Και από αύριο, τι;
Ο Φεβρουάριος περιμένει την 14η μέρα του, όπως την περιμένουν και οι ερωτευμένοι. Τα ροδοπέταλα, οι σοκολάτες, τα ακριβά δείπνα, όλα έχουν τη δική τους θέση στη γιορτή της αγάπης. Όμως, ο έρωτας δεν κρύβεται στα δώρα. Ζει στις στιγμές – σε ένα βλέμμα που λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις, σε ένα άγγιγμα που ανατριχιάζει το δέρμα, σε ένα χαμόγελο που φωτίζει τη μέρα.
Για χρόνια, μάθαμε πως ο άντρας είναι αυτός που κάνει το πρώτο βήμα, που προσφέρει το λουλούδι. Σήμερα, όμως, ο έρωτας δεν γνωρίζει κανόνες. Μπορεί μια γυναίκα να προσφέρει ένα τριαντάφυλλο και ένας άντρας να το κρατήσει με τρυφερότητα. Μπορεί να γιορτάζεται με δώρα ή χωρίς αυτά, με λόγια ή με σιωπές, με μια απλή αγκαλιά που χωράει όλον τον κόσμο.
Όμως, τι έχει απομείνει από τον παλιό, αθώο έρωτα; Τον έρωτα που ζούσε σε κλεφτές ματιές, σε γράμματα γραμμένα με χέρια που έτρεμαν, σε νύχτες αγρύπνιας για ένα τηλεφώνημα; Σήμερα, οι σχέσεις μοιάζουν πιο γρήγορες, πιο βιαστικές, πιο ασταθείς. Σε ένα τραπέζι καφετέριας, δύο νέοι μπορεί να κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλο, μα τα μάτια τους να είναι στραμμένα στις οθόνες. Το κόκκινο τριαντάφυλλο, κάποτε σύμβολο πάθους, μαραίνεται ξεχασμένο ανάμεσά τους.
Κι όμως, ο έρωτας δεν έχει χαθεί. Ζει ακόμα σε όσους τον αναζητούν πέρα από την επιφάνεια, σε όσους δεν φοβούνται να νιώσουν. Γιατί ο έρωτας γιατρεύει. Δίνει φτερά σε εκείνους που έχουν πέσει, χαρίζει νόημα στις πιο δύσκολες μέρες, κάνει την καρδιά να χτυπά λίγο πιο δυνατά, ακόμα και όταν όλα μοιάζουν γκρίζα.
Δεν είναι μόνο πάθος και φωτιά – είναι και καταφύγιο. Είναι εκείνος που θα σε κρατήσει όταν όλα γύρω σου καταρρέουν, εκείνη που θα δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου. Είναι η αίσθηση πως, ακόμη κι αν έξω βρέχει κατακλυσμιαία, δίπλα σε έναν άνθρωπο που αγαπάς, όλα μοιάζουν ήρεμα.
Ας κρατήσουμε τον έρωτα ζωντανό, όχι μόνο στις 14 Φεβρουαρίου, αλλά κάθε μέρα. Όχι μέσα σε λαμπερές συσκευασίες, αλλά στις απλές, αληθινές στιγμές. Γιατί ο έρωτας δεν είναι εμπορικό προϊόν – είναι η σπίθα που μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί.
