Το χρονικό της φρίκης: Από τον τραυματισμό στον θάνατο
Ήταν 7 Δεκεμβρίου όταν η ναυτική φωτοβολίδα έπεσε μέσα στο πλήθος. Χτύπησε τον 31χρονο αστυνομικό στο αριστερό πόδι, τρυπώντας αρτηρία και προκαλώντας καταιγιστική αιμορραγία. Ο φώσφορος της φωτοβολίδας έκαιγε για πέντε λεπτά μέσα του. Δεν έσβηνε. Ούτε με νερό, ούτε με αφρό. Ο Γιώργος μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας, παρότι δεν εφημέρευε εκείνη τη νύχτα. Οι γιατροί έδωσαν μάχη με τον χρόνο. Πέντε ημέρες αργότερα, στις 12 Δεκεμβρίου, προχώρησαν σε ακρωτηριασμό του ποδιού του, καθώς η νέκρωση των ιστών ήταν μη αναστρέψιμη. Η ζωή του κρεμόταν από λεπτές κλωστές. Το σώμα του δεν ανταποκρινόταν. Τα όργανά του κατέρρεαν. Είχε ήδη υποβληθεί σε αιμοκάθαρση. Ήταν σε καταστολή. Όταν οι γιατροί, λίγες ημέρες αργότερα, επιχείρησαν να διακόψουν τη φαρμακευτική καταστολή για να δουν αν μπορεί να επανέλθει, ο Γιώργος δεν ανταποκρίθηκε ποτέ. Το κορμί του είχε κουραστεί, το μυαλό του είχε σιωπήσει, και η ψυχή του έφυγε.
Η κραυγή των γονιών του είναι ηχηρή. Δεν ζητούν εκδίκηση. Ζητούν δικαιοσύνη και αναγνώριση. Ζητούν απλώς να μη ξεχαστεί ο γιος τους, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι που χάθηκαν εν ώρα καθήκοντος. Γιατί αυτό που πονάει όσο και ο θάνατος, είναι η αδιαφορία. «Ήταν αστυνομικός. Ήταν παιδί μας. Ήταν άνθρωπος..