«Μπορεί να είναι δύσκολο να τερματίσετε ένα τηλεφώνημα, αλλά το "Εντάξει, αντίο" δεν είναι ο σωστός τρόπος»
Στην εποχή των μηνυμάτων και των emoji, τα τηλεφωνήματα μοιάζουν όλο και περισσότερο με μια παλιά συνήθεια που επιβιώνει σε συγκεκριμένες περιστάσεις. Όμως, όσοι συνεχίζουν να προτιμούν τις φωνητικές συνομιλίες – είτε από ανάγκη είτε από νοσταλγία – γνωρίζουν πολύ καλά ότι το πιο αμήχανο σημείο δεν είναι πάντα η αρχή, αλλά… το τέλος. Το κλείσιμο της γραμμής μπορεί να κουβαλά περισσότερη συναισθηματική βαρύτητα απ’ ό,τι νομίζουμε. Πολλοί άνθρωποι σήμερα, ειδικά νεαρών ηλικιών, επιλέγουν να στείλουν πρώτα μήνυμα πριν καλέσουν κάποιον, ρωτώντας ευγενικά αν είναι διαθέσιμος. Η αυθόρμητη τηλεφωνική επικοινωνία, που άλλοτε θεωρούνταν ένδειξη οικειότητας, έχει αρχίσει να παραχωρεί τη θέση της σε πιο «ασφαλείς» μορφές επαφής, όπως τα γραπτά μηνύματα, όπου ο αποστολέας έχει χρόνο να φιλτράρει τι θα πει, να σβήσει, να ξαναγράψει και να διορθώσει. Όμως, σε αντίθεση με την αμεσότητα της φωνής, το γραπτό λόγο συχνά τον βαραίνει μια ψυχρότητα.
Οι τηλεφωνικές συνομιλίες εξακολουθούν να προσφέρουν κάτι αναντικατάστατο: τη ροή της φωνής, τις σιωπές, τα γέλια, τη χροιά που προδίδει σκέψεις και συναισθήματα. Και κυρίως, τη δυνατότητα να λυθούν παρεξηγήσεις σε πραγματικό χρόνο. Όμως ακόμη κι εδώ, ένα πρόβλημα μοιάζει άλυτο: πώς τελειώνει μια τηλεφωνική συζήτηση χωρίς να τη ματαιώσει; Ο αρθρογράφος του Guardian, Andrian Chilles, περιγράφει εύστοχα αυτή την ιδιότυπη αμηχανία. Όπως σημειώνει, όσο ζεστή κι αν είναι η συζήτηση, το φινάλε μπορεί να τη σκιάσει με ένα απρόσμενο συναίσθημα κενού. Όλα κυλούν υπέροχα – μέχρι που ο άλλος λέει ένα κοφτό «Εντάξει, αντίο» και… τέλος. Καμία ελάφρυνση, κανένας συναισθηματικός επίλογος. Σιωπή. Και τότε, αναρωτιέσαι: ήθελε από την αρχή να φύγει ή απλώς δεν ξέρει πώς να αποχαιρετήσει;
Αυτό το απότομο κλείσιμο, τονίζει ο Chilles, συχνά αφήνει μια ξινή επίγευση. Ίσως πρόκειται για παρεξήγηση. Ίσως και όχι. Μπορεί απλώς να φταίνε οι κινηματογραφικές σκηνές, όπου τα τηλεφωνήματα κόβονται απότομα, χωρίς «αντίο», χωρίς συναισθηματικές γέφυρες. Όμως στην πραγματική ζωή, οι λέξεις μετρούν. Και το τέλος μετρά περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και το αντίθετο άκρο. Τα «μακροβούτια» αποχαιρετισμών, οι αλλεπάλληλες επαναλήψεις τύπου «κλείσε εσύ πρώτος», τα «σ’ αγαπώ» που επιστρέφουν σαν μπούμερανγκ. Ειδικά στις ερωτικές σχέσεις, ο αποχαιρετισμός παίρνει σχεδόν τελετουργικό χαρακτήρα, και το κλείσιμο της γραμμής γίνεται ένα μικρό, καθημερινό δράμα. Η αλήθεια, ίσως, βρίσκεται κάπου στη μέση. Ούτε κοφτό, ούτε ατέρμονο. Μια φράση με λίγο χρώμα, ένα «χάρηκα που τα είπαμε», ένα «να τα ξαναπούμε σύντομα», ίσως ένα «καλό βράδυ» με λίγο συναίσθημα. Κάτι που να κλείνει τη συζήτηση όπως της αξίζει – με φροντίδα, όχι με ψυχρότητα. Άλλωστε, όπως και σε κάθε ανθρώπινη επαφή, η τελευταία λέξη μένει πιο έντονα χαραγμένη απ’ όλες τις άλλες. Γιατί μπορεί να μην είναι εύκολο να πεις αντίο – αλλά σίγουρα μπορείς να το πεις όμορφα.
