Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η δημόσια τοποθέτηση του Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης Παύλου, ο οποίος, κατά το κήρυγμά του την ημέρα του Αγίου Πνεύματος, επέλεξε να επιτεθεί με ιδιαίτερα σκληρή ρητορική σε ανθρώπους που διατηρούν κατοικίδια ζώα. Από τον άμβωνα του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδας στο Δρέπανο Κοζάνης, συνέδεσε τη φροντίδα των ζώων με πνευματική κατάπτωση, φτάνοντας στο σημείο να αμφισβητήσει εάν όσοι έχουν σκύλους και γάτες φροντίζουν εξίσου ή έχουν καν παιδιά. Οι δηλώσεις του, που συνοδεύτηκαν από επικρίσεις και για τα νέα παιδιά, τις γυναίκες και τους σύγχρονους γονείς, καταγγέλθηκαν από φιλοζωικές οργανώσεις και μεγάλο μέρος της κοινωνίας ως αναχρονιστικές και προσβλητικές. Σε μια εποχή όπου η ενσυναίσθηση προς όλα τα πλάσματα θεωρείται δείκτης κοινωνικής ωριμότητας, ο λόγος του Μητροπολίτη ήχησε ακραίος και αποκομμένος από τις σημερινές πραγματικότητες.
Παρόμοια ανησυχία, αν και με διαφορετική προσέγγιση, είχε εκφράσει και ο Πάπας Φραγκίσκος. Σε συνέδριο για τη δημογραφική κρίση της Ιταλίας, είχε αναφέρει: «Η δυσκολία εύρεσης σταθερής εργασίας, τα πανάκριβα ενοίκια και οι ανεπαρκείς μισθοί είναι πραγματικά προβλήματα. Η μείωση του ποσοστού γεννήσεων σηματοδοτεί έλλειψη ελπίδας για το μέλλον. Τα κατοικίδια, σε πολλές περιπτώσεις, αντικαθιστούν τα παιδιά. Μια γυναίκα μου ζήτησε να ευλογήσω το μωρό της. Όταν άνοιξε την τσάντα της, είχε μέσα έναν σκύλο. Έχασα την υπομονή μου και της το είπα: υπάρχουν παιδιά που πεινάνε κι εσύ μου φέρνεις σκύλο;»
Σύμφωνα με έρευνες, σχεδόν οι μισοί millennials βλέπουν τα κατοικίδιά τους ως μέλη της οικογένειας. Για πολλούς, η φροντίδα ενός ζώου προσφέρει συναισθηματική σταθερότητα, σκοπό και συντροφικότητα, χωρίς το υψηλό οικονομικό και ψυχικό κόστος που συνοδεύει την τεκνοποίηση. Οι νέες γενιές έχουν αναγκαστεί να καθυστερήσουν ή να επαναπροσδιορίσουν βασικές αποφάσεις ζωής όπως ο γάμος, η απόκτηση παιδιών και η αγορά κατοικίας. Δεν πρόκειται για έλλειψη αγάπης ή αδιαφορία για την οικογένεια, αλλά για προσαρμογή σε μια εποχή διαρκούς ανασφάλειας και περιορισμένων δυνατοτήτων. Για πολλούς νέους, το κατοικίδιο δεν είναι υποκατάστατο παιδιού, αλλά συνειδητή επιλογή φροντίδας, δέσμευσης και αγάπης μέσα σε ένα σύστημα που δεν εγγυάται πια τις βασικές προϋποθέσεις για την ανατροφή ενός παιδιού. Πρόκειται, τελικά, για μια νέα μορφή οικογένειας – με λιγότερους κανόνες, αλλά με τον ίδιο πυρήνα: την ανάγκη για σύνδεση.
