«Άναψαν τα αίματα» κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Πέτρου Τατσόπουλου «Το Παιδί του Διαβόλου». Η ένταση σημειώθηκε μεταξύ του συγγραφέα Πέτρου Τατσόπουλου και του εκδότη του Εκκλησία Online, Ανδρέα Καραγιάννη, κατά την παρουσίαση στον «Ιανό» του βιβλίου του συγγραφέα. Μόλις εμφανίστηκε στον χώρο ο Ανδρέας Καραγιάννης, ο Πέτρος Τατσόπουλος του απευθύνθηκε κρατώντας το μικρόφωνο, λέγοντας: «Ανδρέα, τα 15 λεπτά δημοσιότητας τα έχεις αποσπάσει. Όχι στη μέση της εκδήλωσης! Στο τέλος της εκδήλωσης όλοι οι απατεώνες θα μπορέσουν να πάρουν τον λόγο. Θα έχουμε το δεκάλεπτο των απατεώνων στο τέλος της εκδήλωσης, μέχρι τότε μπορείς να περιμένεις ή να βγεις έξω». Μόλις ο Ανδρέας Καραγιάννης άρχισε να κατευθύνεται προς το τραπέζι, ο Πέτρος Τατσόπουλος του έλεγε «φύγε καραγκιοζάκο, φύγε!». Στη συνέχεια ο κ. Καραγιάννης τοποθέτησε ένα αντικείμενο (σύμφωνα με το ekklhsiaonline.gr ήταν εικόνα της Παναγίας και του Οσίου Δαυίδ) και ο συγγραφέας το πέταξε προς το μέρος του. «Να’ σαι καλά» είπε αποχωρώντας ο Ανδρέας Καραγιάννης τη στιγμή που ο Πέτρος Τατσόπουλος του έλεγε: «Έκανες την παράστασή σου καραγκιοζάκο». Το βιβλίο του κ. Τατσόπουλου με τίτλο «Το Παιδί του Διαβόλου», σύμφωνα με τον Ανδρέα Καραγιάννη, αναφέρεται τόσο στον ίδιο όσο και σε θαύματα-απάτες.
Η περιγραφή του βιβλίου από τον εκδοτικό οίκο
«Στη χώρα όπου δημοφιλείς άγιοι, νεκροί εδώ και τρεις αιώνες, απαιτούν κάθε είκοσι πέντε χρόνια να τους αλλάζουν τα άμφια και αγράμματοι καλόγεροι συνομιλούν με σαύρες ή ρίχνουν στα σκουπίδια τον Δαρβίνο, ακόμα και η πιο παρανοϊκή τερατολογία εντάσσεται σε μια ιδιότυπη “κανονικότητα” ενώ ταυτόχρονα κάθε απόπειρα για την άρθρωση στοιχειωδώς “ορθού λόγου” αντιμετωπίζεται ως “εξωφρενική”, αν όχι ως υπαγορευμένη από τον ίδιο τον Διάβολο.Πάνω και πίσω από αυτή τη μεσαιωνική παλινδρόμηση, στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη συναίνεση των πολιτικών αρχών και τη δικαιοσύνη ηχηρά απούσα, στήνεται ένας θηριώδης “εισπρακτικός μηχανισμός” γύρω από ανεξέλεγκτα “ιερά λείψανα” κι εξόφθαλμες “απάτες θαυμάτων” με ανυπολόγιστα κέρδη. Ο Πέτρος Τατσόπουλος, δεκαοχτώ χρόνια μετά τη γλυκόπικρη Καλοσύνη των ξένων, επανέρχεται με μια αυτοβιογραφική αφήγηση υψηλής έντασης και με την ανυποχώρητη πρόθεση να πει τα πράγματα με το όνομά τους».