Αν άκουσες αυτές τις 7 φράσεις ως παιδί, τότε μεγάλωσες με μια οικογένεια που δεν σε στήριζε συναισθηματικά
Πολλές εκφράσεις που μοιάζουν αθώες ή συνηθισμένες στην καθημερινή επικοινωνία με τα παιδιά, στην πραγματικότητα κουβαλούν μέσα τους μηνύματα συναισθηματικής παραμέλησης. Αυτό επισημαίνει σε άρθρο της η συγγραφέας Eliza Hartley, ειδικευμένη στην προσωπική ανάπτυξη και τη θεραπεία οικογενειακών μοτίβων. Σύμφωνα με την Hartley, η αναγνώριση τέτοιων προτύπων από το παρελθόν είναι το πρώτο βήμα για να χτίσουμε πιο υγιείς και υποστηρικτικές σχέσεις στη ζωή μας.
«Σταμάτα να κλαις, δεν είναι σημαντικό»
Μια φράση που καταπνίγει τα συναισθήματα και μαθαίνει στο παιδί πως η λύπη ή η απογοήτευσή του δεν έχουν αξία. Αντί να νιώθει αποδεκτό, το παιδί αναγκάζεται να κρύβει τις πραγματικές του ανάγκες. Η Hartley προτείνει να χρησιμοποιούμε λόγια που αναγνωρίζουν το συναίσθημα, όπως: «Βλέπω ότι είσαι λυπημένος και είναι απόλυτα εντάξει να νιώθεις έτσι».
«Επειδή το λέω εγώ»
Η αυταρχική αυτή φράση καταπνίγει την ανάγκη του παιδιού να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του. Σε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, τα όρια πρέπει να συνοδεύονται από λογική και διάλογο, όχι από απολυτότητα. Η Hartley τονίζει ότι, αν και απαιτεί περισσότερη υπομονή, η εξήγηση των κανόνων οικοδομεί εμπιστοσύνη και σεβασμό.
«Είσαι ακριβώς σαν τον/την…»
Οι συγκρίσεις, ειδικά με πρόσωπα που φέρουν αρνητικό φορτίο στη μνήμη της οικογένειας, εγκλωβίζουν το παιδί σε ρόλους που δεν διάλεξε ποτέ. Όπως επισημαίνει η Hartley, κάθε παιδί έχει δικαίωμα να εξελιχθεί στη δική του μοναδικότητα και δεν πρέπει να κουβαλά το βάρος ξένων προσδοκιών.
«Μην είσαι τόσο ευαίσθητος/η»
Με αυτή τη φράση, το παιδί μαθαίνει ότι η ευαισθησία του είναι αδυναμία, αντί να αναγνωρίζεται ως πολύτιμο προσόν. Η Hartley τονίζει πως σε ένα περιβάλλον αγάπης και αποδοχής, η συναισθηματική ευαισθησία καλλιεργείται και προστατεύεται, δεν γελοιοποιείται.
«Θα έπρεπε να μοιάζεις περισσότερο με τον αδερφό σου»
Η σύγκριση με τα αδέλφια δυναμιτίζει την αυτοεκτίμηση του παιδιού και σπέρνει την αντιπαλότητα. Αντί να ενισχύουμε τη μοναδικότητα κάθε παιδιού, τέτοιες φράσεις δημιουργούν τοξικές συγκρίσεις. Κάθε παιδί αξίζει αναγνώριση για τα δικά του χαρίσματα και τις δικές του προσπάθειες.
«Κάνω τα πάντα για εσάς και έτσι μου το ανταποδίδετε;»
Όταν η αγάπη παρουσιάζεται ως χρέος που πρέπει να ανταποδοθεί, η σχέση γονέα-παιδιού μετατρέπεται σε συναλλαγή. Η Hartley υπογραμμίζει ότι η αληθινή φροντίδα προσφέρεται άνευ όρων και πως τα παιδιά δεν οφείλουν να ανταποδώσουν τίποτα για την αγάπη και την υποστήριξη που δικαιούνται.
«Πάντα προκαλείς προβλήματα»
Τέτοιες γενικεύσεις στιγματίζουν το παιδί και το αναγκάζουν να ταυτιστεί με έναν αρνητικό ρόλο. Η Hartley επισημαίνει ότι αντί να χαρακτηρίζουμε το παιδί, πρέπει να εστιάζουμε στη συμπεριφορά και να αναζητούμε με κατανόηση τα βαθύτερα αίτια πίσω από τις πράξεις του.
