Από πολύ νωρίς άφησε το προσωπικό του στίγμα σε πολλές πτυχές της ζωής της πόλης.
«Έφυγε» στα 82 του χρόνια ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης. Ειδικότερα, όπως αναφέρουν πληροφορίες του makthes.gr, ο Γιάννης Μπουτάρης γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη το 1942 και υπήρξε ο 60ος Δήμαρχος της πόλης με την οποία συνέδεσε τη ζωή και τη δράση του από τα μαθητικά του χρόνια μέχρι σήμερα. Ήταν πτυχιούχος του τμήματος Χημείας του ΑΠΘ, διπλωματούχος οινολόγος και άριστος γνώστης της αγγλικής και γαλλικής γλώσσας. Η καταγωγή του ήταν βλάχικη, από το Κρούσοβο (σήμερα βρίσκεται στην ΠΓΔΜ), το Νυμφαίο Φλώρινας και την Μοσχόπολη (σήμερα βρίσκεται στην Αλβανία). Ο προ-προπάππους του, έμπορος από το Νυμφαίο, Ιωάννης Μπουτάρης, ήταν πρωτεργάτης της Μακεδονικής επανάστασης (1866 – 1867) και ιδρυτικό στέλεχος της Νέας Φιλικής Εταιρείας. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του Πειραματικού Σχολείου του ΑΠΘ, στο γυμνάσιο του Κολλεγίου Ανατόλια και σπούδασε Χημεία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
“Μπαμπά, αν δεν την παντρευτώ θα πεθάνω” – Συγκλονιστικός και “χείμαρρος” ο Γιάννης Μπουτάρης
Γιάννης Μπουτάρης: «Όταν πεθάνω, θα είμαι με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι»
Από πολύ νωρίς άφησε το προσωπικό του στίγμα σε πολλές πτυχές της ζωής της πόλης. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος (1992) της «Ένωσης Πολιτών Θεσσαλονίκης» που πρωτοστάτησε στην αποτροπή του μπαζώματος της παλιάς παραλίας της πόλης. Εξελέγη για πρώτη φορά δημοτικός σύμβουλος το 2002 με τον συνδυασμό “Θεσσαλονίκη Τώρα” του Αγάπιου Σαχίνη. Ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, το 2004, στην τελευταία, μη εκλόγιμη τιμητική θέση, μετά από πρόταση του Γ. Παπανδρέου.
Στις 7 Ιουλίου 2005 δημιούργησε τη δημοτική παράταξη “Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη”, με το ψηφοδέλτιο της οποίας εξελέγη δημοτικός σύμβουλος το 2006. Τον Μάρτιο του 2009 μαζί με τον Στέφανο Μάνο εμφανίστηκε ως ιδρυτικό μέλος του βραχύβιου κόμματος «Δράση», ενώ τον Οκτώβριο του 2010 υπήρξε ο νικητής των εκλογών για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, επικεφαλής του συνδυασμού «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη». Ήταν πρόεδρος και ιδρυτικό μέλος (1992) της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας «Αρκτούρος», που έχει ως σκοπό την προστασία της καφετιάς αρκούδας και γενικότερα της άγριας ζωής. Ήταν επίσης πρόεδρος της επιτροπής «Φύση 2000» και μέλος της διοίκησης του «Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης», όπως και ιδρυτικό μέλος και μέλος της διοίκησης του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
Το 2003 του απονεμήθηκε η διάκριση του «Ευρωπαίου Ήρωα» από το διεθνούς ακτινοβολίας περιοδικό “ΤΙΜΕ” για την προσφορά του στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου και είναι ο πρώτος οινοποιός που υλοποίησε τον στόχο να αποκτήσει η Ελλάδα κρασιά ονομασίας προέλευσης. Τιμώντας τη μνήμη των γονέων του δημιούργησε το ομώνυμο ίδρυμα για τη μελέτη και την ανάδειξη του ελληνικού κρασιού και χρηματοδότησε συνέδρια και εκδηλώσεις. Τιμήθηκε ως «οινοποιός της χρονιάς» το 1996 στη Σουηδία και το 2003 στην Ελλάδα, από την Ένωση Δημοσιογράφων Οίνου. Σε μια δημόσια εξομολόγησή του είπε ότι κατά τη δεκαετία του 1980 έπασχε από αλκοολισμό. Από το αλκοόλ απεξαρτήθηκε το 1991 και από είχε να πιεί όπως έλεγε.
