Η σειρά Black Doves βρίσκεται σταθερά τον τελευταίο καιρό στο top 10 των δημοφιλέστερων τηλεοπτικών σειρών του Netflix στη χώρα μας. Στη σειρά, παρακολουθούμε την ιστορία μιας κατασκόπου η οποία έχει παντρευτεί έναν υψηλόβαθμο πολιτικό της Βρετανίας, δίνοντας πολύτιμες πληροφορίες στους εργοδότες της. Όταν μαθαίνει ότι ο εραστής της δολοφονήθηκε, αποφασίζει να μάθει την αλήθεια και να πάρει εκδίκηση με έναν εκτελεστή. Το «Black Doves» κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον των θεατών από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας της. Με πρωταγωνιστές την Keira Knightley και τον Ben Whishaw, το κατασκοπευτικό δράμα συνδυάζει ίντριγκα, ένταση και συναισθηματική φόρτιση, αντλώντας έμπνευση από ένα πραγματικό σκάνδαλο που συγκλόνισε τη Βρετανία.
Η ιστορία ακολουθεί την Helen, μια πρώην κατάσκοπο που εργάζεται στον υπόκοσμο του Λονδίνου ως πληροφοριοδότρια. Όταν ξεκινά μια παθιασμένη σχέση με έναν άνδρα που αγνοεί την κρυφή της ταυτότητα, τα γεγονότα παίρνουν επικίνδυνη τροπή. Ο εραστής της βρίσκεται μπλεγμένος στον σκοτεινό κόσμο του εγκλήματος, και οι εργοδότες της καλούν έναν πράκτορα, τον Sam, για να τη διασφαλίσουν. Η Helen βρίσκεται αντιμέτωπη με τη δική της ηθική, ενώ η πλοκή εξερευνά τα όρια της προδοσίας και της εμπιστοσύνης.
Η έμπνευση από ένα αληθινό σκάνδαλο
Το «Black Doves» βασίζεται εν μέρει σε ένα σκάνδαλο που αποκαλύφθηκε το 2010 στη Βρετανία, όταν 140 αστυνομικοί μπήκαν μυστικά σε πολιτικές ομάδες, με στόχο να τις παρακολουθούν εκ των έσω. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι αστυνομικοί ανέπτυξαν μακροχρόνιες σχέσεις με τα μέλη των ομάδων, παντρεύτηκαν ακόμη και έκαναν παιδιά, αποκρύπτοντας την αληθινή τους ταυτότητα. Το σκάνδαλο προκάλεσε οργή για την κατάχρηση εξουσίας και την καταπάτηση της ιδιωτικής ζωής, αφήνοντας βαθύ κοινωνικό αντίκτυπο. Ο δημιουργός της σειράς, Joe Barton, δήλωσε ότι το «Black Doves» δεν αναπαράγει αυτούσια την αληθινή ιστορία, αλλά αντλεί έμπνευση από την ιδέα της εξαπάτησης και των διπλών ζωών. Σε συνέντευξή του, ανέφερε: «Ήθελα να εστιάσω στην αμφιβολία και την ψυχολογική ένταση που προκύπτει από μια υποτιθέμενη σχέση εμπιστοσύνης που βασίζεται στο ψέμα». Πέρα από την ίντριγκα, η σειρά φωτίζει τις ανθρώπινες πτυχές των χαρακτήρων της, εξερευνώντας πώς οι καταστάσεις ακραίας πίεσης επηρεάζουν τις αποφάσεις και τις σχέσεις. Με ένα δυνατό καστ και μια καλογραμμένη πλοκή, το «Black Doves» είναι σίγουρα μία από τις πιο πολυσυζητημένες σειρές.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται τις μέρες των Χριστουγέννων και πολλά χριστουγεννιάτικα τραγούδια έχουν ντύσει τα έξι επεισόδια της σειράς. Ένα από αυτά είναι το «Οι Καμπάνες Χτυπούν», της Ελληνοκύπριας τραγουδίστριας Αλέξιας Βασιλείου. Πρόκειται για τη διασκευή του διάσημου «Last Christmas» των Wham!, του μουσικού συγκροτήματος του οποίου μέλος ήταν ο ελληνοκυπριακής καταγωγής Άγγλος τραγουδιστής Τζορτζ Μάικλ. Τους ελληνικούς στίχους έχει γράψει η Μαίρη Ελευθεριάδου, ενώ τη μουσική ο Τζορτζ Μάικλ. Μπορεί το «Last Christmas» να κυκλοφόρησε το 1984, ωστόσο η ελληνική του έκδοση κυκλοφόρησε σε maxi-single με τίτλο «Οι καμπάνες χτυπούν… Λευκά Χριστούγεννα» το 1989. Την αποκάλυψη έκανε η ίδια η τραγουδίστρια, σε σχόλιο κάτω από την ανάρτηση του τραγουδιού της δημοφιλούς σελίδας του Facebook «Cult Battles».
«Cult Battles, Καλές Γιορτές με Αγάπη σε όλες και σε όλους εδώ 💟 Fun Fact: Το τραγούδι μου ακούγεται σε ένα επεισόδιο της νέας σειράς του Netflix “Black Doves”. 😉 #35YearsStrong» έγραψε χαρακτηριστικά.
«Οι Καμπάνες Χτυπούν» στο Black Doves
Το τραγούδι ακούγεται στο τρίτο επεισόδιο με τίτλο «The Coming Night». Η σκηνή κατά την οποία ακούγεται το τραγούδι με τη φωνή της Αλέξιας είναι όταν ο Σαμ συναντά τη Λένι σε ένα μπαρ για να μιλήσουν σχετικά με τις δουλειές τους. Μάλιστα το μαγαζί λέγεται «Poseidon».
«Ιστορία μου, αμαρτία μου»
Δεν είναι η πρώτη φορά που ελληνικά τραγούδια ακούγονται σε διεθνείς παραγωγές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ενός μεγάλου καταλόγου είναι το «Ιστορία μου, αμαρτία μου» της Ρίτας Σακελλαρίου, το οποίο ακούμε στην ταινία «Ο Εξορκιστής»…
Μισιρλού
…αλλά και η διάσημη «Μισιρλού», που έχει ταυτιστεί με το «Pulp Fiction» του Κουέντιν Ταραντίνο. Μπορεί η ροκ εκδοχή πάνω στην οποία χορεύουν ψυχεδελικά ο Τραβόλτα με την Θέρμαν να μην μοιάζει απόλυτα από την Μισιρλού που γνωρίζουμε καλά στην Ελλάδα, όμως ο ρυθμός της πολυταξιδεμένης Μισιρλούς είναι γνωστός και αγαπημένος. Το αγαπημένο ρεμπέτικο επιλέχτηκε από την οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας ως ένα από τα πιο γνωστά ελληνικά τραγούδια στον κόσμο και ερμηνεύτηκε στην τελετή λήξης από την Άννα Βίσση.
Η πιο παλιά γνωστή εκδοχή του τραγουδιού συμπληρώνει σε λίγο καιρό τα 100 χρόνια. Ήταν μια ηχογράφηση του μουσικού Τέτου Δημητριάδη, ρεμπέτη που άφησε τον τόπο του με την Μικρασιατική καταστροφή, πίσω στο 1927. Ωστόσο, οι ρίζες του τραγουδιού χάνονται στην περιοχή της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ κανείς δεν γνωρίζει τον πραγματικό του συνθέτη. Άλλωστε, υπάρχουν εκτελέσεις της και στα αραβικά, τα αρμένικα, τα ινδικά και τα τούρκικα. Το τραγούδι πέρασε τον Ατλαντικό μαζί με τις κοινότητες των μεταναστών από την Ελλάδα και τις γύρω περιοχές που μετανάστευσαν στην Αμερική. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι του στο παγκόσμιο πεντάγραμμο.
Το όνομα του τραγουδιού προέρχεται από την τουρκική λέξη Μίσιρ, που σημαίνει Αίγυπτος και στην πραγματικότητα, η Μισιρλού είναι η Αιγύπτια. Ο αρχικός τόνος του τραγουδιού, στην πρώτη σωζόμενη εκτέλεση είναι πιο αργός. Το 1941 ο Ελληνοαμερικάνος Νικ Ρουμπάνης, καθηγητής μουσικής, κυκλοφορεί μια τζαζ ορχηστρική εκδοχή της Μισιρλούς και μάλιστα βάζει το όνομά του στη σύνθεση του τραγουδιού. Αν και δεν είναι σίγουρα ο συνθέτης, ο Ρουμπάνης άλλαξε τον τόνο του, προσδίδοντάς στο τραγούδι πιο ανατολίτικο και γρήγορο ρυθμό.
Την ίδια χρονιά ο Χάρι Τζέιμς κυκλοφόρησε και εκείνος τη δική του εκτέλεση της Μισιρλούς, που κατάφερε να μπει στο νο. 22 των τσαρτ στην Αμερική. Ακολούθησαν δεκάδες εκτελέσεις και διασκευές με πιο σημαντική για την μετέπειτα διάδοση του τραγουδιού εκείνη του Ντιν Ντέιλ το 1962. Ο μουσικός μετέτρεψε την Μισιρλού σε σόλο ορχηστρικό για κιθάρα και ήταν αυτή η εκτέλεση που επέλεξε ο Κουέντιν Ταραντίνο 32 χρόνια αργότερα για την πρώτη σκηνή της ταινίας Pulp Fiction.
Το στοίχημα που έκανε γνωστή τη Μισιρλού στο Χόλιγουντ
Λέγεται πως κάποιος νεαρός προκάλεσε τον Ντικ Ντέιλ να παίξει ένα ολόκληρο τραγούδι σε μια και μόνη χορδή. Ο Ντέιλ, του οποίου η οικογένεια καταγόταν από τον Λίβανο, είχε δει δεκάδες φορές τον θείο του να παίζει την Μισιρλού σε μία χορδή στο ούτι. Αύξησε το τέμπο, εκτέλεσε τη Μισιρλού με την ηλεκτρική κιθάρα του και το τραγούδι έγινε γνωστό σε ακόμη πιο ευρύ κοινό στην Αμερική. Ο εύηχος ρυθμός χωρίζει από τους μελαγχολικούς, ερωτικούς στίχους της ρεμπέτικης Μισιρλούς και αποκτά φανατικούς οπαδούς στην Αμερική. Ήταν το 1963, όταν το συγκρότημα The Beach Boys κυκλοφόρησε τη δική του εκδοχή της Μισιρλούς στο άλμπουμ Surfin’ USA, που το τραγούδι από τα μέρη της ανατολικής Μεσογείου καθιερώθηκε πια ως κλασικό και στις ΗΠΑ.
Ο Κουέντιν Ταραντίνο και η Μισιρλού
Η σημασία που έδινε και δίνει ο Ταραντίνο στη μουσική που πλαισιώνει τις ταινίες του αποδεικνύεται από τα anthem τους, που έχουν κατακλύσει τα μουσικά τσαρτ. Ποιος δεν θυμάται το «σφυριχτό» κομμάτι που στοίχειωσε του πάντες από το Kill Bill; «Ένα από τα πράγματα που κάνω όταν ξεκινώ μια ταινία, όταν γράφω μια ταινία ή όταν έχω μια ιδέα για μια ταινία είναι πως συμβουλεύομαι την συλλογή δίσκων μου και απλά παίζω τραγούδια, προσπαθώντας να βρω την προσωπικότητα της ταινίας, το πνεύμα της» σημείωνε ο Κουέντιν Ταραντίνο σε μια ειδική ηχητική έκδοση για τον τρόπο που επιλέγει τη μουσική στις ταινίες του.
«Και τότε μπουμ, πέφτω πάνω σε ένα, δύο ή και τρία τραγούδια και λέω ”αυτό θα γίνει τέλειο τραγούδι αρχής”» συνεχίζει ο Κουέντιν Ταραντίνο. Συνεργάτης του πολλά χρόνια αργότερα, αναφερόμενος στην επιλογή της Μισιρλού θυμάται πως ο σκηνοθέτης είχε επιλέξει ένα και μόνο τραγούδι για εκείνη την… θρυλική σήμερα σκηνή.
«Το να βάλεις τη Μισιρλού στην εισαγωγή της ταινίας είναι τόσο έντονο, είναι σαν να μιλά από μόνο του και να λέει ”βλέπεις κάτι επικό, βλέπεις αυτή την σημαντική, παλιά ταινία. Απλά κάτσε και απόλαυσε”» λέει συγκεκριμένα για την επιλογή του ρεμπέτικου τραγουδιού στην εκτέλεση του Ντέιλ, ο Κουέντιν Ταραντίνο. «Είναι τόσο δυνατό και επιβλητικό, σαν να ρίχνει το γάντι στην ταινία, η οποία πρέπει να το σηκώσει. Σαν να λέει: ”Είμαστε τεράστιοι!”» συνεχίζει ο Κουέντιν Ταραντίνο αποθεώνοντας τη μουσική της Μισιρλούς.
