Η έκπτωση του πολιτικού διαλόγου, τις τελευταίες ημέρες, ήταν κάτι παραπάνω από απογοητευτική.
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Εκείνοι που ξεχωρίζουν την πολιτική από την ηθική, ποτέ δεν θα καταλάβουν ούτε τη μία, ούτε την άλλη
Απολλώνιος ο Περγαίος
Όταν σε μορφωτικό επίπεδο δεν μπορεί κάποιος να ανέβει ένα – δυο σκαλιά, τότε η επόμενη και πιο αποτελεσματική μέθοδος είναι να συμπαρασύρει τον αντίπαλό του στο δικό του επίπεδο, προς τα κάτω. Η ψυχική διάθεση, τα συναισθήματα, το ήθος που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά μας, πολλές φορές υπακούουν στους φυσικούς νόμους. Στους νόμους της βαρύτητας!
Η έκπτωση του πολιτικού διαλόγου, τις τελευταίες ημέρες, ήταν κάτι παραπάνω από απογοητευτική. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατάφερε να αξιοποιήσει ως πρωθυπουργός την ευκαιρία να ανέβει ένα δυο – σκαλιά, να δημιουργήσει ένα στοιχειώδες πολιτικό προφίλ. Ο νόμος της βαρύτητας όχι μόνο κράτησε τον πολιτικό του λόγο καθηλωμένο στο επίπεδο που επέβαλλε ο «πολακισμός» αλλά παρέσυρε και τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε συμπεριφορές, που έως τώρα δεν μας έχει συνηθίσει.
Οι αναφορές στις επαγγελματικές και άλλες δραστηριότητες που αφορούν στις οικογένειες των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων, με σκοπό να σπιλωθεί η ηθική ανθρώπων που δεν επηρεάζουν την πολιτική ζωή, ήταν τουλάχιστον άστοχες.
Η υπερβολική έκταση στις διακοπές του πρωθυπουργού, έστω κι αν αυτές υποδηλώνουν μία ακόμη προκλητική υπαναχώρηση στον «πόλεμο κατά τις ελίτ», αποστέρησαν από την αντιπολίτευση το πλεονέκτημα να εστιάσει την αντιπαράθεση στην ουσία των εκλογών. Που αφορούν φυσικά στο μέλλον της Ευρώπης, της περιφέρειας, των δήμων και δεν θα έπρεπε να διεξάγονται με φόντο τις εθνικές εκλογές.
Εκεί θα μπορούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να εγκαλέσει τον Αλέξη Τσίπρα μετά την ιστορική εκείνη κωλοτούμπα του 2015 και να ξεκαθαρίσει ποιες είναι οι θέσεις της ελληνικής Αριστεράς στην προοπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πώς τελικά η Αριστερά αντιλαμβάνεται τον ρόλο της μέσα σε αυτή την «οικογένεια». Νιώθει τελικά ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας Ευρωπαίος ηγέτης; Έκανε πράγματι ο πρωθυπουργός μέσα σε μια νύχτα ειλικρινή μεταστροφή της στάσης του απέναντι στην Ευρώπη ώστε να προδώσει τους συντρόφους του και τις ιδέες του; Τρόμαξε τόσο πολύ για το μέλλον της χώρας του ή για το δικό του πολιτικό μέλλον;
Αυτό ήταν το γήπεδο μέσα στο οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορούσε να υποχρεώσει τον Αλέξη Τσίπρα να παίξει μπάλα. Και όχι τα κότερα και η ενδοτικότητα στις προκλήσεις τις ελίτ.
Μετά από την απογοητευτική διαπίστωση, ολόκληρης της κοινωνίας, πως μπορεί κάποιος πολιτικός να υφαρπάζει την εμπιστοσύνη των πολιτών, εξαπατώντας τους με τα πιο χονδροειδή ψέματα, οι προεκλογικές εξαγγελίες δεν έχουν καμία απήχηση.
Οι μετριοπαθείς πολιτικοί θα περιορίζονται πάντα σε γενικόλογες προθέσεις και οι απατεώνες και ψεύτες θα εξαγοράζουν συνειδήσεις έναντι ευτελών επιδομάτων που θα αρπάζουν από τους λίγους (για πόσο καιρό άλλωστε;) για να δίνουν στους πολλούς. Μέχρις ότου φυσικά και αυτοί οι λίγοι, η μεσαία τάξη φυσικά και όχι η ελίτ, γίνουν και αυτοί …πολλοί!
Πολύ σωστά ο κ. Μητσοτάκης επεσήμανε πως η ευγένεια στις προκλήσεις δεν θα πρέπει να θεωρείται αδυναμία. Αν όμως είναι κάτι που υπάρχει ανάγκη να προστατευθεί, είναι το επίπεδο πολιτικού διαλόγου απ΄ το ύφος που επέβαλλε ο «αψύς Σφακιανός» και υιοθέτησε ο πρωθυπουργός.
Γιατί το ήθος, όσο κι αν θεωρούμε πως το κατέχουμε σε υψηλό επίπεδο, υπακούει κι αυτό στους νόμους… της βαρύτητας. Εύκολα πέφτει και δύσκολα ανακτάται…
ΥΓ: Αυτή την Κυριακή, ψηφίζουμε όλοι. Ανθρώπους με ήθος, που ξέρουν να σταθούν στην Ευρώπη δίχως να εκθέτουν τη χώρα μας…
Από την έντυπη έκδοση
