Ερωτηματικά στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με τον χρόνο που αποφάσισε να κάνει την επίθεση η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας
Σε μια περίοδο όπου η κοινωνία αναζητά απαντήσεις, διέξοδο και εναλλακτικές προτάσεις εξουσίας, τα κόμματα της αντιπολίτευσης εμφανίζονται κατακερματισμένα, εγκλωβισμένα σε μικροπολιτικούς ανταγωνισμούς και προσωπικές στρατηγικές, αδυνατώντας να διαμορφώσουν έναν κοινό αντι-κυβερνητικό λόγο. Παρότι όλοι δηλώνουν πως στόχος είναι η αποδυνάμωση ή και η πτώση της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο πραγματικός πόλεμος μαίνεται ανάμεσά τους.Το τελευταίο επεισόδιο στην αντιπολιτευτική σκηνή, η σύγκρουση μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Ζωής Κωνσταντοπούλου, δεν είναι απλώς προσωπική ή ρητορική∙ είναι αποκαλυπτική του βάθους της κρίσης αντιπροσώπευσης και συνοχής στον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Σε μια στιγμή που η εμπιστοσύνη προς τα κόμματα εξανεμίζεται και ο πολιτικός κυνισμός κερδίζει έδαφος, η αντιπολίτευση μοιάζει πιο διαιρεμένη από ποτέ – όχι μόνο απέναντι στον Πρωθυπουργό, αλλά και απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό.
Το κλίμα ηλεκτρίστηκε τις τελευταίες ημέρες, όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου, σε συνέντευξή της, εξαπέλυσε ολομέτωπη επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα και συνολικά στην κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας: «Ο κύριος Τσίπρας είναι σε ένα λαγούμι και καλά θα κάνει να παραμείνει εκεί. Όσο είμαι εγώ, θα παραμείνει στο λαγούμι. Αυτό που έκανε στη χώρα είναι άτιμο». Η επίθεση δεν έμεινε μόνο εκεί. Σε ειρωνικό τόνο αναφέρθηκε και στα αγγλικά του πρώην Πρωθυπουργού, λέγοντας: «Μπορεί να προφασίζεται ότι κάνει διαλέξεις σε μια γλώσσα που δεν ξέρει. Ευτυχώς, δεν το κάνει πια ως Πρωθυπουργός, γιατί εξέθετε τη χώρα». Στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, το θέμα συζητήθηκε εκτενώς. Στελέχη τόνισαν ότι η Κωνσταντοπούλου επιχειρεί συστηματικά την αποψίλωση του κόμματος, χτίζοντας το πολιτικό της προφίλ πάνω στην αποδόμηση της διακυβέρνησης 2015–2019. Παράλληλα, υπήρξαν σαφείς υπαινιγμοί για την πολιτική και ηθική της συνέπεια, με φράσεις όπως «δεν μπορεί να παριστάνει την τιμητή των πάντων όταν έχει σκελετούς στη ντουλάπα της».
Επιθετική ρητορική και στρατηγική αποδόμησης
Ο Σωκράτης Φάμελλος έκανε λόγο για χυδαία ρητορική που αναπαράγει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, ενώ ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, Γιώργος Καραμέρος, πήγε ακόμα πιο πέρα: «Η κ. Κωνσταντοπούλου είναι πλήρως ενταγμένη στο μέτωπο κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι βολική για τη ΝΔ και τον κ. Μητσοτάκη. Μιλάει με ακροδεξιά φρασεολογία και όταν δεν είναι στο TikTok, ψηφίζει μαζί με τη Νέα Δημοκρατία νεοφιλελεύθερες πολιτικές». Παράλληλα, στελέχη της Κουμουνδούρου υπενθύμισαν το σκληρό πρόσωπο της Κωνσταντοπούλου ως προέδρου της Βουλής, κάνοντας λόγο για αυταρχική συμπεριφορά και απαξιωτική στάση απέναντι στους εργαζόμενους του Κοινοβουλίου.
Κοινός αντίπαλος, διαφορετικές ατζέντες
Παρά την κοινή επιθυμία για πολιτική αλλαγή και την πτώση της κυβέρνησης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν καταφέρνουν να συμφωνήσουν ούτε στα βασικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει στην Κωνσταντοπούλου μια απειλή για την εκλογική του δεξαμενή, ενώ η ίδια προσπαθεί να εμφανιστεί ως μόνη συνεπής αντισυστημική φωνή, επιτιθέμενη τόσο στον Μητσοτάκη όσο και στον Τσίπρα. Ενδεικτικά, κομματικά στελέχη επισημαίνουν ότι η Πλεύση Ελευθερίας προωθείται “διακριτικά” από το Μέγαρο Μαξίμου, ως μια ελεγχόμενα “ριζοσπαστική” δύναμη που θα ανακόψει την εκλογική ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ. Το σενάριο έχει πολιτική λογική: οι πολίτες να κληθούν στις κάλπες με το δίλημμα “σταθερότητα ή αντισυστημικό χάος”, με τη ΝΔ να παίζει το χαρτί της υπευθυνότητας και η Ζωή να έχει ρόλο “φόβητρου”.
Η σύγκρουση αυτή, όσο θορυβώδης και αν είναι, δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Αντιθέτως, αναδεικνύει τη διαρκή αποτυχία της αντιπολίτευσης να οικοδομήσει μια ενιαία αφήγηση, μια κοινή στρατηγική και –κυρίως– μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Τα κόμματα του προοδευτικού χώρου μοιάζουν να επιχειρούν περισσότερο να κυριαρχήσουν μεταξύ τους παρά να ηγηθούν ενός σοβαρού, συγκροτημένου μετώπου εναντίον της κυβέρνησης. Και όσο αυτή η εσωτερική διαμάχη βαθαίνει, τόσο το πολιτικό σκηνικό πολώνεται σε προσωπικούς ανταγωνισμούς και όχι σε προγραμματικές συγκλίσεις. Ο αντίπαλος, τελικά, δεν είναι ο Πρωθυπουργός – είναι ο διπλανός στην αντιπολίτευση.
Το πολιτικό αφήγημα του αντι-Μητσοτακικού μετώπου καταρρέει μέσα στην ίδια του την ασυνεννοησία. Όσο οι φωνές για αλλαγή δεν συνοδεύονται από κοινές θέσεις, και όσο τα κόμματα της αντιπολίτευσης πολεμούν περισσότερο ο ένας τον άλλο παρά την κυβέρνηση, η Νέα Δημοκρατία θα παραμένει ο μόνος οργανωμένος παίκτης στον πολιτικό χάρτη. Και ίσως, αυτό να είναι τελικά το ισχυρότερο ατού της.
