Κάποτε θα σου λείψει.
Εκείνη η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής που σου λέει «πάλι δεν απάντησες», «είσαι καλά;», «σε πήρα να σου πω να φας». Εκείνη η μάνα που σου τηλεφωνεί ξανά και ξανά, δίχως να καταλαβαίνει ότι σε ενοχλεί, ότι είσαι στη δουλειά, ότι έχεις τα νεύρα σου. Κι όμως, επιμένει. Όχι για να σε ελέγξει. Αλλά για να νιώσει ότι υπάρχεις. Ότι είναι ακόμα χρήσιμη. Ότι είσαι καλά. Κι εμείς; Εκνευριζόμαστε. Στεναχωριόμαστε, ναι – αλλά και θυμώνουμε. Γιατί «μαμά, πάλι με πήρες τρεις φορές», γιατί «μη μου στέλνεις μήνυμα κάθε πρωί», γιατί «μα, δεν καταλαβαίνεις ότι έχω τη ζωή μου;». Κι ας ξέρουμε πως η δική της ζωή είμαστε εμείς. Η μητέρα γίνεται συχνά, άθελά της, ενοχλητική. Με τις υπενθυμίσεις της. Με την επιμονή της. Με τα ίδια και τα ίδια λόγια. Με τις συμβουλές που δεν ζήτησες. Με την αφέλεια της αγάπης της. Με τις ερωτήσεις της που μοιάζουν αδιάκριτες αλλά κρύβουν αγωνία. Τι έφαγες, τι φόρεσες, κοιμήθηκες καλά; Και μαζί μ’ αυτά: το «να προσέχεις», το «βάλε κάτι πάνω σου», το «πες μου όταν φτάσεις».
Και σήμερα, σε μια εποχή που οι λέξεις «τοξικός» και «χειριστικός» έχουν γίνει ταμπέλες που κολλάνε εύκολα στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους, η μητρική αγάπη πολλές φορές αποδομείται. Δεν χρειάζεται και πολύ. Ένα βίντεο στο TikTok, ένας τίτλος σε ένα σεμινάριο “αυτογνωσίας”, μια συμβουλή που ακούγεται ωραία στα αυτιά μας: «αν σε πιέζει, απομακρύνσου». Έτσι, η μάνα μετατρέπεται από αγκαλιά σε πρόβλημα. Και η αγωνία της – που κάποτε ήταν δείγμα αφοσίωσης – γίνεται σήμερα αφορμή για να την χαρακτηρίσουμε “τοξική”.
Αλλά δεν είναι η μάνα το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι όταν αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι όλοι γύρω μας είναι λάθος – εκτός από εμάς. Όταν μας πείθουν πως κάθε μορφή αγάπης που δεν είναι βολική, είναι καταπίεση. Όταν συγχέουμε την υπερβολή με την επιβολή και ξεχνάμε ότι η αγάπη της μάνας δεν είχε ποτέ manual. Είχε μόνο καρδιά. Καμιά φορά τη μαλώνεις. Της το κλείνεις απότομα. Τη γράφεις στα γρήγορα. Της μιλάς ψυχρά. Δεν έχεις διάθεση. Έχεις τα δικά σου. Σου φαίνεται ότι είναι απλώς μια ενόχληση μέσα στη φούρια της μέρας σου. Κι αργότερα νιώθεις ενοχές. Αλλά συνεχίζεις. Μέχρι που… κάποια στιγμή δεν θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Δεν θα έρθει εκείνο το πρωινό μήνυμα. Κανείς δεν θα σε ρωτήσει αν έφαγες, αν κοιμήθηκες, αν κρυώνεις.
Και τότε, θα σβήνεις και θα ξαναδιαβάζεις τα παλιά μηνύματα. Θα ψάχνεις εκείνο το «πρόσεχε». Θα νοσταλγείς ακόμα και την επιμονή της. Θα έδινες τα πάντα να σε πάρει άλλη μία φορά. Έστω για να σου πει «σε πήρα να δω τι κάνεις». Γιατί η μάνα, όσο είναι εδώ, ενοχλεί. Όταν φύγει, λείπει. Και λείπει με έναν τρόπο που δεν αναπληρώνεται. Που αφήνει μέσα σου ένα κενό γεμάτο τύψεις και δάκρυα. Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα δεις το όνομά της στην οθόνη, σήκωσέ το. Μίλα της. Άκουσέ την. Ξέρω, μπορεί να επαναλαμβάνεται. Μπορεί να σου φαίνεται υπερβολική. Αλλά όλα αυτά είναι σημάδια ζωής. Είναι η δική της φωνή που φωνάζει «σε αγαπώ» χωρίς να το λέει. Και μια μέρα – όταν θα έχει σιωπή – θα παρακαλάς να τα άκουγες ξανά. Και δεν θα μπορείς.
