Γιατί έχασε η Κάμαλα Χάρις: Τα μοιραία λάθη της υποψήφιας των Δημοκρατικών

Μια αιχμηρή κριτική από ευρωπαϊκή σκοπιά εκφράζεται αμέσως μετά την επιβεβαίωση της ήττας της Κάμαλα Χάρις στις αμερικανικές εκλογές, και μάλιστα χωρίς καν να ζήσουμε ένα θρίλερ ή μια μάχη στήθος με στήθος όπως προμηνυόταν από τις δημοσκοπήσεις. Στο κεντρικό του άρθρο που δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του σήμερα, το γαλλικό πολιτικό περιοδικό Le Point κάνει μια σύντομη αλλά στοχευμένη ανάλυση των αιτίων που οδήγησαν σε αυτή την ήττα που δεν την πιστώνει μόνο στην ίδια την υποψήφια των Δημοκρατικών, αλλά και συνολικά στο κόμμα.

Με αφετηρία την προηγούμενη κυρία της αμερικανικής πολιτικής που ηττήθηκε από τον Τραμπ το 2016, ο Γαλλοαμερικανός πολιτικός αναλυτής Φρανζ-Ολίβιερ Ζίσμπερτ λέει ότι η “η Χάρις έπαιξε την ίδια παρτιτούρα με τη Χίλαρι Κλίντον”. Δηλαδή ότι επανέλαβε την ίδια ηθικολογία, τον ίδιο ελιτισμό, τον ίδιο κοινοτισμό (σ.σ. τον κατακερματισμό των κοινοτήτων ανάλογα με τη φυλή, τη θρησκεία ή άλλα χαρακτηριστικά). Και σημειώνει ότι πρόκειται για “μια στρατηγική ήττας που δείχνει την ανικανότητα των Δημοκρατικών να διδαχθούν από τα λάθη τους”.

Στην ανάλυση του Le Point υπογραμμίζεται ότι “το περίεργο με τους Αμερικανούς Δημοκρατικούς είναι ότι δεν μαθαίνουν. Το ότι κέρδισε ο Ντόναλντ Τραμπ, μπορούμε να λέμε ότι έγινε χάρη στην εκστρατεία της Καμάλα Χάρις. Όπως η Χίλαρι Κλίντον, η αντίπαλος του Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του 2016, έτσι και η Χάρις έκανε εντελώς λάθος από την αρχή μέχρι το τέλος”. Τα καλά λόγια που έχει να πει για την Χάρις περιορίζονται στο τηλεοπτικό της χάρισμα και το πλατύ -ίσως υπερβολικό- χαμόγελο και γέλιο της. Και σημειώνει: “Έκανε το μοιραίο λάθος να επαναλάβει σημείο προς σημείο μια στρατηγική, αυτή της Χίλαρι Κλίντον, που είχε αποτύχει παταγωδώς πριν από οκτώ χρόνια. Ενάντια στον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο, έκανε εκστρατεία ηθικολογώντας με την υποστήριξη όλων των “ελίτ” του Χόλιγουντ και σχεδόν όλων των ΜΜΕ”.

Χαρακτηρίζοντας καυστικά “χορεία των αγνών ψυχών” όσους σελέμπριτις συντάχθηκαν με τη Χάρις, η ανάλυση του γαλλικού ΜΜΕ αναφέρει ότι “τις τελευταίες εβδομάδες η κινητοποίηση των σελέμπριτις βρίσκεται στο απόγειό της. Από την Μπιγιονσέ μέχρι τον Ρίτσαρντ Γκιρ και τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, όλοι ενδύθηκαν την τιμιότητα και τις καλές προθέσεις τους, απευθύνοντας προειδοποιήσεις ενάντια στον φασισμό. Ακόμα και ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ έχει μπει στη χορεία των αγνών ψυχών. Όσο για τους Αμερικανούς δημοσιογράφους, συχνά έμοιαζαν να εκτελούν μια αποστολή να σώσουν τη δημοκρατία και την Αμερική που έλεγαν ότι ήταν σε κίνδυνο. Κάποιοι μάλιστα κατέληξαν να μοιάζουν με τους γκροτέσκους ιεροκήρυκες ή τους τηλεευαγγελιστές του στρατοπέδου των τραμπιστών”.

Και παρακάτω σημειώνεται ότι “υπάρχει όμως ένας αλάνθαστος νόμος που όλοι θα έπρεπε να έχουν μάθει μέχρι τώρα: όσο περισσότερο δέχεται επίθεση η βαθιά Αμερική από “ψηλά”, τόσο περισσότερο ο Τραμπ μπορεί να ελπίζει ότι θα συσπειρώσει την Αμερική που βρίσκεται χαμηλά”. Η γαλλική ανάλυση είναι αιχμηρή και τη στάση της αμερικανικής εφημερίδας New York Times. Συγκεκριμένα, λέει: “Ούτε τα βιτριολικά editorial στους New York Times, και σχεδόν σε όλες τις ημερήσιες εφημερίδες, δεν στάθηκαν αρκετά για τη Χάρις. Μήπως έχουν χάσει τα μυαλά τους οι Δημοκρατικοί και η αμερικανική Αριστερά;”

Καταλήγοντας όμως, αναγνωρίζει ότι τα μεγαλύτερα λάθη τα έκανε η ίδια η Χάρις: “Το μεγαλύτερο λάθος της Καμάλα Χάρις ήταν, πάνω απ’ όλα, ότι είχε μια κατακερματισμένη ρητορική, απευθυνόμενη σε κάθε μια από τις κοινότητες της χώρας με τη σειρά, ενώ ο Ντόναλντ Τραμπ, όπως και ο Τζο Μπάιντεν που τον είχε νικήσει το 2020, απευθυνόταν στον αμερικανικό λαό ως ένα σύνολο, με εθνικό, αν όχι πατριωτικό, μήνυμα. Αυτό είναι ίσως ένα από τα σπουδαία διδάγματα αυτών των εκλογών: σε αντίθεση με τον πατριωτισμό, ο κοινοτισμός δεν αποδίδει, ή μάλλον όχι πια. Η απόδειξη είναι ότι ο Τραμπ που μίλησε για όλη την Αμερική έχει κερδίσει ψηφοφόρους σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και, σύμφωνα με ορισμένες δημοσκοπήσεις, έχει σημειώσει ακόμη και σοβαρή πρόοδο μεταξύ των μαύρων”.

Εκτός από τους μαύρους ψηφοφόρους που έκαναν σε αξιοσημείωτα ποσοστά στροφή προς τον Τραμπ, και η εργατική τάξη της Αμερικής, όπως δείχνουν τα αποτελέσματα της Πενσιλβάνια, προτίμησε τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο. Η γαλλική ανάλυση πέρα από τη χρησιμότητά της για την καλύτερη κατανόηση του αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ με την άνετη νίκη Τραμπ, έχει ενδιαφέρον καθώς υπογραμμίζει ότι η εξέλιξη αυτή είναι μια προειδοποίηση για τη Γαλλία και τη γαλλική Αριστερά. Η καταληκτική πρόταση είναι ότι “ίσως, θα πρέπει πρώτα να σκεφτούμε την αλλαγή των εργαλείων και των στρατηγικών πολιτικής” πριν επιχειρήσουμε να πείσουμε τους ανθρώπους ότι πρέπει να αλλάξουν.