Χριστιανός βουλευτής στην Τουρκία: «Η Τουρκία δεν θα γίνει ποτέ δημοκρατία χωρίς να απαντήσει γιατί έμειναν μόνο 50.000 χριστιανοί»
Μια ιστορική παρέμβαση μέσα στην καρδιά του τουρκικού Κοινοβουλίου πραγματοποίησε ο Γεώργιος Ασλάν, ο μοναδικός χριστιανός βουλευτής της Τουρκίας, ανήμερα της Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Ο Ασλάν, μέλος του αντιπολιτευόμενου Κόμματος Ισότητας και Δημοκρατίας των Λαών (DEM), στάθηκε στο βήμα και έθεσε ευθέως το ερώτημα που στοιχειώνει την ιστορική μνήμη της χώρας: πώς είναι δυνατόν σε μια Τουρκία 86 εκατομμυρίων κατοίκων, οι χριστιανοί να έχουν απομείνει μόλις 50.000; Χαρακτήρισε αναγκαία μια ειλικρινή αυτοκριτική για να μπορέσει η χώρα να κινηθεί πραγματικά προς τη δημοκρατία, τιμώντας παράλληλα τη μνήμη των Αρμενίων, των Ασσυρίων και όλων όσων χάθηκαν το 1915.
«Το 1915, ο πληθυσμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν περίπου 13 εκατομμύρια, με 3 εκατομμύρια χριστιανούς. Σήμερα, σε πληθυσμό 86 εκατομμυρίων, μόλις 50.000 χριστιανοί επιβιώνουν. Γιατί;» αναρωτήθηκε με έμφαση, σημειώνοντας ότι χωρίς απάντηση σε αυτό το ερώτημα, η δημοκρατία στην Τουρκία θα παραμείνει ένα άπιαστο όνειρο. Ο βουλευτής, με καταγωγή από την ασσυριακή κοινότητα, δεν δίστασε να ταράξει ξανά τα νερά, όπως είχε κάνει και στο παρελθόν, όταν είχε ευχηθεί «Καλά Χριστούγεννα» μέσα στο Κοινοβούλιο στη γλώσσα των προγόνων του, τα ασσυριακά.
#24Nisan1915 pic.twitter.com/sU09Yc2FmC
— George Aslan (@george_aryo) April 24, 2025
Μια ιστορία από τον ξεριζωμό: Ο μικρός Σαρκίς και η μάνα που δεν σταμάτησε να τον αναζητά
Ο πόνος του ξεριζωμού και της απώλειας ξαναζωντανεύει μέσα από μαρτυρίες όπως αυτή του Σαρκίς Κασπαριάν, που στα πέντε του χρόνια χάθηκε στον σταθμό της Κωνσταντινούπολης μέσα στη δίνη της Γενοκτονίας. Οι γονείς του νόμιζαν ότι ήταν με τις αδελφές του και εκείνες ότι βρισκόταν με τους γονείς τους. Χάθηκε μέσα στον πανικό, και ένας νεαρός ενημέρωσε ότι παιδιά που κλαίγανε στην αποβάθρα τα μάζευε ο Ερυθρός Σταυρός. Το τρένο που μετέφερε την οικογένεια στη Λάρισα ξεκίνησε χωρίς τον μικρό Σαρκίς. Η μητέρα του, όμως, δεν το έβαλε κάτω. Για επτά ολόκληρα χρόνια πήγαινε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λάρισας, αναζητώντας ανάμεσα στα παιδάκια τον γιο της. Μέχρι που μια μέρα, τον αναγνώρισε από ένα σημάδι στο δέρμα του, απομεινάρι από τσίμπημα σκορπιού. Ο Σαρκίς, που είχε μεταφερθεί στο ορφανοτροφείο της Κωνσταντινούπολης, ενώθηκε και πάλι με την οικογένειά του και προσπάθησε να αφήσει πίσω του τα τραύματα του ξεριζωμού. Όπως διηγείται ο γιος του, Αγκόπ Κασπαριάν, πρόεδρος της Αρμενικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, ο πατέρας του ήταν ένας άνθρωπος εσωστρεφής, ευαίσθητος και σιωπηλός – ένας άνθρωπος που βρήκε καταφύγιο στη ζωγραφική.
Ο Αγκόπ Κασπαριάν μιλά για τις μνήμες που κρατούν ζωντανό τον πόνο της Γενοκτονίας. Σε μια ξενάγηση στον αρμενικό ναό της Θεσσαλονίκης, ένας ηλικιωμένος, ακούγοντας τις αφηγήσεις, ξέσπασε σε κλάματα – ήταν και εκείνος ένα από τα παιδιά που είχαν περάσει από τη Θεσσαλονίκη καταφεύγοντας στη Γαλλία. Η αρμενική κοινότητα της Θεσσαλονίκης, που κάποτε αριθμούσε 25.000 ψυχές, σήμερα αριθμεί περίπου 2.000 άτομα. Μεγάλο μέρος της διασποράς είχε φύγει για τη Σοβιετική Αρμενία μετά το 1947, ενώ στις αρχές του ’90, μετά την ανεξαρτησία της Αρμενίας, ήρθαν νέοι μετανάστες, φτάνοντας συνολικά τους 10.000. Οι μνήμες, όμως, δεν σβήνουν. Κάθε αφήγηση, κάθε μαρτυρία, κάθε αναφορά όπως αυτή του Γεώργιου Ασλάν, διατηρεί ζωντανό το αίτημα για αναγνώριση, δικαιοσύνη και αλήθεια.
