Εργένικη ζωή: Η ελευθερία του να ζεις μόνος έχει το τίμημά της
Έχετε νιώσει ποτέ ότι το να ζείτε μόνοι συνοδεύεται από ένα αόρατο, αλλά αισθητό οικονομικό βάρος; Ο λεγόμενος «φόρος των εργένηδων» δεν είναι κάποια κρατική επιβάρυνση, αλλά η πραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Είναι το επιπλέον κόστος που καλούνται να πληρώσουν όσοι ζουν μόνοι, σε σύγκριση με τα ζευγάρια ή τις οικογένειες, και δεν αφορά μόνο τα χρήματα, αλλά και την ίδια την καθημερινή ζωή. Η ελευθερία του να ζεις μόνος έχει το τίμημά της. Το ενοίκιο ενός διαμερίσματος βαραίνει αποκλειστικά τον έναν ένοικο, ενώ τα ζευγάρια μπορούν να το μοιραστούν. Οι λογαριασμοί ρεύματος, νερού και ίντερνετ παραμένουν σταθεροί, αλλά όταν είσαι μόνος, δεν υπάρχει κανείς να τους μοιραστείς.
Είναι οι μικρές, καθημερινές δαπάνες που συσσωρεύονται και δημιουργούν αυτό το οικονομικό βάρος: το μαγείρεμα που συχνά καταλήγει σε σπατάλη τροφίμων, οι διακοπές που συνοδεύονται από επιπλέον χρεώσεις για μονόκλινα δωμάτια, οι προσφορές «δύο στην τιμή του ενός» που δεν έχουν κανένα νόημα αν δεν υπάρχει δεύτερο άτομο να μοιραστείς το κόστος.
Η μοναξιά ως πολυτέλεια
Αυτός ο «φόρος» δεν περιορίζεται μόνο στην οικονομική διάσταση. Η κοινωνία, διαμορφωμένη γύρω από την οικογένεια και τη συντροφικότητα, σπάνια λαμβάνει υπόψη της τις προκλήσεις της εργένικης ζωής. Από την κρατική υποστήριξη που συχνά δίνεται με βάση το οικογενειακό εισόδημα, μέχρι τις κοινωνικές εκδηλώσεις που είναι σχεδιασμένες για ζευγάρια, το να ζεις μόνος μπορεί να μοιάζει με μια μοναχική, αλλά ακριβή εμπειρία.
Ένα παγκόσμιο φαινόμενο
Αυτό το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι εργένηδες πληρώνουν κατά μέσο όρο 7.000 δολάρια περισσότερα τον χρόνο για στέγαση, σε σύγκριση με όσους συγκατοικούν. Στην Ευρώπη, οι υψηλές τιμές των ενοικίων και το κόστος ζωής δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την επιβίωση ενός ατόμου χωρίς σύντροφο ή οικογένεια. Παρόμοιες τάσεις παρατηρούνται και στον Καναδά, όπου οι εργένηδες αγωνίζονται να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές πιέσεις. Το φορολογικό σύστημα σε πολλές χώρες επιδεινώνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Τα ζευγάρια συχνά απολαμβάνουν εκπτώσεις φόρου και επιδόματα που δεν ισχύουν για όσους ζουν μόνοι. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, τα προνόμια της Earned Income Tax Credit (EITC) είναι ελάχιστα για άτομα χωρίς παιδιά, αφήνοντάς τους οικονομικά εκτεθειμένους.
Ποιοι επηρεάζονται περισσότερο;
Οι γυναίκες πλήττονται δυσανάλογα από αυτό το φαινόμενο, καθώς είναι πιο πιθανό να ζουν μόνες σε σχέση με τους άνδρες. Οι μισθολογικές διαφορές μεταξύ των φύλων, οι διακοπές καριέρας λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων και η έλλειψη ισχυρής οικονομικής στήριξης οδηγούν πολλές εργένισσες σε δύσκολες συνθήκες διαβίωσης. Οι μονογονεϊκές οικογένειες αντιμετωπίζουν ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες, καθώς οι παροχές που λαμβάνουν συχνά δεν επαρκούν για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
Από την άλλη, οι εργένηδες άνδρες αντιμετωπίζουν τις δικές τους προκλήσεις. Το κόστος διαβίωσης, η απουσία κρατικής υποστήριξης και οι κοινωνικές πιέσεις τους αναγκάζουν να ξοδεύουν περισσότερα σε κοινωνικές δραστηριότητες, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό του άστεγου πληθυσμού.
Ώρα για αλλαγές
Η συνειδητοποίηση του «φόρου των εργένηδων» είναι το πρώτο βήμα προς την αλλαγή. Οι κυβερνήσεις και οι φορείς χάραξης πολιτικής πρέπει να επανεξετάσουν τα οικονομικά συστήματα και να δημιουργήσουν μέτρα που λαμβάνουν υπόψη τη σύγχρονη πραγματικότητα, όπου όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν – ή αναγκάζονται – να ζήσουν μόνοι. Από φορολογικές μεταρρυθμίσεις μέχρι προγράμματα επιδότησης στέγασης για εργένηδες, οι αλλαγές αυτές δεν είναι απλώς δίκαιες, αλλά και αναγκαίες για μια κοινωνία που θέλει να είναι πραγματικά ισότιμη. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, το να ζει κανείς μόνος δεν θα έπρεπε να σημαίνει ότι πληρώνει περισσότερα – οικονομικά ή κοινωνικά.
