Αντιπολίτευση: Αντί συνεργασιών, επικοινωνιακά ρήγματα
Την πλήρη αποσύνδεση των αντιπολιτευτικών δυνάμεων επιβεβαίωσε η χθεσινή δημόσια παρέμβαση του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος απέρριψε κάθε σενάριο εκλογικής σύμπραξης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόταση του Σωκράτη Φάμελλου για κοινό ψηφοδέλτιο στις επόμενες εθνικές εκλογές όχι μόνο δεν βρήκε ανταπόκριση, αλλά αντιμετωπίστηκε με έντονη απαξίωση από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος μίλησε για «σενάρια που μειώνουν το ακροατήριο και ωφελούν τη Νέα Δημοκρατία». Η Κεντροαριστερά εμφανίζεται για άλλη μια φορά χωρίς συνοχή, χωρίς κοινή στρατηγική, χωρίς ίχνος πολιτικού timing. Την ώρα που η κοινωνική δυσαρέσκεια διογκώνεται, η αντιπολίτευση καταφέρνει να εμφανίζεται είτε διχασμένη είτε σιωπηλή – είτε και τα δύο ταυτόχρονα.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, λίγο πριν αναχωρήσει για τη Νέα Υόρκη, έσπευσε να κλείσει κάθε χαραμάδα διαλόγου, υπογραμμίζοντας: «Δεν περιμένει ο κόσμος παρασκήνια και σενάρια, αλλά λύσεις. Και όταν τα κόμματα απλώς αθροίζονται χωρίς συνοχή, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μειώσουν τη δυναμική τους. Αυτό τελικά ευνοεί τη Ν.Δ.». Η δήλωση δεν απευθυνόταν μόνο προς την Κουμουνδούρου, αλλά και προς το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, όπου υπάρχουν φωνές που θεωρούν πως η προοπτική συνεργασιών θα μπορούσε να ενισχύσει τη θέση του κόμματος. Ο πρόεδρος ήταν σαφής: «Έχω αναλάβει δέσμευση απέναντι στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και θα την τηρήσω. Ο ελληνικός λαός πρέπει να έχει πραγματική εναλλακτική απέναντι στη Νέα Δημοκρατία και αυτό είναι δική μας ευθύνη».
Αντί συνεργασιών, επικοινωνιακά ρήγματα
Η αντίδραση του ΠΑΣΟΚ έρχεται σε μια περίοδο όπου η αντιπολίτευση μοιάζει να κινείται χωρίς ρυθμό και προσανατολισμό. Η κριτική που δέχθηκε ο Ανδρουλάκης για τον χειρισμό της πρότασης δυσπιστίας και την πολιτική συνύπαρξη με την Πλεύση Ελευθερίας δεν πέρασε απαρατήρητη. Ο ίδιος επέμεινε στη συνέπεια της τακτικής του, αποδίδοντας τη δυσφορία σε επικοινωνιακή εργαλειοποίηση από την κυβέρνηση: «Το δίλημμα “Μητσοτάκης ή χάος” είναι επικίνδυνο. Κάποια στιγμή, ο κόσμος μπορεί να επιλέξει το χάος και αυτό θα είναι οδυνηρό για τη χώρα». Οι τελευταίες μετρήσεις επιβεβαιώνουν το πρόβλημα: το ΠΑΣΟΚ εμφανίζει πτώση, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στάσιμος, ενώ η Ζωή Κωνσταντοπούλου κερδίζει έδαφος. Ο Ανδρουλάκης διατηρεί την αισιοδοξία του, δηλώνοντας ότι «το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε κάμψη μόνο δημοσκοπικά και όχι πολιτικά». Ωστόσο, η εικόνα είναι μία: μια αντιπολίτευση χωρίς κοινή γραμμή, χωρίς κέντρο βάρους, χωρίς ουσιαστικό αφήγημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει – Η Νέα Αριστερά σε εσωτερικές τριβές
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ο Σωκράτης Φάμελλος επιχείρησε να ανοίξει την κουβέντα για συνεργασίες στον προοδευτικό χώρο, προτείνοντας την συγκρότηση ενός ενιαίου ψηφοδελτίου-φορέα. Μίλησε για «ανάγκη μεγάλης αλλαγής που ζητά η κοινωνία» και κάλεσε τα κόμματα της αντιπολίτευσης να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Γνώριζε, φυσικά, την αρνητική στάση Ανδρουλάκη – αλλά φαίνεται πως στην Κουμουνδούρου θέλουν να μεταφέρουν την πίεση στο ΠΑΣΟΚ, ακόμη και αν γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι η απάντηση θα είναι «όχι».
Το βλέμμα τους στρέφεται πλέον στη Νέα Αριστερά, όπου το κλίμα κάθε άλλο παρά ομοιογενές είναι. Στελέχη όπως η Αχτσιόγλου, ο Τζανακόπουλος και ο Χαρίτσης φαίνονται ανοιχτοί σε συνεννοήσεις με προγραμματική βάση, ενώ άλλοι –όπως η παλαιά φρουρά του κόμματος– εμφανίζονται εξαιρετικά επιφυλακτικοί, αν όχι αρνητικοί. Η ιδέα κοινής κοινοβουλευτικής ομάδας προκαλεί εσωτερικούς κραδασμούς, καθώς θεωρείται από μερίδα στελεχών ως «σφραγίδα εκλογικής υποταγής» και όχι ως δυναμική πρωτοβουλία.
Μία αντιπολίτευση – πολλά κέντρα, καμία ηγεσία
Το συνολικό τοπίο στον προοδευτικό χώρο μοιάζει θολό και αποδιοργανωμένο. Το ΠΑΣΟΚ επιλέγει την αυτόνομη πορεία, χωρίς ωστόσο να καταφέρνει να κεφαλαιοποιήσει την πολιτική του μοναχικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά επανεκκίνηση μέσα από συνεργασίες, την ώρα που το εσωτερικό του συνεχίζει να βράζει. Και η Νέα Αριστερά, κατακερματισμένη και διχασμένη, δεν έχει καταλήξει αν θέλει να αποτελέσει δύναμη συνεννόησης ή διακριτής ταυτότητας. Η κοινή κάθοδος, έστω και σε προγραμματική βάση, μοιάζει μακρινή. Οι επαφές συνεχίζονται, αλλά περισσότερο παράγουν τριβές παρά λύσεις. Η αντιπολίτευση, αντί να χτίζει εμπιστοσύνη, οικοδομεί καχυποψία. Και όλα αυτά, ενώ η κοινωνία αναζητά απαντήσεις – και τις αναζητά μάταια.
