Σε μια από τις πιο σπαρακτικές αφηγήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας από τον χώρο του αθλητισμού, ο Αντρέα Καρνεβάλε – πρώην διεθνής επιθετικός και συμπαίκτης του Ντιέγκο Μαραντόνα στη θρυλική Νάπολι της δεκαετίας του ’80 – άνοιξε την ψυχή του στην Corriere della Sera και στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο Destino di un bomber, ξετυλίγοντας μια ιστορία βίας, πόνου και σιωπηλής επιβίωσης. Από παιδί, ο Καρνεβάλε μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον τρόμου, με έναν πατέρα καταπιεστικό και βίαιο. Η καθημερινότητα της οικογένειας ήταν σημαδεμένη από φόβο: «Ήμουν εκεί όταν χτυπούσε τη μητέρα μου, όταν την προσέβαλε». Η φρίκη κορυφώθηκε το πρωί της 25ης Σεπτεμβρίου 1975, όταν ο πατέρας του δολοφόνησε τη μητέρα του Φιλομένα με ένα τσεκούρι, ενώ εκείνη έπλενε ρούχα δίπλα στο ποτάμι. Ο μικρός Αντρέα, μάρτυρας της κτηνωδίας, έτρεξε τότε στην αστυνομία κρατώντας το αιματοβαμμένο όπλο του εγκλήματος.
Δύο χρόνια αργότερα, στα 16 του, βρήκε το κουράγιο να επισκεφθεί τον πατέρα του στη φυλακή. «Τον αγκάλιασα. Ήταν άρρωστος. Σχιζοφρενής. Δεν θεραπεύτηκε ποτέ. Κι αργότερα, αυτοκτόνησε μπροστά μου, πηδώντας από ένα παράθυρο», αφηγείται. «Για χρόνια φοβόμουν ότι μπορεί να του μοιάσω. Αλλά κατάλαβα πως δεν είμαι αυτός. Και αυτή η επίγνωση ήταν το πρώτο βήμα προς την απελευθέρωση». Η τραγική του παιδική ηλικία, αντί να τον λυγίσει, έγινε το καύσιμο για να αναδειχθεί στον χώρο του ποδοσφαίρου. Κατέκτησε τίτλους, έζησε το όνειρο της Νάπολι, μα ποτέ δεν έπαψε να κουβαλά μέσα του το τραύμα. Η προσωπική του ζωή, ακόμη και όταν περιέπλεκε την καρμική γνωριμία με την Πάολα Περέγκο – την οποία, όπως αποκαλύπτει, γνώρισε μέσα από τον Μαραντόνα – δεν ξέφυγε από τις σκιές. Ο έρωτας έσβησε, όμως εκείνος έμεινε για τα παιδιά. Κι όμως, τα παιδιά θεώρησαν πως τους εγκατέλειψε. «Εγώ, ο ορφανός, να αφήνω τα παιδιά μου σαν ορφανά. Ήταν σαν να ζούσα το ίδιο δράμα ξανά».
