Μια πράξη βαθιάς προσωπικής υπέρβασης και συμβολισμού από έναν μαθητή στη Λαμία, με φόντο την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου, προκάλεσε συγκίνηση, αλλά και αντιδράσεις που άνοιξαν έναν ευρύτερο δημόσιο διάλογο για τα όρια ανάμεσα στην αποθέωση της θέλησης και τον υποβόσκοντα κοινωνικό ρατσισμό. Ο Κωνσταντίνος Κουλτούκης, μαθητής με κινητική αναπηρία, συμμετείχε στην παρέλαση του σχολείου του με αναπηρικό αμαξίδιο, ωστόσο στο ύψος των επισήμων σηκώθηκε και περπάτησε, υποβασταζόμενος, κάνοντας πράξη μια προσωπική του επιθυμία. Η σκηνή προκάλεσε έντονη συγκίνηση στους παρευρισκόμενους, που ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, αναγνωρίζοντας τον αγώνα και την ψυχική δύναμη του μαθητή.
Στο πλευρό του, η οικογένεια, το σχολείο και η εκπαιδευτική κοινότητα, που υποστήριξαν αυτή του την επιλογή. Η μητέρα του Κωνσταντίνου δήλωσε περήφανη, λέγοντας ότι το παιδί της ήθελε να συμμετάσχει στην παρέλαση για να τιμήσει τη χώρα του, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. «Κατάφερε να εκπληρώσει ένα όνειρο του», ανέφερε συγκινημένη. Ο διευθυντής του σχολείου, Γεώργιος Σόρκος, επεσήμανε πως η κίνηση αυτή δεν ήταν αυθόρμητη ή τυχαία, αλλά προέκυψε από ώριμη απόφαση του ίδιου του μαθητή. «Εκδήλωσε ξεκάθαρη επιθυμία να περπατήσει. Συζητήσαμε με γιατρούς, φυσικοθεραπευτές και τη μητέρα του. Το σεβαστήκαμε και το κάναμε πράξη», σημείωσε.
Ωστόσο, η δημόσια αποδοχή της πράξης δεν ήταν καθολική. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Έλενα Ακρίτα, σχολίασε την προβολή του περιστατικού με έντονη κριτική διάθεση, κάνοντας λόγο για «αποτρόπαιο δείγμα μισαναπηρισμού», τονίζοντας πως η αποθέωση της στιγμής κρύβει – όπως υποστήριξε – ένα λανθάνον μήνυμα ανωτερότητας του «αρτιμελούς» έναντι του αναπήρου. «Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους», ανέφερε στην ανάρτησή της, σημειώνοντας ότι τέτοιες εικόνες εξυπηρετούν μια κοινωνία που ακόμα δυσκολεύεται να αποδεχθεί την αναπηρία ως ισότιμη ταυτότητα.
Η παρέμβαση της κ. Ακρίτα προκάλεσε αντιδράσεις. Η υπεύθυνη της παρέλασης, γυμνάστρια του σχολείου, απάντησε δημόσια, επισημαίνοντας ότι το παιδί «είχε έντονη επιθυμία να περπατήσει και να τιμήσει τη χώρα του», και ότι ως εκπαιδευτικός οφείλει να σέβεται τον τρόπο με τον οποίο οι μαθητές επιλέγουν να αυτοπροσδιορίζονται.
Το σίγουρο είναι πως ο Κωνσταντίνος, όπως τον περιγράφουν οι εκπαιδευτικοί του, είναι ένας μαχητής της ζωής, που δεν παραιτείται. Εδώ και 18 χρόνια βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, παλεύει καθημερινά με θεραπείες, δυσκολίες και εμπόδια, και μέσα από την πράξη του εξέπεμψε ένα βαθιά ανθρώπινο μήνυμα. Ήταν ένα βήμα, σωματικά και συμβολικά, που δεν επιδιώκει ούτε ηρωοποίηση ούτε οίκτο. Ήταν μια προσωπική δήλωση παρουσίας. Το πώς εμείς ως κοινωνία επιλέγουμε να διαβάζουμε τέτοιες πράξεις, παραμένει ανοιχτό και κρίσιμο ερώτημα.