Το να έχω το επίθετο «Χαρδαβέλλα» είναι μεγάλη τιμή, αλλά δεν το χρησιμοποίησα ποτέ
Με λόγια τρυφερά, γεμάτα ευγνωμοσύνη, αλλά και οδύνη, η Μαρία Παναγοπούλου μίλησε για τον Κώστα Χαρδαβέλλα και τη βαθιά απουσία που άφησε πίσω του. Καλεσμένη στην εκπομπή «Στούντιο 4», η συγγραφέας και σύντροφός του επί 32 χρόνια, άνοιξε την καρδιά της για την κοινή τους ζωή και το πώς παλεύει να διαχειριστεί τη σιωπή που άφησε ο θάνατός του, τον περασμένο Δεκέμβριο. «Η λέξη που γράφω κάθε βράδυ, είναι “ίσκιος”», εξομολογήθηκε συγκινημένη. «Μου λείπει ο ίσκιος του. Ήταν ένας ίσκιος τόσο ελαφρύς, που λειτουργούσε σαν μαγικό χαλί. Με έκανε να πετάω. Δεν ξέρω πώς το έκανε αυτό – αλλά το έκανε. Και ήταν μοναδικό».
Αναφερόμενη στην εικοσιπενταετή διαφορά ηλικίας που τους χώριζε, η Παναγοπούλου δεν την προσπέρασε, αλλά τη φώτισε με ρεαλισμό και αγάπη. «Δεν ήμασταν από εκείνα τα ζευγάρια που προσποιούνταν ότι δεν υπάρχει. Το συζητούσαμε. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η ηλικία. Είναι οι άλλοι. Το βλέμμα τους. Τα σχόλια. Οι σκιές που σέρνουν πάνω στη σχέση σου». Και πρόσθεσε με ειλικρίνεια: «Δεν θα πρότεινα στον γιο μου μια σχέση με τέτοια διαφορά. Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο. Θέλει δουλειά, υπομονή και πίστη. Το πιο σκληρό είναι ότι κάποια στιγμή ξέρεις πως δεν θα γεράσετε μαζί. Θα μείνει πίσω ο ένας…».
“Το να λέγομαι Χαρδαβέλλα θα ήταν τιμή. Αλλά δεν το έκανα ποτέ”
Η Μαρία Παναγοπούλου μίλησε και για τη βαθιά αγάπη του Χαρδαβέλλα στη δουλειά του – μια σχέση που εκείνη σεβάστηκε απόλυτα. «Μου είχε πει ότι δεν θα άφηνε ποτέ τη δημοσιογραφία για εμένα. Και το δεχόμουν. Ήταν ο πρώτος του έρωτας. Η δουλειά του και ο γιος του. Μετά ήμουν εγώ. Αλλά ήξερα ότι εγώ ήμουν η φωλιά του». Σε μια σπάνια προσωπική αποκάλυψη, εξήγησε και γιατί δεν πήρε ποτέ το επίθετό του: «Το να λέγομαι Χαρδαβέλλα θα ήταν τιμή. Αλλά δεν το έκανα ποτέ. Εκείνος το έχτισε αυτό το όνομα με ιδρώτα και συνέπεια. Δεν θα το έπαιρνα έτσι. Δεν θα ήταν έντιμο». Μέσα στον κυκλώνα της απώλειας, η συγγραφέας βρήκε διέξοδο στη γραφή. «Γράφω κάθε βράδυ. Δεν είναι ιστορίες. Είναι λέξεις. Λέξεις που κουβαλούν αυτό που δεν λέγεται. Είναι ο τρόπος μου να αγγίζω ακόμη τον Κώστα, μέσα από το σκοτάδι».
