Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι φαίνεται να ακολουθεί μια διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών ηγετών όσον αφορά τη στάση των ΗΠΑ για την Ουκρανία, σύμφωνα με ρεπορτάζ της Corriere della Sera. Παρότι η Μελόνι συμμετείχε στη Σύνοδο του Παρισιού που συγκάλεσε ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, πήγε με μια ατζέντα που διαφέρει αισθητά από τις επικρατούσες απόψεις των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Θεωρεί ότι οι Βρυξέλλες θα έπρεπε να έχουν δώσει μια πιο συγκροτημένη απάντηση στις ΗΠΑ, οργανώνοντας μια έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, αντί να δίνουν την εικόνα μιας διχασμένης ηπείρου με πολλαπλά κέντρα εξουσίας.
Επιπλέον, η Ιταλίδα πρωθυπουργός επικρίνει τη σύνθεση της Συνόδου, που περιλαμβάνει συγκεκριμένες χώρες όπως την Πολωνία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Ισπανία και τη Δανία, αφήνοντας εκτός άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σύμφωνα με πηγές από το περιβάλλον της, η απόφαση αυτή ενδέχεται να ενισχύσει τη στάση του Ντόναλντ Τραμπ να μην αναγνωρίζει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως ισχυρό συνομιλητή. Η Μελόνι φαίνεται να συμμερίζεται σε μεγάλο βαθμό τις απόψεις που διατύπωσε ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς στην ιστορική του ομιλία στο Μόναχο, στην οποία επέκρινε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ιταλίδα πρωθυπουργός υποστηρίζει εδώ και χρόνια τη σημασία της ελευθερίας του λόγου και συμφωνεί με την άποψη του Βανς ότι υπάρχει χειραγώγηση των θεμελιωδών δημοκρατικών αξιών προς όφελος του κυρίαρχου πολιτικού ρεύματος.
Η ιταλική διπλωματία και η Ουκρανία
Η κύρια επιδίωξη της ιταλικής κυβέρνησης είναι να αποτρέψει μια ενδεχόμενη αποχώρηση των ΗΠΑ από τη σύγκρουση στην Ουκρανία και να διασφαλίσει πραγματικές εγγυήσεις ασφάλειας μέσω αποτελεσματικών αποτρεπτικών δυνάμεων. Μια ακόμη πρόταση που προωθεί η Ρώμη αφορά τον χαρακτήρα μιας διεθνούς ειρηνευτικής αποστολής. Σε περίπτωση που οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν, η Ιταλία υποστηρίζει τη διεύρυνση της αποστολής με χώρες εκτός Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, με στόχο την ενίσχυση της αποτρεπτικής δύναμης. Σύμφωνα με την Corriere della Sera, η στάση αυτή της Ιταλίας διαμορφώνει μια νέα προσέγγιση στις γεωπολιτικές εξελίξεις, που μπορεί να επηρεάσει τις ευρωπαϊκές ισορροπίες τα επόμενα χρόνια.