Αντετοκούνμπο - συνέντευξη: Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο εξέφρασε σε συνέντευξή του στην «El Pais» τους φόβους και το ρατσισμό που βίωσε στην Ελλάδα μέχρι να πάρει την υπηκοότητα και να φύγει για το ΝΒΑ
Αντετοκούνμπο – συνέντευξη: Οπου και να βρεθεί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι το πρόσωπο των ημερών. Η γαλλική «El Pais» δεν έχασε την ευκαιρία και πήρε συνέντευξη από τον μεγάλο σταρ και MVP της φετινής σεζόν στο ΝΒΑ. Ο Giannis μίλησε για όλα, από την πορεία του για να φτάσει στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου μέχρι τα δύσκολα χρόνια στην Ελλάδα. Οταν φοβόταν ακόμη και να βγει από το σπίτι του, για να μην τον απελάσουν. Δεν έχει περάσει άλλωστε πολύς καιρός, έξι χρόνια είναι.
Από εκεί και πέρα ο Αντετοκούνμπο μίλησε στη συνέντευξη για τους πρόσφυγες και το μεταναστευτικό, για τα αδέρφια Γκασόλ, για το πώς νιώθει κάθε φορά που επιστρέφει στην Ελλάδα, για την Εθνική Ομάδα, για το παρατσούκλι του, για τη συγκίνηση που ένιωσε όταν βραβεύτηκε ως MVP και για πολλά άλλα. Για ακόμη μία φορά όμως στάθηκε κυρίως στην οικογένειά του και τη μητέρα του, που αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για τον ίδιο.
Αναλυτικά η συνέντευξη στην «El Pais»:
– Έχεις φανταστεί ποτέ πώς θα ήσουν τώρα, αν δεν θριάμβευες στο μπάσκετ;
«Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να το πω ξεκάθαρα. Αυτό που μπορώ να πω, όμως, είναι πως ό,τι κι αν έκανα, θα αφοσιωνόμουν 100%. Βάζω πολύ πάθος σε όσα κάνω. Για παράδειγμα, αν ήμουν σεκιουριτάς, θα προσπαθούσα να είμαι ο καλύτερος. Δόξα τω Θεώ, έγινα μπασκετμπολίστας».
– Ποια είναι η άποψή σου για τη στάση που κρατά η Ευρώπη απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες;
«Είναι μια κατάσταση πολύ δύσκολη. Αυτός είναι και ο λόγος που προσπαθώ να βοηθήσω με κάποιες δράσεις (όπως αυτές μέσω του ιδρύματος Αντετοκούνμπο). Είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, ειδικά αν είσαι παράνομος, δεν έχεις χαρτιά ή διαβατήριο και είσαι στους δρόμους, με τον κίνδυνο να σε απελάσουν».
– Σε σένα τι συνέβη;
«Όταν ήμασταν παιδιά, οι φίλοι μας είχαν όλοι χαρτιά. Δεν καταλαβαίναμε τι συνέβαινε. Ρωτούσαμε τους γονείς γιατί εμείς δεν έχουμε τίποτα, μια ταυτότητα ή ένα διαβατήριο. Γιατί εμείς δεν μπορούσαμε τα ταξιδέψουμε με τους φίλους μας. Δεν μπορούσαν να μας εξηγήσουν. Δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ψηφίσουν ή να εκφράσουν την άποψή τους. Είναι απίστευτο. Δόξα τω θεώ, συναντήσαμε ανθρώπους, οι οποίοι μας βοήθησαν να ζήσουμε καλύτερα. Σιγά σιγά, στην Ελλάδα τουλάχιστον, άρχισαν να δίνονται ευκαιρίες σε ανθρώπους σαν εμάς. Είναι πολύπλοκο πρόβλημα, δεν υπάρχει εύκολη λύση. Ελπίζω όλοι οι μετανάστες στην Ευρώπη να έχουν την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή».
– Τι σας συμβούλευαν οι γονείς σας;
«Μας δίδαξαν να μην μισούμε τους ανθρώπους, παρά το γεγονός ότι μπορεί να μιλούσαν αρνητικά για εμάς. Δεν θα αρνηθώ πως στην Ελλάδα υπάρχει πολύς ρατσισμός. Αλλά υπήρξαν γύρω μας και άνθρωποι που μας βοήθησαν. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί λευκοί και αρκετοί μετανάστες. Στο σχολείο μας υπήρχαν τέσσερις μαύροι, εγώ και τα αδέρφια μου. Ήμασταν διαφορετικοί, αλλά δεν το καταλαβαίναμε. Είχαμε πολλούς φίλους λευκούς. Είναι αυτό που πρέπει να κάνει ο καθένας, για να εξαλειφθεί ο ρατσισμός. Πριν από έξι χρόνια φοβόμουν να βγω από το σπίτι για να μη με απελάσουν. Ευτυχώς, τα πράγματα αλλάζουν για το καλύτερο. Σήμερα τα παιδιά έχουν ελπίδα».
Τα αδέρφια Γκασόλ
– Πριν από ένα χρόνο, ο Μαρκ Γκασόλ έπεσε στη Μεσόγειο και βοήθησε στην διάσωση μεταναστών. Ποια είναι η δέσμευση που πρέπει να έχουν οι παίκτες;
«Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να μιλούν γι’ αυτό και άλλοι όχι. Νιώθω άνετα να μιλάω γι’ αυτό, γιατί το έχω περάσει. Αυτό που έκανε ο Μαρκ πέρυσι είναι απίστευτο. Ο Πάου (φωτό) και ο Μαρκ είναι οι καλύτεροι άνθρωποι που έχω γνωρίσει. Τους ξέρω καλά. Δεν θα δεις πολλούς ανθρώπους να ρισκάρουν τη ζωή τους στη θάλασσα για να σώσουν μετανάστες, όπως έκανε ο Μαρκ».
– Πώς νιώθεις όταν γυρίζεις στην Αθήνα και στο ταπεινό γήπεδο του Φιλαθλητικού, όπου άρχισες να ξεχωρίζεις;
«Χαίρομαι να επιστρέφω εκεί που άρχισαν όλα, να επιστρέφω στην πόλη αυτό που έκαναν για εμένα. Χαίρομαι να γυρίζω στην Ελλάδα. Εδώ είμαι ένας κανονικός άνθρωπος, όχι ένας σταρ».
– Τι θα έλεγες σε ένα παιδί που θα ήθελε να πετύχει όπως εσύ;
«Να είσαι ο εαυτός σου, να σηκώνεσαι κάθε πρωί, για να πετύχεις το ακατόρθωτο. Κι αν κάποιος σε δει διαφορετικό, να μην το πάρεις αρνητικά. Είναι ωραίο να είσαι διαφορετικός. Εγώ είμαι έτσι σε όλη τη ζωή μου. Πήγαινε σε ένα σχολείο με 350 παιδιά και να είσαι ο μοναδικός με διαφορετικό χρώμα. Φτάσε στο ΝΒΑ και πες πως είσαι μοναδικός».
– Σου αρέσει να σε αποκαλούν «Greak Freak»;
«Είναι ένα παρατσούκλι που μού ταιριάζει».
Ο τίτλος και οι Λέικερς
– Ήσουν ο MVP της σεζόν και αρχηγός στο All Star Game. Νιώθεις ότι είσαι ο καλύτερος;
«Όχι, όχι, δεν αισθάνομαι ότι είμαι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Έχω αρκετή δουλειά μπροστά μου. Είμαι τυχερός που βρίσκομαι δίπλα στον Πολ Τζορτζ, στον Τζέιμς Χάρντεν, στον ΛεΜπρον Τζέιμς (φωτό) ή στον Κέβιν Ντουράντ. Υπάρχει, όμως, μακρύς δρόμος για να βελτιωθώ. Δεν αισθάνομαι ότι είμαι στο τοπ μου. Αυτό είναι το επόμενο βήμα και να παλέψω για να το πετύχω. Πρέπει να είσαι επίμονος. Όλοι οι μεγάλοι έχουν αυτή τη νοοτροπία. Πρέπει να βελτιώσω το σουτ μου και να είμαι καλύτερος ηγέτης για να φτάσω στο επίπεδο που βρίσκονται αυτοί οι τύποι».
– Μπορείτε να παλέψετε για τον τίτλο κόντρα σε ομάδες όπως οι Λέικερς που έχει παίκτες όπως ο ΛεΜπρον Τζέιμς, ο Άντονι Ντέιβις και θέλουν και τον Καουάι Λέοναρντ;
«Δεν θα πω ότι είναι αδύνατο, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Με αυτούς τους παίκτες αυξάνονται οι πιθανότητες να πάρεις το πρωτάθλημα. Για να πάρει τον τίτλο το Μιλγουόκι θα πρέπει να φτιάξει ομάδα γύρω από τον προπονητή. Αν θέλεις να φτιάξεις ομάδα για πολλά χρόνια δεν αρκούν δύο σούπερ σταρ, πρέπει να φτιάξεις μια ομάδα όπως έκανε το Σαν Αντόνιο, που θα φτάσει σε σημείο να διεκδικεί το πρωτάθλημα».
– Θα γυρίσεις στην εθνική ομάδα της Ελλάδας;
«Πριν από δύο χρόνια δεν κατάφερα να πάω λόγω τραυματισμού. Θέλω να κερδίσω κάτι, αλλά χρειάζεται μια διαδικασία. Θα παλέψω για να κατακτήσουμε κάτι, να πάρουμε ένα μετάλλιο, να πετύχουμε τους στόχους μας».
Ο άνθρωπος που τον εμπνέει
– Ποιος ήταν η έμπνευσή σου;
«Η μητέρα μου. Με βοήθησε να προσδιορίσω το μέλλον μου και να πετύχω. Ήμασταν πέντε αδέρφια. Δεν ήταν εύκολο για εκείνη. Είναι σκληρή, αυστηρή, δυνατή. Θέλω να γίνω καλύτερος για τη μητέρα μου. Θαυμάζω πολλούς Έλληνες παίκτες, που ήταν η έμπνευσή μου: τον Σχορτσιανίτη, ο οποίος ήταν πολύ κοντά σε εμένα και στην οικογένειά μου, τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη».
– Η πλειοψηφία των παιδιών από την Αφρική θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές. Εσύ πως διάλεξες το μπάσκετ;
«Χάρη στον αδερφό μου τον Θανάση, που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος. Μου είπε ότι στο μπάσκετ θα είχα περισσότερες ευκαιρίες διότι ήμουν πιο ψηλός και πιο δυνατός από πολλούς. Παίζαμε ποδόσφαιρο και φανταζόμασταν ότι ήμασταν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Περάσαμε δύο χρόνια προσαρμογής στο μπάσκετ και στον τρίτο χρόνο ξέραμε ότι αυτό ήταν για εμας. Στα 18 καταλάβαμε ότι μπορούσαμε να είμαστε καλοί. Αλλά να παίξω στο ΝΒΑ, να είμαι MVP… Όταν έβλεπα ότι μπορούσα να ανταγωνιστώ με τον αδερφό μου που ήταν μεγαλύτερος, κατάλαβα ότι θα μπορούσα να ανταγωνιστώ οποιονδήποτε».
– Πώς κατάφερες να φτάσεις στην επιτυχία προερχόμενος από μια τόσο ταπεινή οικογένεια;
«Είναι μια δύσκολη «μάχη», επειδή έχω φιλοδοξίες και θέλω περισσότερα. Ήμουν φτωχός, αλλά είχα πολλή αγάπη, που με βοήθησε και μού έδωσε κίνητρο να φτάσω εκεί που ήθελα».
– Συγκινήθηκες όταν έλαβες το βραβείο του MVP.
«Δεν κλαίω ποτέ. Το έκανα μόνο όταν έχασα τον πατέρα μου. Όταν ανέβηκα στη σκηνή και είδα τη χαρά στα πρόσωπα των δικών μου ανθρώπων ήταν σαν να πέρασε όλη η ζωή μου μπροστά στα μάτια μου σε λίγα δευτερόλεπτα. Και δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ».
