Η λύπη του αποχωρισμού και οι νέοι ορίζοντες για το μέλλον
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Πατρίδα σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δεν λάμπει…
Λορέντζος Μαβίλης
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ορίζουν την μετάβαση από μια περίοδο της ζωής μας, συνήθως ευχάριστη, που θα νοσταλγούμε στο μέλλον, σε μια άλλη, στο άγνωστο. Για την οποία ελπίζουμε και ταυτόχρονα προσπαθούμε να είναι ίσως και καλύτερη. Όπως είναι η τελευταία μέρα του Λυκείου, που αποχαιρετούμε τους συμμαθητές μας κοιτάζοντάς τους στα μάτια και δίνοντας υποσχέσεις να συναντηθούμε κάποτε, γνωρίζοντας πως… αυτό μάλλον δεν θα συμβεί ποτέ. Κάποιοι θα σκορπίσουν σε Σχολές περιφερειακών Πανεπιστημίων, κάποιοι θα αναζητήσουν την τύχη τους σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα και κάποιοι θα δραστηριοποιηθούν και θα χαθούν, στην δίνη του σκληρού αγώνα για την επιβίωση…
Ή, όπως είναι για έναν νέο άνδρα η τελευταία μέρα της θητείας του στον στρατό… Όπου φεύγοντας, αφήνει πίσω του συναδέλφους του με τους οποίους έζησε ανέμελες στιγμές κι έχει την ίδια στιγμή μπροστά του τους δικούς του ανθρώπους να τον υποδεχτούν στο ξεκίνημα της νέας του ζωής – και τις περισσότερες φορές, σχεδόν ένα εξασφαλισμένο μέλλον. Η λύπη του αποχωρισμού από την μια και οι νέοι ορίζοντες για το μέλλον που ξανοίγονται από την άλλη, δημιουργούν ένα μείγμα αισθημάτων που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Ίσως να είναι ένα πλατύ χαμόγελο αισιοδοξίας, ίσως όμως και κάποια δάκρυα συγκίνησης που δεν μπόρεσες να συγκρατήσεις. Όπως και εμείς, τα δικά μας δάκρυα όταν σε είδαμε με βουρκωμένα μάτια… Γιατί δακρύσαμε κι εμείς Γιώργο μαζί σου… κι ας μην μας είδες!
Τα δάκρυα όλων…
Τα δάκρυα του εύζωνα θα μπορούσαν να είναι τα δάκρυα όλων εκείνων που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, παιδιά, συζύγους, στη διαδρομή της πρόσφατης ιστορίας μας μέχρι και το παιδομάζωμα και που τα ίχνη τους δεν βρέθηκαν ποτέ, ώστε να μπορούν οι δικοί τους να στήσουν ένα μικρό μνήμα να ανάβουν το καντήλι τους. Κι έτσι, για όλους αυτούς, ιδρύθηκε και στην Ελλάδα όπως και σ’ άλλες χώρες της Ευρώπης, κάτι σαν κενοτάφιο, το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στην Πλατεία Συντάγματος. Το οποίο οι ηγέτες της χώρας μας, αλλά και ηγέτες άλλων χωρών, όταν μας επισκέπτονται τιμούν, καταθέτοντας το καθιερωμένο στεφάνι.
Οι εύζωνοι που δεν επιλέγονται μόνο με βάση τις σωματικές τους προδιαγραφές αλλά χρειάζεται και η δική τους δηλωμένη βούληση να υποστούν την δοκιμασία σκληρής άσκησης και προετοιμασίας, ώστε να υπηρετήσουν επάξια τον ρόλο του φρουρού του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, αυτοί οι εύζωνοι, χαίρουν μιας ιδιαίτερης κοινωνικής αλλά και τουριστικής αίγλης. Και δικαίως κάνουν περήφανους τους δικούς τους ανθρώπους.
Όμως όταν εκείνες τις δύσκολες στιγμές του αποχαιρετισμού μιας τόσο τιμητικής θέσης εκδηλώνεται έντονα ο πατριωτισμός και ο σεβασμός στην μνήμη όλων των άγνωστων στρατιωτών που θυσιάστηκαν στον βωμό της ελευθερίας μας, τότε ο εύζωνας αυτός κάνει περήφανους όλους εμάς που είμαστε αλλά και νιώθουμε Έλληνες. Και δικαίως ο πρωθυπουργός τον πρόβαλλε σαν μια ελπίδα, σαν ένα φωτεινό παράδειγμα των νέων.
Γιατί ο εύζωνας δεν ανέδειξε μόνο τον πατριωτισμό του αλλά έκανε ταυτόχρονα και αναφορά στους δικούς του ανθρώπους, στην οικογένειά του που στάθηκε δίπλα του σε όλη την διάρκεια της θητείας του. Σε κάθε του βήμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δίνοντας έτσι έμφαση και στην αξία του θεσμού της οικογένειας, όπου μαζί με την ιδέα της Πατρίδας και της Θρησκείας συνθέτουν το αδιάρρηκτο τρίπτυχο της φυλής μας και του έθνους μας. Μια οικογένεια, που έχει πάντα συγκεκριμένη μορφή και δομή και κανένα υποκατάστατο δεν μπορεί να εξισωθεί μαζί της.
Μια οικογένεια που δεν είναι, όπως εσφαλμένα και αλαζονικά έχει επικρατήσει, η αισθηματική σχέση των δυο συζύγων μεταξύ τους, κάτι θετικό όχι όμως πάντα απαραίτητο, αλλά η σχέση του καθένα από αυτούς, της μάνας και του πατέρα, της γυναίκας και του άνδρα ξεχωριστά με τα παιδιά τους, που μπορεί να είναι και πολύ καλύτερη από την σχέση που μπορεί να έχει ένα ‘αγαπημένο ζευγάρι’ με τα παιδιά του. Και κυρίως οι σχέσεις των παιδιών μεταξύ τους, που μπορεί να είναι αξιοζήλευτες, όπως η σχέση του Γιώργου και της Έλενας.
