Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στους New York Times, ο αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζέι Ντι Βανς, τοποθετήθηκε με ειλικρίνεια και προβληματισμό για τις συνέπειες της τεχνητής νοημοσύνης στην ανθρώπινη ζωή, εστιάζοντας όχι μόνο στα οικονομικά της οφέλη αλλά και στις υπαρξιακές της παγίδες. Μιλώντας για τις πολιτικές της κυβέρνησης Τραμπ, στήριξε τις επιλογές της σε καίρια ζητήματα όπως η τεχνολογία, η μετανάστευση και η λειτουργία του Υπουργείου Δικαιοσύνης (DOGE), αναδεικνύοντας ωστόσο τη δική του εστίαση στον άνθρωπο και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Ο Βανς αναγνώρισε ότι η ΑΙ μπορεί να φέρει σημαντική αύξηση της παραγωγικότητας και να λειτουργήσει συμπληρωματικά για τους εργαζόμενους – φέρνοντας ως παράδειγμα την ιστορική περίπτωση των ταμείων τραπεζών που επιβίωσαν της έλευσης των ATM. Ωστόσο, όπως ξεκαθάρισε, η βασική του ανησυχία δεν αφορά την απώλεια θέσεων εργασίας, αλλά την ανθρώπινη αποξένωση.
Με λόγια ανησυχίας που αγγίζουν τον πυρήνα της κοινωνικής συνοχής, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος προειδοποίησε ότι οι νέοι αρχίζουν να αναζητούν στα chatbots όχι μόνο συντροφιά αλλά και συναισθηματικά υποκατάστατα, με αποτέλεσμα η πραγματική ανθρώπινη επαφή να καθίσταται «λιγότερο ικανοποιητική». «Αν ένα chatbot σου προσφέρει εύκολα μια δόση ντοπαμίνης, τότε μια αληθινή ανθρώπινη σχέση –με τις απαιτήσεις και τα σκαμπανεβάσματά της– γίνεται λιγότερο ελκυστική», σημείωσε χαρακτηριστικά, περιγράφοντας έναν κόσμο όπου η τεχνητή παρηγοριά ενδέχεται να επισκιάσει την αυθεντική ανθρώπινη εγγύτητα.
Παράλληλα, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον της ιδιωτικότητας, της ασφάλειας στον κυβερνοχώρο και των στρατηγικών ισορροπιών, επισημαίνοντας πως η ΑΙ μπορεί σύντομα να μεταβάλει ριζικά τον χώρο της άμυνας, της διαστημικής τεχνολογίας και της οικονομικής ασφάλειας. Όπως είπε, μπορεί να ξυπνήσουμε σε έναν κόσμο όπου τίποτα από όσα θεωρούσαμε «ασφαλή» –από τραπεζικούς λογαριασμούς μέχρι δίκτυα επικοινωνιών– δεν θα είναι πλέον δεδομένα. Κλείνοντας, ο Βανς τόνισε πως η τεχνολογία είναι εργαλείο – και το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι τι μπορεί να κάνει, αλλά πώς την αξιοποιούμε. «Μπορεί να είναι ένας επίδεσμος που ανακουφίζει. Αλλά δεν πρέπει να την αφήσουμε να γίνει το υποκατάστατο της ανθρώπινης σχέσης», κατέληξε, καταθέτοντας ένα σπάνιας ισορροπίας πολιτικό μήνυμα: ανάμεσα στην αισιοδοξία της καινοτομίας και τον ρεαλισμό της ανθρώπινης ανάγκης για ουσιαστική επαφή.