Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ομορφιά που αντίκρισα την πρώτη φορά που το βλέμμα μου έπεσε πάνω σου.οτέ δεν κουράστηκα να σου λέω πόσο όμορφος είσαι. Ησουν φιλόδοξος. Μου έδωσες υποσχέσεις που ποτέ δεν φαντάστηκα ότι δεν θα κρατούσες. Η ζωή μας ήταν συναρπαστική. Απολαύσαμε υπέροχες βραδιές, εξωτικές διακοπές, ένιωσα να με αγαπούν και να με […]
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ομορφιά που αντίκρισα την πρώτη φορά που το βλέμμα μου έπεσε πάνω σου.οτέ δεν κουράστηκα να σου λέω πόσο όμορφος είσαι. Ησουν φιλόδοξος. Μου έδωσες υποσχέσεις που ποτέ δεν φαντάστηκα ότι δεν θα κρατούσες.
Η ζωή μας ήταν συναρπαστική. Απολαύσαμε υπέροχες βραδιές, εξωτικές διακοπές, ένιωσα να με αγαπούν και να με θέλουν. Παντρευτήκαμε και κάναμε δύο παιδιά. Τότε όλα άλλαξαν. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν προτεραιότητά σου και δεν θα ήμουν ποτέ.
Δεν έχεις πλέον καμία επιθυμία για ζωή, δεν ενδιαφέρεσαι για τίποτα άλλο, εκτός από τα γκάτζετ σου. Η συζήτηση είναι μονόδρομη, δεν τίθενται ερωτήσεις και οι απαντήσεις σου στα δικά μου ερωτήματα είναι μονοσύλλαβες. Ετοιμάζω πάντα εγώ το φαγητό, σου ζήτησα να προσπαθήσεις να το κάνεις εσύ, αλλά τίποτα. Τη νύχτα βρισκόμαστε δίπλα δίπλα, δεν με αγγίζεις ποτέ, ποτέ δεν μιλάμε. Δεν κλαίω πια για να με πάρει ο ύπνος, τα δάκρυά μου δεν βγάζουν πουθενά, κανείς δεν μπορεί να ακούσει.
Η πίεση είναι συχνά περισσότερη από όση μπορώ να αντέξω. Θέλω να φωνάξω: «Πού είναι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα;»
Δεν με άγγιξες ξανά από τη «σύλληψη» του δεύτερου παιδιού μας. Το μόνο που θέλω είναι να με κρατήσεις, να μου φέρεις μια κούπα καφέ το πρωί, να μου πεις ότι με εκτιμάς, να απολαμβάνω τις απλές περιπέτειες της ζωής με τον άνθρωπο που ενώθηκα για να μοιραστώ τη ζωή μου και τον κόσμο μου. Σε ενοχλούν τα σχέδια που κάνω για να γεμίσω τον ελεύθερο χρόνο μας σαν οικογένεια. Το μόνο που θέλεις να κάνεις εσύ, είναι να κοιμηθείς.
Και οι δύο εργαζόμαστε σκληρά και και οι δύο βγάζουμε τα ίδια, αλλά με αντιμετωπίζεις ως κατώτερη πνευματικά. Όταν όμως τελειώσει η δική σου δουλειά, η δική μου συνεχίζεται με το που θα περάσω την πόρτα του σπιτιού. Πλυντήριο, φαγητό για τα παιδιά, ψώνια, σχολικές εργασίες των παιδιών, συνεχείς υπενθυμίσεις. Η πίεση είναι συχνά περισσότερη από όση μπορώ να αντέξω. Θέλω να φωνάξω: «Πού είναι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα;».
Ο πόνος είναι πιο αισθητός όταν είμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι ερωτευμένοι. Το παραμικρό άγγιγμα, ένα φιλί στο λαιμό, προκαλούν το πιο θλιβερό συναίσθημα μέσα μου αφού γνωρίζω καλά ότι εσύ δεν θα μου το κάνεις ποτέ αυτό. Χρειάζομαι στιγμές όπως αυτές. Θα πρέπει να είναι το καύσιμό μου αυτό και όχι ο θυμός που αντικαθιστά τώρα την αγάπη που σου είχα κάποτε.
Οι φίλοι μου αναγνωρίζουν ότι είμαι σε απελπιστική κατάσταση και δέχομαι την κριτική όταν μου λένε ότι επέτρεψα στον εαυτό μου να πέσει τόσο χαμηλά. Όταν το αναφέρω στους γονείς μου, μού απαντούν: «Αγάπη μου δουλεύει πολύ σκληρά, μην τον πιέζεις». Δεν απαντώ. Θέλω μόνο να κλαίω.
Φοβάμαι ότι τα παιδιά μου μεγαλώνουν σε έναν κόσμο όπου είναι αποδεκτό μια μητέρα να κάνει τα πάντα μόνη, όπου η αποτυχία της επικοινωνίας στην οικογένεια είναι επίσης αποδεκτή, σε έναν κόσμο όπου η αγάπη δεν είναι προτεραιότητα όλων.
Η προσέγγισή σου στη ζωή είναι η αντίθετη από τη δική μου. Θέλω να γελάσω μέχρι να πονέσω. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που γέλασες. Θέλω να τρέξω στην αγκαλιά σου σου όταν γυρίζεις σπίτι και θέλω κι εσύ να μπεις στην δική μου. Θέλω να μοιραστώ το φορτίο.
Είμαι τόσο λυπημένη. Για σενα. Για μένα. Για τα παιδιά μας. Για τη ζωή που είχαμε σκοπό να έχουμε μαζί. Αλλά δεν μπορώ να μείνω για χάρη των παιδιών. Ξέρω ότι θα παρατείνει μόνο μια όλο και πιο αφόρητη αγωνία. Πάντα σκεφτόμουν ότι ήμουν άθραυστη, αλλά αν συνεχίσω να το κάνω αυτό, σίγουρα θα λυγίσω. Μην επιτρέψεις να συμβεί αυτό. Ας κρατηθούμε χέρι χέρι, ας παραδεχτούμε την ήττα και ας φύγουμε σαν φίλοι.
Το γράμμα δημοσιεύτηκε αρχικά στον Guardian
