Μόντο & Μανόλο: Η αεροπορική κόντρα του αιώνα ξεκινά από τα 5,30 και φτάνει στ’ αστέρια

Ένας εξωγήινος κι ένας ιπτάμενος. Ένας σουηδικός πύραυλος και ένας Έλληνας που πέταξε πάνω από τις σκιές του παρελθόντος. Ο Μόντο Ντουπλάντις και ο Εμμανουήλ Καραλής. Δεν είναι απλώς συναθλητές. Είναι δυο νεαροί άντρες που κοιτάζονται στα μάτια πάνω από τα 6 μέτρα, με μια φιλία φτιαγμένη από κοινά όνειρα και σιωπηλές υποσχέσεις. Το τένις είχε το Big-3. Το επί κοντώ έχει τη δική του αστρική δυάδα – τον «θεό» των ρεκόρ και τον «παλικάρι» των θαυμάτων. Η πρώτη τους συνάντηση δεν ήταν τυχαία. Καλοκαίρι του 2015, στην Κολομβία. Δυο παιδιά που ακόμα δεν ήξεραν πού μπορούν να φτάσουν.

Ο Μόντο πρώτος με 5,30μ. Ο Μανόλο τρίτος, μόλις δέκα πόντους πίσω. Ανεβαίνουν μαζί στο βάθρο. Και από τότε… δεν κατέβηκαν ποτέ. Όχι γιατί πάντα κερδίζουν – αλλά γιατί πάντα είναι εκεί. Από το Παγκόσμιο Κ-18 στην Κολομβία, στο Κ-20 της Πολωνίας, μέχρι τους Ολυμπιακούς και τα Ευρωπαϊκά, οι δρόμοι τους διασταυρώνονται διαρκώς. Ο ένας σπρώχνει τον άλλο να ξεπεράσει τα όριά του. Ο ένας φτάνει τα 6,27μ. Ο άλλος σπάει τα 6,05μ. Κι όμως, δεν κοιτούν ποτέ ο ένας τον άλλον ανταγωνιστικά. Κοιτούν μαζί την κορυφή. Μαζί.

Στο Τόκιο, ο Καραλής έφτασε τέταρτος.

Το 2024, ανέβηκε στο βάθρο. Στο Παρίσι, ο Ντουπλάντις πήρε χρυσό, ο Καραλής χάλκινο. Στην Κίνα, το ίδιο: ο Μόντο πρώτος με 6,15μ, ο Μανόλο δεύτερος με 6,05μ. Κάθε φορά, χειροκροτούν ο ένας τον άλλον πριν καν προσγειωθούν. Πίσω από τα άλματα, υπάρχει κάτι πολύ πιο δυνατό: το ανθρώπινο.

Ο Μόντο να σηκώνει τον Μανόλο στα χέρια. Ο Μανόλο να βοηθά τον Μόντο να οργανώσει τις διακοπές του στη Σαντορίνη. Και ένα μήνυμα, λίγες ώρες πριν από τον μεγάλο τελικό: «Τα άλματά σου φαίνονται εξαιρετικά. Ας ανεβούμε σε αυτό το βάθρο».

Ο Μανόλο που απογειώθηκε από τα δάκρυα

Πίσω από κάθε χρυσό, πίσω από κάθε πανηγυρισμό, υπάρχει μια σιωπή. Για τον Μανόλο, αυτή η σιωπή είχε τη φωνή των παιδιών που του φώναζαν «γύρνα στη χώρα σου». Τον χτυπούσαν. Τον τρόμαζαν. Ένα παιδί από την Ελλάδα και την Ουγκάντα, που μάθαινε να παλεύει από πολύ νωρίς. Που έκλαιγε σε παγκάκια, όχι από ήττα σε αγώνες, αλλά από ήττα στην καθημερινότητα. Κι όμως, δεν έμεινε κάτω. Το bullying δεν τον λύγισε – τον όπλισε. Κι όταν ανέβηκε στο πρώτο του βάθρο, κουβάλησε μαζί του όλα εκείνα τα “γιατί”, τις σιωπές, τα βλέμματα, τους φόβους. «It gets better» λέει σήμερα. Κι είναι από αυτούς που μπορούν να το λένε.

Ο πατέρας του Μανόλο, Έλληνας. Η μητέρα του, Ουγκαντέζα. Η δίδυμη αδελφή του, η πρώτη του σύμμαχος. Ο ίδιος, Αφροέλληνας – όπως δηλώνει περήφανα – και απόλυτα δεμένος με κάθε κομμάτι της ταυτότητάς του. Ο πατέρας του Μόντο, από τις ΗΠΑ. Η μητέρα του, από τη Σουηδία. Δυο παιδιά με κοινή χρονιά γέννησης, το 1999. Δυο δρόμοι που έμοιαζαν τόσο διαφορετικοί, και κατέληξαν να συναντιούνται πάνω από ένα κοντάρι.

Ο έρωτας πίσω από το ρεκόρ

Ο Μανόλο δεν πετάει μόνο στο ταρτάν. Πετάει και από αγάπη. Στο πλευρό του, εδώ και επτά χρόνια, η Αναστασία Μαγκαλιού. Ψυχολόγος, πρώην αθλήτρια, γυναίκα που τον στηρίζει με σιωπή και χαμόγελο. Που του κρατά το χέρι στις νίκες και στις πτώσεις. Η πρώτη τους κοινή δημόσια εμφάνιση; Στον γάμο του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Εκεί που η λάμψη δεν έρχεται μόνο από τα φώτα, αλλά και από τα βλέμματα.

Ο Ντουπλάντις είναι ο κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ. Ο Καραλής είναι η φλόγα που ανεβαίνει. Μαζί, θυμίζουν σε όλους τι σημαίνει ευγενής άμιλλα. Ότι μπορείς να θέλεις να νικήσεις τον άλλον – αλλά ταυτόχρονα να θέλεις να τον δεις να φτάνει ψηλά. Να τον αγαπάς. Ο κόσμος του στίβου έχει πολλά ρεκόρ. Πολλά μετάλλια. Μα λίγες τέτοιες ιστορίες. Ιστορίες με ιδρώτα, με παγκάκια και δάκρυα, με μήκη και μνήμες. Ιστορίες σαν αυτή του Μόντο και του Μανόλο. Που μπορεί να ξεκίνησαν στους 5,30 πόντους – αλλά γράφονται στα 6,27 μέτρα. Εκεί που δεν φτάνεις μόνος.