Οι Βρετανοί βουλευτές ψήφισαν με 330 έναντι 275 υπέρ της αλλαγής του νόμου για την ευθανασία. Ο προτεινόμενος νόμος περί ευθανασίας θα καθιστά νόμιμη την παροχή ιατρικής βοήθειας σε άτομα άνω των 18 ετών που είναι ανιάτως άρρωστα, για να τερματίσουν τη ζωή τους στην Αγγλία και την Ουαλία. Το νομοσχέδιο – που ονομάζεται «Νομοσχέδιο για Ενήλικες Ασθενείς σε Τελικό Στάδιο (Τέλος ζωής)» – καθορίζει λεπτομερείς απαιτήσεις για να μπορεί κάποιος να εγκριθεί ως κατάλληλος για λήψη βοήθειας για ευθανασία. Η βουλευτής των Εργατικών που το πρότεινε, Κιμ Λεντμπίτερ, είπε ότι οι διασφαλίσεις είναι οι «πιο ισχυρές» στον κόσμο, αλλά υποστήριξε ότι είναι ένας ολισθηρός δρόμος «προς τον κατά παραγγελία θάνατο».
Σκοπός του νομοσχεδίου για την ευθανασία είναι να επιτρέψει σε ενήλικες ηλικίας 18 ετών και άνω, που έχουν νοητική ικανότητα, είναι άρρωστοι σε τελικό στάδιο και βρίσκονται στους τελευταίους έξι μήνες της ζωής τους, να ζητήσουν βοήθεια από γιατρό για να πεθάνουν. Αυτό υπόκειται σε «δικλείδες ασφαλείας» που περιλαμβάνουν:
Πρέπει να έχουν μια «πλήρως ενημερωμένη άποψη και σαφή, σταθερή επιθυμία να βάλουν τέλος στη ζωή τους» και να έχουν λάβει αυτήν την απόφαση οικειοθελώς, χωρίς εξαναγκασμό ή πίεση.
Πρέπει να έχουν ζήσει στην Αγγλία ή την Ουαλία για 12 μήνες και να έχουν εγγραφεί σε γιατρό.
Δύο ανεξάρτητοι γιατροί πρέπει να γνωμοδοτήσουν ότι το άτομο πληροί τα κριτήρια και πρέπει να μεσολαβούν τουλάχιστον επτά ημέρες μεταξύ τις εκδόσεις των γνωμοδοτήσεων των γιατρών.
Εάν και οι δύο γιατροί δηλώσουν ότι το άτομο είναι επιλέξιμο, τότε πρέπει να υποβάλουν αίτηση στο Ανώτατο Δικαστήριο για έγκριση του αιτήματός τους.
Εάν το Ανώτατο Δικαστήριο αποφασίσει ότι ο αιτών πληροί τις απαιτήσεις του νομοσχεδίου, τότε υπάρχει μια περίοδος προβληματισμού 14 ημερών (ή 48 ωρών εάν επίκειται θάνατος).
Μετά από αυτό, το άτομο πρέπει να κάνει μια δεύτερη δήλωση, την οποία θα πρέπει να υπογράψει και να έχει για μάρτυρες έναν γιατρό και άλλο ένα άτομο.
Εάν ένα άτομο πληροί όλα αυτά τα κριτήρια επιλεξιμότητας, θα του συνταγογραφηθεί μια «εγκεκριμένη ουσία» που θα τελειώσει τη ζωή του. Αυτό θα μπορούσε να ληφθεί κατά μόνας, επομένως το άτομο που επιθυμεί να πεθάνει πρέπει να το πάρει μόνο του. Αυτό μερικές φορές ονομάζεται θάνατος με τη βοήθεια γιατρού και διαφέρει από την εθελοντική ευθανασία, όταν ένας επαγγελματίας υγείας θα χορηγούσε τα φάρμακα. Εκτός από όλους τους όρους που αναφέρονται παραπάνω, το νομοσχέδιο θα καθιστούσε παράνομη την πίεση ή τον εξαναγκασμό κάποιου να δηλώσει ότι επιθυμεί να τερματίσει τη ζωή του ή να πάρει το φάρμακο. Αυτά τα αδικήματα θα τιμωρούνται με μέγιστη ποινή φυλάκισης 14 ετών.
Σε τι διαφέρει αυτό από τον ισχύοντα νόμο;
Η αυτοκτονία και η απόπειρα αυτοκτονίας δεν αποτελούν από μόνες τους ποινικά αδικήματα. Ωστόσο, σύμφωνα με την ενότητα 2(1) του νόμου περί αυτοκτονίας του 1961, είναι αδίκημα στην Αγγλία και την Ουαλία να ενθαρρύνει ή να βοηθά ένα άτομο στην αυτοκτονία (ή στην απόπειρα αυτοκτονίας) κάποιου άλλου. Η κ. Λεντμπίτερ λέει ότι το τρέχον πλαίσιο «δεν είναι κατάλληλο για τον σκοπό αυτό», καθώς οι άνθρωποι που είναι άρρωστοι στο τελικό στάδιο και πονούν έχουν μόνο τρεις επιλογές – «αυτοκτονία, ταλαιπωρία ή Ελβετία». Η ευθανασία (υποβοηθούμενος θάνατος) είναι νόμιμη στην Ελβετία από το 1942, με τον όμιλο Dignitas να γίνεται πολύ γνωστός καθώς επιτρέπει σε μη Ελβετούς να χρησιμοποιούν τις κλινικές του. Δεν υπάρχουν κρατικά στοιχεία για τον αριθμό των Βρετανών που ταξιδεύουν στο εξωτερικό για υποβοηθούμενο θάνατο, αλλά άλλες χώρες όπου μια τέτοια μορφή είναι νόμιμη περιλαμβάνουν την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ισπανία, το Λουξεμβούργο, τον Καναδά, τη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία και ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ.
Πολλοί ακτιβιστές υποστηρίζουν τη θέση της κυρίας Λεντμπίτερ. Η Campaign for Dignity in Dying λέει ότι θα δώσει στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αφόρητη ταλαιπωρία, έλεγχο ώστε να έχουν έναν ήρεμο θάνατο. Δεν υποστηρίζουν έναν ευρύτερο νόμο, σε αντίθεση με το My Death, My Decision, που θέλει το νομοσχέδιο να ισχύει για άτομα που πάσχουν από μια ανίατη πάθηση, ακόμη και αν αυτή δεν είναι καταληκτική. Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι αντιτίθενται σε οποιαδήποτε αλλαγή στην τρέχουσα θέση. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους, αλλά ένα από τα κύρια επιχειρήματα είναι ο κίνδυνος μιας «εκτροπής» – ότι τα κριτήρια επιλεξιμότητας θα διευρυνθούν με την πάροδο του χρόνου. Άλλοι λένε ότι πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην καλή φροντίδα στο τέλος της ζωής τους και φοβούνται ότι κάποιοι άνθρωποι θα πιεστούν να επιλέξουν τον υποβοηθούμενο θάνατο εάν αισθάνονται βάρος για την κοινωνία.
