Ελπίζω να μη συνεχίσουν σε αυτή την αδιέξοδη πορεία, είπε ο ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου
Αποστάσεις από την πρόταση της Μαρίας Καρυστιανού περί εσχάτης προδοσίας στην υπόθεση των Τεμπών πήρε ο ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, Νίκος Αλιβιζάτος, ασκώντας δριμεία κριτική στις λογικές που, όπως είπε, «ταυτίζουν την πολιτική ευθύνη με την ποινική» και «υπονομεύουν την ίδια τη δημοκρατία». Μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, ο κ. Αλιβιζάτος σημείωσε πως η αντίληψη ότι ο Πρωθυπουργός ή κυβερνητικοί αξιωματούχοι μπορούν να διώκονται για προδοσία σε περιπτώσεις κρατικής ανεπάρκειας ή παραλείψεων, είναι επικίνδυνη: «Δεν είναι σοβαρό να λέμε ότι για κάθε αβελτηρία του κράτους, όταν υπάρχουν σχετικές εκθέσεις, ευθύνεται κάποιος για εσχάτη προδοσία. Αυτά πλήττουν τη δημοκρατία όπως την αντιλαμβανόμαστε στο πλαίσιο του Συντάγματος. Η δημοκρατία έχει μάθει να ξεχωρίζει την πολιτική από την ποινική ευθύνη».
Ο συνταγματολόγος χαρακτήρισε ως ανησυχητική την εξίσωση της πολιτικής αδυναμίας με ποινικά αδικήματα, ιδίως όταν προέρχεται από αντισυστημικούς χώρους, είτε της Δεξιάς είτε της Αριστεράς: «Υπάρχει μια τάση, από λαϊκιστικούς χώρους και των δύο άκρων, να εκτοξεύονται υπερβολικές κατηγορίες. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω εάν υπάρχει νομική βάση, αλλά όταν μιλάμε για εσχάτη προδοσία δίχως πρόθεση ή δόλο, το μόνο που κάνουμε είναι να εργαλειοποιούμε το ποινικό δίκαιο με επικίνδυνο τρόπο».
Ο κ. Αλιβιζάτος υποστήριξε πως η Αριστερά οφείλει να αγκαλιάσει το Σύνταγμα και να συμβάλει θετικά στην εξέλιξή του: «Ειδικά μετά την εμπειρία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ 2015–2019, φάνηκε ότι το Σύνταγμα δεν εμποδίζει την Αριστερά να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Αντί να το αμφισβητεί, θα έπρεπε να έχει φτάσει στο σημείο να το αγαπήσει και να προτείνει ώριμες, θεσμικά επεξεργασμένες βελτιώσεις». Ο έμπειρος συνταγματολόγος έκλεισε με μια ευρύτερη επισήμανση για τη δημοκρατική σταθερότητα: «Οι δημοκρατίες που προσπαθούν να προσδιορίσουν τον εαυτό τους με επίθετα — λαϊκή, σοσιαλιστική, επαναστατική — έχουν συνήθως καταλήξει άσχημα. Η δημοκρατία είναι μία και χρειάζεται θεσμική ωριμότητα, όχι καταγγελτική υπερένταση».
