Σε μια εποχή όπου η ελληνική ύπαιθρος μαραζώνει και τα δημογραφικά στοιχεία θυμίζουν καμπανάκι εξαφάνισης, η Φουρνά Ευρυτανίας γίνεται φάρος ελπίδας. Εκεί, μέσα στα έλατα, σε μια γωνιά του Καρπενησίου, ένα χωριό με μόλις 300 κατοίκους αντιστέκεται στη σιωπηλή παρακμή. Όχι με κρατικά κονδύλια, αλλά με δύναμη ψυχής και προσωπική αφοσίωση. Πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας: η δασκάλα Παναγιώτα Διαμαντή και ο ιερέας Κωνσταντίνος Ντούτσικος.
Όταν η Παναγιώτα τοποθετήθηκε τυχαία ως αναπληρώτρια δασκάλα στη Φουρνά, συνειδητοποίησε πως το σχολείο της κινδύνευε να κλείσει. Με μόλις έναν ή δύο μαθητές, δεν μιλούσαμε πλέον για σχολική μονάδα, αλλά για ένα κύτταρο που πέθαινε. «Τι νόημα έχει να μάθει ένα παιδί τέλεια ορθογραφία, αν δεν έχει ένα άλλο παιδί να του γυρίσει πίσω την μπάλα;», λέει σήμερα. Αυτή η συνειδητοποίηση έγινε η σπίθα. Με τον ιερέα του χωριού, έναν άνθρωπο που μοιραζόταν το ίδιο όραμα και την ίδια αγωνία, αποφάσισαν να δράσουν. Ίδρυσαν τον οργανισμό «Νέα Ζωή στο Χωριό», ξεκινώντας από μια απλή ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: “Έλα να ζήσεις μαζί μας, να ξαναχτίσουμε το χωριό μας”. Η απήχηση τους ξάφνιασε: περισσότερες από 80 οικογένειες επικοινώνησαν, ζητώντας να γίνουν μέρος του εγχειρήματος.
“Η ζωή εδώ είναι χαλαρή, οι άνθρωποι λένε καλημέρα, τα παιδιά παίζουν στην πλατεία χωρίς φόβο”
Πρώτο μέλημα ήταν να κάνουν βιώσιμη αυτή τη μετάβαση. Προσφέρθηκαν επιδοτήσεις ενοικίου και θέρμανσης, στήριξη για τα πρώτα έξοδα, εξεύρεση εργασίας για τουλάχιστον έναν γονέα ανά οικογένεια. Και όλα αυτά χωρίς καμία κρατική στήριξη. Οι πρώτες οικονομικές ενισχύσεις ήρθαν από φίλους και εθελοντές. Έτσι, φιλοξενήθηκε η πρώτη οικογένεια. Και λίγο αργότερα, η δεύτερη. Και η τρίτη. Σήμερα, η Φουρνά αριθμεί πάνω από 20 παιδιά, ενώ μόνο φέτος επαναλειτούργησε το νηπιαγωγείο, το οποίο ετοιμάζεται να υποδεχθεί του χρόνου ακόμη περισσότερους μικρούς μαθητές. Η ιστορία των οικογενειών που έφτασαν δεν είναι συγκινητική μόνο για την απόφασή τους, αλλά και για την ελπίδα που αναδίδουν. Ο Κωνσταντίνος και η Χριστιάνα με τα τέσσερα παιδιά τους έφυγαν από την Αθήνα για μια ζωή πιο ουσιαστική. “Η ζωή εδώ είναι χαλαρή, οι άνθρωποι λένε καλημέρα, τα παιδιά παίζουν στην πλατεία χωρίς φόβο”, λένε σήμερα. Η ίδια η κοινωνία της Φουρνάς αγκάλιασε τους νέους κατοίκους, προσφέροντας όχι απλώς φιλοξενία αλλά αλληλεγγύη και στήριξη.
Ο οργανισμός «Νέα Ζωή στο Χωριό» δεν σταματά εδώ. Χορηγίες ομογενών, υποστήριξη από ιδρύματα και ιδιώτες, δωρεάν σχολικά είδη, μαθήματα αγγλικών, φροντιστήρια, ακόμη και πρόγευμα για όλα τα παιδιά. Κι όμως, καμία κρατική δομή, κανένα επίσημο πρόγραμμα δεν έχει στηρίξει μέχρι σήμερα αυτό το παράδειγμα που μπορεί να γίνει πρότυπο. Η Φουρνά δεν σώθηκε μόνο από τους αριθμούς, αλλά αναγεννήθηκε από το νόημα. Από το “εμείς” αντί για το “εγώ”. Από τη δασκάλα που δεν άντεξε να δει άλλο ένα παιδί μόνο του στην αυλή και από έναν παπά που αντί να μιλά από τον άμβωνα, άνοιξε το σπίτι του. Το μήνυμα αυτής της ιστορίας είναι ξεκάθαρο: η ελπίδα δεν πεθαίνει στην επαρχία, αρκεί να βρεθούν άνθρωποι να την ανάψουν ξανά. Η Φουρνά είναι η απόδειξη ότι ένα χωριό μπορεί να ξαναγεννηθεί, όταν οι άνθρωποί του αποφασίσουν πως η εγκατάλειψη δεν είναι μονόδρομος. Και σε μια Ελλάδα που μάχεται με τη δημογραφική κρίση, ίσως αυτή η μικρή κοινότητα στην Ευρυτανία δείχνει το δρόμο για το αύριο.