Εδώ και αρκετές εβδομάδες, ο πόλεμος στην Ουκρανία μοιάζει με παγωμένη σκηνή σε ένα ατέρμονο δράμα. Αν ήταν σειρά σε κάποια πλατφόρμα, το σενάριό του θα είχε ήδη απορριφθεί λόγω έλλειψης εξέλιξης. Στην πραγματική ζωή, όμως, ακόμη και η στασιμότητα μπορεί να αποδειχθεί θανατηφόρα, γεννώντας νέες τραγωδίες και βαθαίνοντας τις πληγές. Με την ανάληψη της προεδρίας από τον Ντόναλντ Τραμπ, ο κόσμος γνώρισε μια περίοδο έντονης διπλωματικής κινητικότητας, συνοδευόμενης από ελπίδες για μια διαφορετική προσέγγιση στη διαχείριση κρίσεων. Στην αρχή, η στάση του Τραμπ απέναντι στον Βλαντίμιρ Πούτιν χαρακτηρίστηκε από μια πρωτόγνωρη «κατανόηση», αφήνοντας να διαφανεί η προσδοκία ότι το αιματοκύλισμα στην Ουκρανία θα λάμβανε σύντομα τέλος.
Η πραγματικότητα, ωστόσο, αποδείχθηκε σκληρότερη. Παρά τις αλλεπάλληλες διαπραγματεύσεις –κυρίως μέσω ενδιάμεσων– το μόνο αποτέλεσμα ήταν κάποιες τριήμερες εκεχειρίες, περισσότερο για το θεαθήναι παρά για ουσιαστική αλλαγή. Η εικόνα στο πεδίο της μάχης παρέμεινε αμείλικτη: συνεχείς επιθέσεις, αυξανόμενοι νεκροί και μια σύγκρουση που καταβροχθίζει αδιάκοπα ανθρώπινες ζωές και ελπίδες. Οι σποραδικές αναλαμπές ειρήνης ίσως εξυπηρετούν τα παρασκηνιακά παζάρια, αλλά δεν αναχαιτίζουν τη βία. Ο Ντόναλντ Τραμπ, εμφανώς ανυπόμονος, κλιμακώνει τελευταία τη ρητορική του, απειλώντας με αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από κάθε άμεση εμπλοκή αν δεν υπάρξει άμεσα πρόοδος. Το τελεσίγραφο όμως μοιάζει να απευθύνεται σε ώτα μη ακουόντων. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, οπλισμένος με χρόνο και στρατηγική υπομονή, δείχνει να έχει το πάνω χέρι. Μπορεί να προσφέρει μικρές “δόσεις” ηρεμίας, μόνο για να κερδίζει πολύτιμο χρόνο, μέχρι να θεωρήσει ότι η στιγμή είναι κατάλληλη για να επιβάλει μια συμφωνία που θα εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα.