Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Οι δυσκολίες κάνουν κάποιους να σπάνε. Άλλους, να σπάνε ρεκόρ.
William Arthur Ward
Με τη Μακεδονία μας να «προσφέρεται» απλόχερα και τον κίνδυνο αφανισμού να είναι πιο ορατός από ποτέ, το ενδιαφέρον των Ελλήνων σε κάθε γωνιά της γης, μονοπωλούσαν οι εξελίξεις γύρω από αυτό το ζήτημα, που δίχασε τη χώρα ξανά.
Σκηνικό που θύμιζε προεόρτια «πολέμου», χημικά κατά πάντων, κουκουλοφόροι «αγνώστου προελεύσεως”, νέοι που παρακολουθούσαν από την οθόνη τους εικόνες που προμηνύουν την απόλυτη παρακμή μιας χώρας.
Τα βλέμματα όλων ήταν στραμμένα στο θολό Σύνταγμα και τη βία που έψαχνε αφορμή να ξεσπάσει. Και ίσως κάποιες στιγμές μας αποσπούσε την προσοχή η τεράστια νίκη του Στέφανου Τσιτσιπά, αλλά ήταν για λίγο.
Μόνο την επομένη καταλάβαμε πως αυτό το παιδί με τα ξανθά μαλλιά, κάτι κάνει εκεί «έξω». Κάτι πολύ, μα πολύ μεγάλο. Πρώτα ο Φέντερερ, μετά ο Μπαουτίστα.
Ένα παιδί μόνο 20 ετών, που δηλώνει περήφανος για τη γαλανόλευκη, τα «έβαλε» με τα μεγαθήρια, αλλά προπάντων με τον εαυτό του.
Κάτι, που με φόντο την ντροπή των χημικών, δεν ήρθε ως μία ακόμη ευκαιρία εθνικής υπερηφάνειας αλλά και ως πρόκληση να φωτίσουμε δυνατά και να αναδείξουμε το από ‘δω κομμάτι της νεανικής κοινωνίας. Το κομμάτι που αυτόν τον καιρό εκπροσωπεί το μεγαλείο του Τσιτσιπά και του Αντετοκούνμπο.
Δύο πολύ νέα παιδιά που γράφουν τη δική τους ιστορία στον αθλητισμό και μας κάνουν υπερήφανους ως Έλληνες.
Νίκες και δόξες που πιστώνονται πρωτίστως στην πατρίδα και μετά στις οικογένειες, χωρίς με αυτό να υποβαθμίζεται η συμβολή τους.
Γιατί τα παιδιά της κάθε οικογένειας είναι κατά πρώτον παιδιά της Ελλάδας, αγωνίζονται κάτω από την ελληνική και όχι την οικογενειακή τους σημαία.
Ευθείες αναφορές σε μια Ελλάδα που δεν βοηθάει τα παιδιά της στον χώρο του αθλητισμού κι έτσι η δόξα και οι νίκες είναι οικογενειακή τους υπόθεση, είναι ασύμβατες με το αθλητικό πνεύμα στον απόηχο μάλιστα του θριάμβου Τσιτσιπά. Ο Αντετοκούνμπο άλλωστε, δεν είναι γόνος εύπορης αθλητικής οικογένειας.
Αν είναι όμως κάτι που πρέπει να φωτιστεί με ισχυρό προβολέα, είναι το προφανές ήθος των δύο αυτών παιδιών. Η ευγενική ψυχή τους, που αντικατοπτρίζεται στα πρόσωπά τους προσδίδοντάς τους μία ιδιαίτερη γοητεία. Ήθος, που χαρακτηρίζει σαφώς και τον «ηττημένο» Μπαουτίστα, που βρήκε τη γενναιότητα να πλέξει το εγκώμιο του νικητή που τον καθαίρεσε από το βάθρο του αήττητου.
Ήθος, που χωρίς αυτό η επιτυχία δεν επέρχεται κι αν επέλθει δεν θα είναι γνήσια, καθαρή. Ο αθλητισμός, όπως και η ζωή, έχει συγκινήσεις υψηλού επιπέδου. Σε ανεβάζει ψηλά, σε πάει στα σύννεφα. Και σε λίγα δευτερόλεπτα σε συντρίβει με πάταγο σαν ένα πολυώροφο κτίριο που σωριάζεται με ελεγχόμενες εκρήξεις.
Κι όμως τα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό είτε ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά, έχουν αυτό το προνόμιο. Το χάρισμα! Που δεν είναι έμφυτο αλλά κατακτάται μετά από αλλεπάλληλες νίκες και ήττες, επιτυχίες και αποτυχίες.
Είναι το χάρισμα να ανεβαίνεις πολύ ψηλά, αλλά να μη μένεις εκεί. Να μη ζεις στα σύννεφα με την έπαρση και την αλαζονεία συντροφιά. Να πέφτεις, να σπας τα μούτρα σου και να σηκώνεσαι, να προχωράς μπροστά, να ανεβαίνεις πάλι.
Όμως αυτή η σύμπτωση την ίδια μέρα της αφοπλιστικά ευγενικής παρουσίας του Τσιτσιπά από τη μία και της αποκρουστικής κουκούλας από την άλλη, είναι μία πρόκληση να φωτίσουμε τα πρόσωπα που κρύβονται κάτω από τις κουκούλες. Την άλλη, την απέναντι πλευρά της κοινωνίας, που καταστρέφει, πετάει πέτρες, μολότοφ, τα ρίχνει όλα αλλού. Μήπως αυτά τα παιδιά τελικά δεν είναι διάβολοι αλλά έκπτωτοι άγγελοι; Μήπως με ένα μικρό ερέθισμα, μία παρότρυνση θα μπορούσαν να εκτονώσουν την επιθετικότητά τους στον αθλητισμό;
Γιατί δεν μπορούμε να αποδεχτούμε πως οι κουκουλοφόροι είναι η επικίνδυνη πλευρά της κοινωνίας που πρέπει να απομονωθεί.
Γιατί σίγουρα, κάτω από τις κουκούλες υπάρχουν κρυμμένοι πολλοί Τσιτσιπάδες και Αντετοκούνμποι… Πήραν όμως λάθος δρόμο.
Σαν αυτό που συμβαίνει σε όλους μας. Σε αυτή την ευάλωτη νεανική ηλικία, της αναζήτησης ταυτότητας, βρισκόμαστε μπροστά στο σταυροδρόμι, το ίδιο σταυροδρόμι της Αρετής και της Κακίας, που βρέθηκε και ο Ηρακλής. Μπροστά στο δίλημμα «με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε».
Κάπου εκεί θα βρεθεί δίπλα μας ο «ιδανικός» ή ο «μοιραίος», που είτε θα συμπορευτεί μαζί μας είτε θα μας ξεστρατίσει. Είναι ένα ανώτερο χέρι που μας τραβά στο δύσκολο, στο άγριο μονοπάτι προς την επιτυχία, είναι όμως και οι συμπτώσεις, οι συγκυρίες που εμφανίζονται μπροστά και καθορίζουν την πορεία μας.
Το σίγουρο είναι, πως αυτές τις θλιβερές ημέρες για την κομμένη στα δύο χώρα, ένα μικρό παιδί κατάφερε να μας κάνει όλους μια γροθιά. Χωρίς βωμολοχίες και τρολ, συμφωνήσαμε, περηφανευτήκαμε, νιώσαμε την καρδιά μας να χτυπά δυνατά όταν ήρθε η δύσκολη μάχη με τον αήττητο Ναδάλ.
Και ναι, έχουμε κάθε δικαίωμα να «κλέψουμε» λιγάκι από τη δόξα αυτών των παιδιών, που βουρκώνουν μιλώντας για την Ελλάδα. Που την τιμούν με έναν δικό τους τρόπο και μας θυμίζουν κάτι σπουδαίο, που εν τέλει «πονάει».
Πως όποιος αγωνίζεται σκληρά προσηλωμένος στο όνειρο, επιλέγοντας όμως τον μοναχικό σκληροτράχηλο δρόμο, μια μέρα θα κάνει το πρότυπό του να υποκλίνεται μπροστά στο μεγαλείο του.
