«Θέλω να ρωτήσω τον πατέρα μου, έχει καταλάβει ότι η οικογένειά μας έχει διαλυθεί;»
Μια από τις πιο προσωπικές και συγκινητικές εξομολογήσεις του έκανε ο Άρης Καβατζίκης στον καναπέ της εκπομπής «Buongiorno», μιλώντας στη Φαίη Σκορδά για τις απώλειες που σημάδεψαν τη ζωή του, αλλά και για το βαρύ φορτίο που κουβαλά μέχρι σήμερα, σιωπηλά και αθόρυβα. Ο δημοσιογράφος και συνεργάτης του MEGA μίλησε ανοιχτά για τον αδελφό του Δημήτρη, που «έχασε» ξαφνικά το 2015, αλλά και για τη μητέρα του, που έφυγε από τη ζωή μόλις δύο χρόνια αργότερα. Όπως αποκάλυψε, δεν έχει καταφέρει ποτέ να θρηνήσει πραγματικά. Δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει πως δεν θα τους ξαναδεί. Και οι πληγές, όπως είπε, αρχίζουν να ανοίγουν τώρα, χρόνια μετά, με τρόπους που δεν φανταζόταν.
«Ο αδελφός μου είναι ένας άνθρωπος που δεν θα ξαναδώ ποτέ. Δεν τον έχω θρηνήσει. Η οικογένειά μου διαλύθηκε όταν τον χάσαμε», λέει με φωνή που σπάει ο Άρης Καβατζίκης, μεταφέροντας ένα ποτάμι συναισθημάτων που έμεινε στάσιμο για χρόνια. Όπως είπε, από τη στιγμή που συνέβη η απώλεια, εκείνος φόρεσε την πανοπλία του δυνατού παιδιού, αυτού που πρέπει να σταθεί για τους άλλους, που θα στηρίξει τους γονείς του, που θα κρύψει τα δικά του δάκρυα για να μη γκρεμιστεί το σπίτι. «Η ενοχή και το βάρος να προστατεύσω τους γονείς μου δεν μου άφησε ποτέ χώρο να πενθήσω. Ούτε τη μητέρα μου θρήνησα», λέει χαρακτηριστικά.
Ο Άρης Καβατζίκης μοιράστηκε πως κάθε Μεγάλη Παρασκευή, στην εκκλησία, νιώθει να καταρρέει. «Όταν ακούω το “Ω γλυκύ μου έαρ”, θέλω να φύγω. Είναι η στιγμή που νιώθω τον αδελφό μου εκεί. Εκείνος είναι εκεί. Όχι εγώ», εξομολογείται, αφήνοντας να φανεί το αβάσταχτο βάρος μιας απουσίας που ποτέ δεν έγινε παρελθόν. Μιλά και για τον πατέρα του – και τη σιωπή που παραμένει ανάμεσά τους. «Με τον μπαμπά μου δεν έχουμε μιλήσει ποτέ για την απώλεια. Θέλω να του πω: “Έχεις καταλάβει τι μας συνέβη;”». Όπως είπε, όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του αδελφού του, ήταν στη Θεσσαλονίκη. Το τηλεφώνημα της νύφης του τον πάγωσε. Η διαδρομή μέχρι τις Σέρρες κράτησε μια αιωνιότητα. «Κατέβασα διακόπτες. Έγινα ρομπότ για να σταθώ στους γονείς μου», είπε με φωνή βουρκωμένη. Στην εξομολόγησή του, ο Άρης Καβατζίκης μίλησε για έναν ανείπωτο ψυχικό κόπο, μια ματαίωση, μια εσωτερική φθορά που δεν βρήκε διέξοδο όλα αυτά τα χρόνια. «Φοβάμαι ότι όλο αυτό που δεν έκανα τότε, θα με βρει τα επόμενα χρόνια. Θα με κυνηγήσει. Ξέρω ότι δεν έχω τελειώσει μαζί του».
