Ξανά στο προσκήνιο
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Τα παιδιά σου δεν σου ανήκουν. Είναι γιοι και κόρες της ίδιας της ζωής.
Χαλίλ Γκιμπράν
Οι αμβλώσεις διχάζουν για ακόμα μία φορά επιστήμονες και στοχαστές, ζήτημα που αφορά, αν όχι εξ’ ολοκλήρου, τουλάχιστον στον μεγαλύτερο βαθμό τη γυναίκα. Κυρίως την νέα γυναίκα πριν το γάμο, τη νεαρή που βιάζεται να “ολοκληρωθεί” και χωρίς αναστολές αλλά και στοιχειώδεις προφυλάξεις, ολοκληρώνει πρόωρα την ερωτική της ζωή, αδιαφορώντας ή αγνοώντας για τους κινδύνους μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης.
Μπορεί η ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα να έδωσε περισσότερη ελευθερία και δικαιώματα στην γυναίκα αλλά όσον αφορά στην ερωτική ζωή, η γυναίκα είναι εκείνη που πρέπει να φροντίζει ώστε να αποφύγει ανεπιθύμητες εξελίξεις και παρεμβάσεις στο σώμα της, χωρίς ωστόσο και ο νέος κυρίως άνδρας, να απαλλάσσεται από τις δικές του, κοινωνικές και ηθικές ευθύνες απέναντι στην γυναίκα, οι οποίες έγκαιρα θα πρέπει να επισημαίνονται από την οικογένειά του. Σε παλαιότερες εποχές, ιδίως στην ύπαιθρο, οι αμβλώσεις πριν τον γάμο ήταν αδιανόητες, όπως άλλωστε και οι ερωτικές σχέσεις ανδρών και γυναικών. Τα ήθη της εποχής αλλά και οι συνθήκες ζωής δεν ευνοούσαν, ήθελαν την γυναίκα να μην την έχει ‘αγγίξει’ άνδρας πριν διαβεί το κατώφλι της εκκλησίας.
Σήμερα φυσικά, η ερωτική ζωή μιας γυναίκας πριν τον γάμο δεν αφορά ούτε καν τον μέλλοντα σύζυγό της. Αφορά όμως και τους δύο, ως προς τις παρενέργειες ή ακόμη και την αδυναμία να φέρουν στον κόσμο μια νέα ζωή, ένα παιδί που το λαχταρούν και οι δύο και δεν έρχεται εύκολα για λόγους που πιθανόν οφείλονται και στην ποιότητα της ερωτικής ζωής κυρίως της γυναίκας αλλά και του άνδρα. Και από αυτήν την άποψη, εγείρονται ερωτήματα τα οποία χρειάζονται ειλικρινείς και ευθείες απαντήσεις. Οι θέσεις της Εκκλησίας που δεν μπορούμε να προσπερνάμε, είναι ξεκάθαρες: Η άμβλωση είναι φόνος. Και ο νόμος εδώ δεν έχει αρμοδιότητα, αλλά η επιστήμη, η οποία επιβάλλει την διακοπή της κύησης όταν η ζωή που θα προέλθει δεν έχει ελπίδες επιβίωσης και θέτει σε κίνδυνο την ζωή της γυναίκας.
Τότε τα ηθικά διλήμματα υποχωρούν και το πρόβλημα δεν είναι το ‘δένδρο’, δηλαδή η άμβλωση, αλλά το ‘δάσος’, οι σύγχρονες δηλαδή αντιλήψεις ολόκληρης της κοινωνίας γύρω από την ερωτική ζωή των νέων. Κυρίως πριν τον γάμο, ιδιαίτερα της νέας γυναίκας, που η φύση της έδωσε το προνόμιο αλλά και την ευθύνη να φέρει νέα ζωή στον κόσμο. Μια ευλογία, που σημαίνει ότι έχει περισσότερους λόγους να διαχειρίζεται την ερωτική της ζωή με υπευθυνότητα, ίσως και εγκράτεια, ιδιαίτερα το σώμα της, μέσα στο οποίο συντελείται το θαύμα της ζωής και να μην το προσφέρει χωρίς αναστολές και περίσκεψη στις ενστικτώδεις επιθυμίες του αρσενικού χωρίς να έχει εδραιωθεί μια βαθιά σχέση αλληλοεκτίμησης και σεβασμού.
Μπορεί το “προοδευτικό” κομμάτι της κοινωνίας να αποδέχεται την χωρίς όρια και όρους ερωτική ζωή των νέων γυναικών, ως αναπόφευκτη και συμβατή με τη ήθη της εποχής, αλλά το συντηρητικό της μέρος συνδέει το ήθος και την ηθική της με την ερωτική της ζωή, μια εμμονή που υποκριτικά δεν την εκφράζει παρά μόνο ψιθυριστά. Γιατί η χωρίς όρια ερωτική ζωή των νέων κοριτσιών εξυπηρετεί και τους γόνους της συντηρητικής κοινωνίας. Όμως αν τελικά δεν υπάρχουν ανεπιθύμητες εξελίξεις στην γυναίκα από την χωρίς όρια ερωτική ζωή της, ποιες επιπτώσεις μπορεί να έχει στην ψυχολογία της για την γενικότερη στάση της απέναντι των ανδρών; Τι θα έχει απομείνει για τον εκλεκτό της καρδιάς της όταν εκείνος έρθει στην ζωή της;
Ωστόσο, όλα τα παραπάνω μπορεί να θεωρηθούν ως ξεπερασμένες και αναχρονιστικές αντιλήψεις και τελικά να δεχθούμε το δόγμα πως κάθε γυναίκα έχει το δικαίωμα στην αυτοδιαχείριση του σώματός της ως προς την ερωτική της ζωή. Όμως, όσον αφορά στην κοινωνική μας ζωή δεν έχουμε αυτό το “δικαίωμα”. Όσο κι αν αναμασάμε μοντέρνες θεωρίες, πίσω από τις οποίες κρύβονται αμφισβητούμενα συμφέροντα, η αλήθεια είναι πως η εμφάνισή μας, επηρεάζει και τους άλλους και έχουμε υποχρέωση να διατηρούμε το σώμα μας στην καλύτερη δυνατή φυσική του κατάσταση.
