Η ζωή μας, είναι μια αρένα ανταγωνισμού, όπου οι ικανοί και εργατικοί δικαιώνονται, προχωράνε μπροστά και αμείβονται, ανάλογα με την απόδοσή τους.
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Tι να πεις για τους Έλληνες… Κάθονται δυο ολόκληρες ώρες για να πιούν στιγμιαίο καφέ!
Χάρρυ Κλυνν
Στην έλλειψη ατομικής προσπάθειας και όχι σε αντικειμενικούς λόγους απέδωσε την αδυναμία της πλειοψηφίας των νέων να βρουν δουλειά, ο βουλευτής της ΝΔ Κώστας Κυρανάκης, πολλοί από τους οποίους δεν είναι σε θέση ούτε καν το βιογραφικό τους να συντάξουν, όπως υπονόησε. Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν, πολλές, μιας και οι πολιτικοί είθισται να “χαϊδεύουν” τα αυτιά των πολιτών και όχι να κάνουν… υποδείξεις. Θα ήταν πολύ σκληρό αυτό, αν δεν έκρυβε μια πικρή αλήθεια, η αποκάλυψη της οποίας θα βοηθούσε πολλούς νέους να αποδεχθούν και να αντιμετωπίσουν κατάματα μια πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, είναι πως ζούμε σε μια δυτική καπιταλιστική κοινωνία που δεν (πρέπει να) ενθαρρύνει τις ψευδαισθήσεις της Αριστεράς πως το κράτος δηλαδή, μπορεί να εξασφαλίσει δουλειά για όλους, ανεξαρτήτως προσπάθειας, προσόντων και ικανοτήτων.
Η ζωή μας, είναι μια αρένα ανταγωνισμού, όπου οι ικανοί και εργατικοί δικαιώνονται, προχωράνε μπροστά και αμείβονται, ανάλογα με την απόδοσή τους. Οι υπόλοιποι, απλά επιβιώνουν εις βάρος των άλλων, είτε με επιδόματα, είτε “απολαμβάνοντας” τα κέρδη της παρανομίας. Είναι και αυτό μία οικονομική δικαιοσύνη του τρόμου, τόσο γνωστή, που δεν χρήζει ανάλυσης.
Η έλλειψη ατομικής προσπάθειας ή για να το πούμε πιο κυνικά η τεμπελιά, είναι μια φυσική ροπή του ανθρώπου που αν δεν αναχαιτιστεί, γίνεται τρόπος ζωής, με τους τεμπέληδες να επινοούν 100 + 1 λόγους για να τη δικαιολογούν. Βλέπετε η τεμπελιά, έχει τη δική της κρυφή γοητεία, αρκεί να αποδίδεται πάντα σε εξωγενείς παράγοντες και όχι – φυσικά – σε εμάς.
Γιατί, πώς εξηγείται το οξύμωρο, χιλιάδες επιχειρήσεις να προσφέρουν θέσεις εργασίας και χιλιάδες νέοι να μην βρίσκουν δουλειά; Ένας λόγος, είναι πως οι περισσότεροι δεν θέλουν να εργαστούν, δεν έχουν επιτακτική ανάγκη να το κάνουν. Δεν αντιμετωπίζουν άμεσα το φάσμα της πείνας, καθώς οι γονείς μπορούν ακόμα να τους συντηρούν και το επίδομα ανεργίας φτάνει για τρεις καφέδες την ημέρα.
Όμως, ακόμη κι όταν βρουν μια δουλειά, εφευρίσκουν πολλές αιτίες να τα παρατήσουν, ή και να προκαλέσουν την απόλυσή τους, για να εξασφαλίσουν για ακόμα μία φορά ένα επίδομα ή άλλα προνόμια ανεργίας… Κι έτσι, ο φαύλος κύκλος της τεμπελιάς συνεχίζεται. Ένας άλλος λόγος απραξίας, είναι πως οι νέοι επενδύουν πολλά στην απόκτηση τίτλων, όμως η γνώση που έχουν αποκτήσει δεν είναι αρκετή να ανταποκριθεί στις ανάγκες της σύγχρονης επιχειρηματικότητας. Έτσι, ο νεοπροσληφθείς σε μια επιχείρηση, θα χρειαστεί ένα χρονικό διάστημα μαθητείας ώσπου να προσαρμοστεί στις αρχές και αντιλήψεις της εργοδοσίας, κάτι που ωστόσο δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό.
Και με αυτά τα δεδομένα, εκείνα που χρειάζεται σήμερα ένας νέος που αναζητεί εργασία, είναι να πείσει αρχικά τον εαυτό του πως είναι αποφασισμένος να δουλέψει σκληρά, έστω και με όρους που δεν είναι οι καλύτεροι, μέχρι που να αποδείξει την αξία του, εάν φυσικά αυτή υφίσταται, σε εργασιακό αυστηρά επίπεδο.
Το πρώτο βήμα μετά από αυτή τη συνθήκη με τον εαυτό μας, είναι η σύνταξη και η διατύπωση ενός βιογραφικού που ισοδυναμεί με αυτοψυχανάλυση – και δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Πολλές επιχειρήσεις έχουν μπροστά τους δεκάδες βιογραφικά που δεν τα διαβάζουν καν, αποθαρρυμένοι από το πρώτο γραμματικό ή συντακτικό λάθος, δείγμα άγνοιας ακόμα και της ελληνικής γλώσσας. Ή είναι γεμάτα από άχρηστες και κουραστικές πληροφορίες σε μια προσπάθεια εντυπωσιασμού. Έτσι, αν κάποιος μας κάνει την “τιμή” απλά να σηκώσει το τηλέφωνο και να μας καλέσει για συνέντευξη, έχουμε ήδη επιτύχει στο πρώτο βήμα.
Το πώς θα διαχειριστούμε αυτή την επιτυχία, εξαρτάται από εμάς όταν προσέλθουμε στη συνέντευξη. Θα αιχμαλωτίσουμε για λίγα δευτερόλεπτα το βλέμμα και την προσοχή του υπεύθυνου με την εμφάνιση, τη στάση, τη γλώσσα του σώματος; Θα “κερδίσουμε” με δυο λόγια αυτόν που διέθεσε τον χρόνο του για να μας ακούσει και διατίθεται να μας “διαθέσει” και τα χρήματά του; Αν ναι, έχουμε κάνει ένα ακόμη βήμα!
Αλλιώς, η φράση του ιστορικού Σαράντου Καργάκου πως “το πρόβλημα των νέων δεν είναι η ανεργία αλλά η… εργασία“, επιβεβαιώνεται πανηγυρικά… Την ώρα που άνθρωποι άνω των 65 ετών, συνταξιούχοι, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές που παραμένει αμφίβολο αν προσφέρουν κοινωνική μόρφωση.
