Στην καρδιά του Αιγαίου, στο Καστράκι της Νάξου, η Μεγάλη Παρασκευή αποκτά έναν ξεχωριστό, σχεδόν ποιητικό χαρακτήρα. Εκεί, εκεί που ο ουρανός αγγίζει τη θάλασσα και τα κύματα αφουγκράζονται τον θρήνο του Επιταφίου, ένα μοναδικό έθιμο ζωντανεύει κάθε χρόνο: η περιφορά του Επιταφίου μέσα στη θάλασσα. Πρόκειται για μια παράδοση που, αν και σχετικά πρόσφατη, έχει ήδη ριζώσει βαθιά στη συλλογική μνήμη του τόπου. Δεν είναι απλώς μια τοπική ιδιαιτερότητα, αλλά ένα τελετουργικό που ενώνει το Θείο Πάθος με το στοιχείο της φύσης, με τη θάλασσα – αυτόν τον διαχρονικό μάρτυρα του ανθρώπινου πόνου και της ελπίδας. Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, ο Επιτάφιος δεν περιφέρεται μόνο στους δρόμους του χωριού. Κατεβαίνει στην παραλία, πλαισιωμένος από πλήθος πιστών που κρατούν κεριά, ψέλνουν με κατάνυξη και ακολουθούν την πομπή μέσα στο νερό. Άλλοι περπατούν στην ακτή, άλλοι μπαίνουν κυριολεκτικά μέσα στη θάλασσα – κι ο Επιτάφιος, περιβαλλόμενος από φως και σιωπή, προχωρά μέσα στο υγρό στοιχείο, σαν να σταυρώνεται και να ανασταίνεται μαζί με τη φύση.
Η τελετή συνοδεύεται από ύμνους, προσευχές και κατανυκτική μουσική, που συνδυάζονται με τον ήχο των κυμάτων και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας. Είναι μια στιγμή συλλογικής συγκίνησης, μια εικόνα βαθιάς πίστης που συγκλονίζει. Το έθιμο έχει αποκτήσει με τα χρόνια ευρύτερη φήμη. Δεν προσελκύει μόνο τους κατοίκους του νησιού, αλλά και επισκέπτες που αναζητούν κάτι περισσότερο από την καθιερωμένη εμπειρία της Μεγάλης Εβδομάδας. Έρχονται για να δουν, αλλά φεύγουν έχοντας νιώσει. Γιατί στο Καστράκι, η θάλασσα δεν είναι μόνο τοπίο – είναι τόπος ιερός. Έτσι, η Νάξος προσφέρει κάθε χρόνο μια τελετουργία όχι μόνο ορατή αλλά βιωματική, που αποτυπώνει το Θείο Δράμα με τρόπο αυθεντικό, απλό και βαθιά ελληνικό: με τα πόδια μέσα στο νερό, την καρδιά γεμάτη πίστη και τα μάτια στραμμένα στο φως που έρχεται.