δεξιότητες, οπότε υπάρχουν εκπληκτικές παραδοσιακές αναρριχήσεις, όπως η Arête de Marseille, μια κλασική, εύκολη διαδρομή για έμπειρους αναρριχητές στον σχηματισμό La Grande Candelle με θέα τη Μεσόγειο, την οποία την ανέβηκαν για πρώτη φορά το 1927, καθώς και πιο σύγχρονες αναρριχήσεις».
Υπάρχουν 26 calanques (ή, κατά προσέγγιση, «βραχώδεις κολπίσκοι») στο εθνικό πάρκο, μια περιοχή 520 τετραγωνικών χιλιομέτρων που είναι δημοφιλής στους πεζοπόρους, τους βαρκάρηδες, τους ιστιοπλόους, τους κολυμβητές και τους φυσιολάτρες, καθώς και στους αναρριχητές. Η Μασσαλία αποτελεί μια καλή βάση, σε απόσταση 30 λεπτών με λεωφορείο ή αυτοκίνητο από το εθνικό πάρκο, ή οι ορειβάτες μπορούν να μείνουν σε μια από τις μικρές πόλεις-λιμάνια, όπως το Les Goudes. «Οι αναρριχητές μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα σε μερικές από τις μεγάλες, παλιές παραδοσιακές αναρριχήσεις ή δύσκολες σύγχρονες αθλητικές αναρριχήσεις σε προεξοχές και σπηλιές», λέει ο Carter. «Η αναρρίχηση είναι εύκολη έως μέτρια, με κάποια πιο δύσκολα πράγματα. Υπάρχει κάτι για όλους. Ο ασβεστόλιθος εδώ είναι τόσο όμορφος. Ορισμένες από τις αναρριχήσεις ξεκινούν από μικρές παραλίες. Αυτό που είναι επίσης ιδιαίτερο στις Calanques είναι ότι σκαρφαλώνεις πάνω από τον υπέροχο αφρώδη μεσογειακό ωκεανό».
Ha Long Bay (Βιετνάμ)
Υπάρχει ένας ήρεμος ρυθμός στις κρουαζιέρες με τις βάρκες junk που μεταφέρουν τους ταξιδιώτες γύρω από τον κόλπο Hạ Long Bay, μια πανέμορφη περιοχή στο βορειοανατολικό Βιετνάμ με περισσότερα από 2.000 ασβεστολιθικά καρστ να ξεπροβάλλουν από τον ωκεανό, μερικά από τα οποία φτάνουν τα 400 μέτρα. Αλλά το μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco είναι επίσης μια παιδική χαρά περιπέτειας, με φανταστικές ευκαιρίες για θαλάσσιο καγιάκ, καταδύσεις, πεζοπορία και αναρρίχηση. «Ο κόλπος Ha Long Bay είναι ένα τρελά όμορφο μέρος», λέει ο Κάρτερ. «Όταν κάνεις κρουαζιέρα στην περιοχή, είσαι καθηλωμένος από αυτό που βλέπεις. Είναι ένα από εκείνα τα μέρη όπου νιώθεις ότι έχεις ταξιδέψει πραγματικά κάπου μοναδικά και περιπετειώδη». Το Cát Bà, το μεγαλύτερο νησί του κόλπου, είναι ο κύριος κόμβος για τους ορειβάτες, με τα τραχιά βουνά του Εθνικού Πάρκου Cát Bà και τον δημοφιλή βράχο Butterfly Wall. Αλλά για να γνωρίσετε πραγματικά τα καλύτερα του κόλπου, πρέπει να εξερευνήσετε με σκάφος. «Αν και πολλά από τα καρστ είναι πολύ αιχμηρά, χαμηλής γωνίας και με βλάστηση για να ενδιαφέρουν τους περισσότερους σύγχρονους αναρριχητές, υπάρχουν χρυσές κουκίδες για τους τολμηρούς εξερευνητές», λέει ο Carter. «Θα μπορούσατε να χαθείτε σε αυτή την περιοχή, εξερευνώντας για μέρες με βάρκα».
Οι αναρριχήσεις του κόλπου δεν είναι ιδανικές για αρχάριους. «Δεν μπορείς να κάνεις πολλά ως αρχάριος εκεί – είναι για περιπετειώδεις, έμπειρους αναρριχητές», λέει ο Carter. Ξεχωρίζει το The Face και το Turtle Cave ως δύο αγαπημένες αναρριχήσεις σε κοντινή απόσταση από το Cát Bà. «Το The Face είναι ένας τεράστιος τοίχος από ασβεστόλιθο, ο οποίος μοιάζει σαν να έχει στάξει κερί από την πρόσοψη του βράχου. Η αναρρίχησή του είναι μια ασυνήθιστη εμπειρία. Υπάρχουν επίσης πολλές αναρριχήσεις στην περιοχή όπου, μόλις τελειώσετε, μπορείτε να κάνετε ραπέλ πίσω σε μια παραλία. Αλλά το μεγαλύτερο όφελος της περιοχής έρχεται με τις προκλήσεις «deep-water soloing», όπου μπορείτε απλά να βγείτε από τη βάρκα και να σκαρφαλώσετε χωρίς σχοινί – μόνο εσείς, ο βράχος και ο ωκεανός ως «crash pad».» Το Turtle Cave είναι ένα τέλειο παράδειγμα αυτού, όπου οι ορειβάτες στοχεύουν να σκαρφαλώσουν στο χείλος μιας σπηλιάς 10 μέτρα πάνω από τον ωκεανό – χωρίς να χρησιμοποιήσουν σχοινί.
