Σπάνια περίπτωση γραφειοκρατικής ευελιξίας, που δίνει το στίγμα μιας πιο λειτουργικής προσέγγισης στη σχέση κράτους και μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας
Για χρόνια, το ελληνικό φορολογικό σύστημα αντιμετώπιζε τα περίπτερα και τα ψιλικατζίδικα ως πηγή υπερκερδών. Επιχειρήσεις με ελάχιστο περιθώριο κέρδους, που στηρίζονται στην καθημερινή επιβίωση και όχι στην αποθησαύριση, βαρύνονταν με φορολογικές επιβαρύνσεις αντίστοιχες επιχειρήσεων υψηλής κερδοφορίας. Η στρέβλωση αυτή δεν ήταν μόνο τεχνική – ήταν πολιτική. Και η διόρθωσή της, όσο και αν αποτελεί θετική εξέλιξη, έρχεται με αδικαιολόγητη καθυστέρηση. Η πρόσφατη αλλαγή στον υπολογισμό του μέσου κύκλου εργασιών για τα καταστήματα με ΚΑΔ 47.19, έπειτα από παρέμβαση του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών, αποκαθιστά μια στοιχειώδη ισορροπία. Η ενεργοποίηση του Προέδρου του Ε.Ε.Α., Γιάννη Χατζηθεοδοσίου, και η ανταπόκριση του Υφυπουργού Οικονομικών, Γιώργου Κώτσηρα, και του Διοικητή της ΑΑΔΕ, Γιώργου Πιτσιλή, οδήγησαν σε μια επιτέλους λογική προσέγγιση για χιλιάδες επαγγελματίες.
Η απόφαση της ΑΑΔΕ να προχωρήσει αυτόματα στην επανακατάρτιση των σχετικών φορολογικών δηλώσεων είναι πράξη αναγκαίας διοικητικής αξιοπρέπειας – και όχι επιβράβευσης. Η αυτονόητη ευελιξία δεν πρέπει να προβάλλεται ως καινοτομία αλλά ως υποχρέωση ενός κράτους που σέβεται τους πολίτες του. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Αν χρειάζονται πιέσεις και διαπραγματεύσεις για να διορθωθεί μια τόσο κραυγαλέα αδικία, τότε η εμπιστοσύνη των μικρομεσαίων επιχειρηματιών προς το κράτος υπονομεύεται εκ θεμελίων. Η αδυναμία του φορολογικού μηχανισμού να διακρίνει μεταξύ κύκλου εργασιών και καθαρών εσόδων αποτελεί διαρκή απειλή για τη βιωσιμότητα της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας.
Η δήλωση του Προέδρου του Ε.Ε.Α. – «Δεν μπορεί ο φόρος μιας επιχείρησης να είναι μεγαλύτερος από το κέρδος της» – περιγράφει όχι ένα αίτημα, αλλά ένα αυτονόητο όριο. Αν αυτό αμφισβητείται στην πράξη, τότε ολόκληρη η φιλοσοφία της φορολογικής πολιτικής χρειάζεται επανεκκίνηση. Η επόμενη συνάντηση του Σεπτεμβρίου πρέπει να ξεκαθαρίσει οριστικά ότι η ανοχή στην αδικία τελείωσε. Οι μικρές επιχειρήσεις δεν ζητούν χάρη – ζητούν ίση μεταχείριση, διαφάνεια και σεβασμό. Και το κράτος καλείται, επιτέλους, να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος αυτών των στοιχειωδών απαιτήσεων.
