Λίγες μόνο ημέρες μετά τη γέννηση της κόρης του, ο ηθοποιός Νίκος Ορφανός ήρθε αντιμέτωπος με μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του: τη διάγνωση ενός σπάνιου όγκου στον εγκέφαλο, του κρανιοφαρυγγιώματος. Με ειλικρίνεια, δύναμη και συγκίνηση μοιράστηκε το πρωί του Σαββάτου στον ΣΚΑΪ την προσωπική του ιστορία, που ξεκινά με τη χαρά της πατρότητας και διασταυρώνεται απρόσμενα με μια σοβαρή απειλή για την υγεία του. «Η κόρη μας γεννήθηκε στις 17 Απριλίου. Στις 1 Μαΐου έκανα μια μαγνητική, εντελώς τυχαία, επειδή μου ζητήθηκε για προγραμματισμένη επέμβαση στο διάφραγμα. Τίποτα δεν προμήνυε όσα θα ακολουθούσαν», εξομολογείται. Η μαγνητική αποκάλυψε την ύπαρξη ενός όγκου 2,5 εκατοστών πίσω από το μάτι. Όπως του εξήγησαν οι γιατροί, επρόκειτο για κρανιοφαρυγγίωμα, ένα σπάνιο, αλλά καλοήθες νεόπλασμα που επηρεάζει την υπόφυση και το ορμονικό σύστημα. Τα πρώτα σημάδια – όπως απώλεια όρεξης – ήταν διακριτικά, σχεδόν αθώα. «Ήταν η τύχη μου, γιατί ο όγκος δεν ήταν συμπαγής, αλλά μια κύστη. Επηρέαζε την υπόφυση, και έτσι τα συμπτώματα εμφανίστηκαν ήπια, χωρίς άμεσο συναγερμό», εξήγησε ο γνωστός ηθοποιός.
Μπροστά στην απειλή, ο Νίκος Ορφανός αποφάσισε να δώσει τη μάχη του δυναμικά. Αναζήτησε εξειδικευμένη ιατρική υποστήριξη στο Ανόβερο της Γερμανίας, εκεί όπου υπήρχε – όπως λέει – η απαραίτητη εμπειρία για να αφαιρεθεί ο όγκος ενδοκρανιακά. «Ρώτησα τον γιατρό μου: “Έχω 4-5 μήνες; Έχω μια θεατρική παράσταση να κάνω”. Μου απάντησε: “Έχουμε οριακά έξι μήνες”. Έπαιξα με τον χρόνο. Όταν έφτασα στη Γερμανία, ο όγκος είχε ήδη μεγαλώσει. Αλλά είχα πάρει την απόφασή μου». Το θέατρο, η ζωή, η οικογένεια. Όλα έμπλεκαν σ’ ένα κουβάρι βουβής αγωνίας, αλλά και απίστευτης δύναμης. Ο ίδιος περιγράφει πως το αρχικό σοκ αντικαταστάθηκε από πίστη και απόφαση να νικήσει. «Είπα στον εαυτό μου: Δεν θα επιτρέψω σε τίποτα να μου χαλάσει το να δω την κόρη μου να μεγαλώνει. Αυτό ήταν. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία».
Η πιο δύσκολη στιγμή, όπως λέει, ήταν όταν έπρεπε να μιλήσει στην οικογένειά του. Ο μεγαλύτερος του γιος ήταν μόλις 8,5 ετών. Η σύζυγός του, δίπλα του – μέσα στη χαρά της γέννησης και την αγωνία της επόμενης μέρας. «Στην αρχή δεν είπα τίποτα στον γιο μου. Ήθελα πρώτα να καταλάβω τι είναι, να έχω μια καθαρή εικόνα. Μετά τους κάλεσα και τους δύο και τους εξήγησα. Υπήρχε φόβος. Ο γιος μου με ρώτησε: “Είναι αλήθεια; Είναι καλοήθης;”». Η οικογένεια στάθηκε βράχος. «Δεν φοβήθηκα. Ήμουν γεμάτος χαρά από τη γέννηση της κόρης μας. Είχαμε παλέψει χρόνια για να αποκτήσουμε δεύτερο παιδί. Είπα, αυτό το πράγμα θα το χτυπήσω κάτω σαν χταπόδι».