51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Οι φοιτητές εκείνες τις ημέρες του Νοέμβρη του 1973 «φώτισαν» το σκοτάδι της δικτατορίας με θάρρος, ενότητα και αντίσταση. Φοιτητές, εργάτες, μαθητές, άνδρες και γυναίκες, ένωσαν τις φωνές τους έξω από το κτήριο της Πατησίων. «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» φώναζαν, και τα λόγια τους ταξίδεψαν μέσα από τον αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό πομπό, καλώντας όλους τους Έλληνες να τους στηρίξουν. «Εδώ Πολυτεχνείο», έλεγε η Τόνια Μοροπούλου, φοιτήτρια Χημικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου το 1973 και σήμερα Ομότιμη Καθηγήτρια του ΕΜΠ. Αυτό το «εδώ» έγινε το σημείο μηδέν μιας εξέγερσης που άλλαξε την Ιστορία. Η Τόνια Μοροπούλου θυμάται με συγκίνηση τη συμμετοχή της στην Κεντρική Γραμματεία της Συντονιστικής Επιτροπής και στη λειτουργία του πομπού.
Δείτε σε έγχρωμο φιλμ την εξέγερση του Πολυτεχνείου
Πολυτεχνείο: Στις 13:00 κλείνει για την πορεία – 5.000 αστυνομικοί επί ποδός, κλειστοί δρόμοι, τροποποιήσεις σε ΜΜΜ
Μοροπούλου για εξέγερση Πολυτεχνείου: «Δεν είναι ότι δεν φοβόμασταν, αλλά δεν θέλαμε να μας σκοτώσουν με το κεφάλι κάτω»
«Το πρωί της Παρασκευής ήρθε η Σύγκλητος και μας είπε ότι πλέον, επειδή η Αστυνομία δεν μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση, θα υπήρχε στρατιωτική επέμβαση. Μας είπαν: “Πρέπει να φύγετε, διότι θα σας σκοτώσουν”. Απαντήσαμε ότι δεν μπορούσαμε να φύγουμε με το κεφάλι κάτω, γιατί θα μας σκότωναν έτσι κι αλλιώς. Έτσι, μείναμε στο Πολυτεχνείο και πολεμήσαμε για τα πιστεύω μας. Από το Πολυτεχνείο μάς έβγαλε ο Στρατός, αφού το τανκ έριξε την πύλη. Τότε ήμουν στον πομπό με πολλούς συμφοιτητές μου. Τον Νίκο Χριστοδουλάκη, τον Δημήτρη Παπαχρήστο, τον Στέλιο Βίο, τη Μαρία Δαμανάκη, τον Γιώργο Παυλάκη. Ήρθε και μας έβγαλε ο Στέλιος Λογοθέτης, αλλά ήμασταν σε μέθεξη. Είπαμε τον Εθνικό Ύμνο και ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Βγήκαμε με το κεφάλι ψηλά και δεν παραδοθήκαμε. Οι αγώνες για τη Δημοκρατία είναι αγώνες που στο Πολυτεχνείο βάφτηκαν με αίμα και που η νεολαία τούς σήκωσε ψηλά στα χέρια, με ανυπότακτο πνεύμα», συμπληρώνει στη συνέχεια.
«Περνούσαν δίπλα μου οι σφαίρες. Όταν βγήκαμε από τον πομπό και ανοίξαμε την πόρτα της Τοσίτσα, είδαμε ότι χτυπούσαν στο ψαχνό. Δεν είχαμε αίσθηση. Ήταν τέτοιες οι συνθήκες, που δεν υπήρχε φόβος. Ο φόβος και η εμφυλιοπολεμική αντίληψη των πραγμάτων είχαν ξεπεραστεί. Αυτός ο αγώνας έφερνε μέσα του το σπέρμα μιας αναγέννησης της Μεταπολίτευσης. Πιστεύω ότι χρειάζεται να στηθεί ξανά η πολιτική στα πόδια της και να συμπεριληφθεί σε αυτήν όλος ο ελληνικός λαός. Ακόμα, πρέπει να εξορθολογιστεί όλη η εκλογική διαδικασία», υποστηρίζει επιπλέον.
Η κυρία Μοροπούλου τονίζει ότι «η μνήμη είναι όχι μόνο απαραίτητη για να τιμά τους αγώνες και την ιστορία που γράψαμε, αλλά κυρίως είναι απαραίτητη για να εκπαιδεύει τους νέους ανθρώπους, για να βλέπουν ότι η ζωή είναι μπροστά τους, τους ανήκει και πρέπει να την πάρουν στα χέρια τους».