Στο κέντρο της Πόλης, εκεί όπου η ιστορία ακουμπά τη σύγχρονη καθημερινότητα και τα βήματα του χτες αντηχούν στους δρόμους του Πέρα, μια μελωδία γεμάτη νοσταλγία, πάθος και Ανατολή, γεμίζει τον αέρα. Είναι ο ήχος του μπουζουκιού. Κι αυτός που το κρατά στα χέρια του, με την ίδια ευλάβεια που κάποιος πιάνει ένα οικογενειακό κειμήλιο, είναι ο Ανδρέας Σαραντίδης. Με καταγωγή από τα Κουφάλια Θεσσαλονίκης, ο Ανδρέας δεν είναι απλώς μουσικός. Είναι ένας πολιτιστικός γέφυρας, ένας σύγχρονος νομάδας της μουσικής, που κουβαλά στην Πόλη ένα κομμάτι από την ψυχή της Ελλάδας – το μπουζούκι. Το 2014, μια πρόσκληση για να παίξει στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν της Κωνσταντινούπολης έμελλε να αλλάξει τη ζωή του. Αυτό που ξεκίνησε σαν μια μεμονωμένη εμφάνιση, εξελίχθηκε σε μια βαθιά ριζωμένη σχέση με τον τόπο, τους ανθρώπους και την κουλτούρα του.
Σύντομα, βρέθηκε να συνεργάζεται με το λαϊκορεμπέτικο σχήμα Café Aman Istanbul, να διδάσκει, να εμπνέει και να εκπλήσσει. Το μπουζούκι του έγινε σύμβολο συνύπαρξης, ενώ οι Τούρκοι μαθητές του, αλλά και πολλοί Έλληνες της ομογένειας, κρατούν το όργανο με σεβασμό, ακολουθώντας τα κεφάλαια του «BUZUKIST», του πρωτοποριακού του εγχειριδίου – γραμμένου στα ελληνικά και τα τουρκικά. «Οι Τούρκοι έχουν εξαιρετικό μουσικό αυτί. Το ηχόχρωμα του μπουζουκιού τούς είναι οικείο», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Ανδρέας, εξηγώντας πως παραδοσιακά όργανα όπως το σάζι, το ούτι και η λάφτα λειτουργούν ως γέφυρες για την αποδοχή του ελληνικού ήχου. Η μουσική του δεν διδάσκει απλώς τεχνική. Μεταδίδει μνήμη, ψυχή, ιστορία. Το βιβλίο του, που κυκλοφορεί από το 2020, έχει γίνει εργαλείο και μύηση – ένα «ευαγγέλιο» για όσους θέλουν να ανακαλύψουν τον μαγικό κόσμο του ρεμπέτικου και να φτάσουν ως την ερμηνεία του «Ζορμπά».
Η μουσική δεν είναι το μόνο που τον κράτησε στην Τουρκία – Ήταν και η Dilek
Το 2016, μετά το πραξικόπημα και τις πολιτικές αναταράξεις, αναγκάστηκε να επιστρέψει προσωρινά στη Θεσσαλονίκη. Μα η Πόλη τον καλούσε πίσω. Και δεν ήταν μόνο η μουσική. Ήταν και η Dilek. Τη γνώρισε το 2015. Παντρεύτηκαν δύο χρόνια μετά. Και σήμερα, είναι γονείς δύο δίδυμων αγοριών. «Είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου», λέει συγκινημένος. Η οικογένεια έγινε ο πυρήνας της έμπνευσής του, η βάση του σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς. Μετά το 2019, ο Ανδρέας δεν περιορίστηκε στο ρόλο του δασκάλου. Είναι παρών σε κάθε πτυχή της τουρκικής καλλιτεχνικής ζωής: ωδεία, κρατικές ορχήστρες, παραστάσεις, κινηματογραφικές συμμετοχές, συνεργασίες με Έλληνες και Τούρκους καλλιτέχνες, ομογενειακά σχολεία αλλά και το θέατρο.
Η συμμετοχή του στην παράσταση Zarifi Apartmani τιμήθηκε με θεατρική διάκριση το 2024, ενώ υπήρξε και μουσικός επιμελητής στο ντοκιμαντέρ Searching for Rodaki, το οποίο απέσπασε πέντε βραβεία στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Ευρώπη. Η πρώτη του δισκογραφική απόπειρα στην Τουρκία, το ορχηστρικό Friendship, ήταν συνεργασία με τον Σύρο κλαρινίστα Serkan Hakki. Η δεύτερη δουλειά του, με τίτλο Canım Avuçlarımda, αποτίει φόρο τιμής στον πατέρα του, αλλά και σε όλα τα παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς γονείς.
Από το 2020 εργάζεται στα γραφεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Φανάρι, δίνοντας στη διαδρομή του μια πνευματική διάσταση. Εκεί, μέσα σε έναν τόπο πίστης, κουβαλά το ίδιο πάθος: να φέρνει κοντά ανθρώπους μέσα από νότες. Ο Ανδρέας Σαραντίδης προετοιμάζει την επανέκδοση του «BUZUKIST» σε αγγλοτουρκική και ελληνοαγγλική εκδοχή, ενώ εργάζεται πάνω στην πρώτη προσωπική του δισκογραφική δουλειά με ορχηστρικές συνθέσεις, που αναμένεται να κυκλοφορήσει παράλληλα σε Ελλάδα και Τουρκία. Στις χορδές του δεν ταξιδεύει μόνο η μουσική. Ταξιδεύουν συναισθήματα, γλώσσες, ταυτότητες. Το μπουζούκι του έγινε το εργαλείο για να χτιστεί μια γέφυρα ανάμεσα σε δύο λαούς, όχι μόνο με λέξεις αλλά με ήχο – τον ήχο της καρδιάς.
