Επίταξη ιδιωτικών κλινικών: Η εκθετική αύξηση των κρουσμάτων κορονοϊού στην Αθήνα, οδηγεί την κυβέρνηση στη λήψη μέτρων για την εξασφάλιση κλινών νοσηλείας ασθενών με κορονοϊό στα δημόσια νοσοκομεία σε περίπτωση που παρουσιαστεί «κύμα» κρουσμάτων το επόμενο κρίσιμο διάστημα. Στο πλαίσιο αυτό, άρχισε και η εφαρμογή του μοντέλου Θεσσαλονίκης, με την επίταξη ιδιωτικών κλινικών για τη μεταφορά ασθενών με άλλα νοσήματα από δημόσια νοσοκομεία ώστε να εκκενωθούν κλίνες για τη νοσηλεία ασθενών με κορονοϊό. Ήδη έχουν αρχίσει οι διαβουλεύσεις με μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο για τον αριθμό κλινών που ζητείται να παραχωρηθούν, ενώ αναμένεται να γίνουν αντίστοιχες συζητήσεις και με άλλα κέντρα.
Όπως είναι γνωστό η «επίταξη» ιδιωτικών κλινικών ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη με βάση τις τιμές του ΕΟΠΥΥ και χωρίς καμία επιβάρυνση των πολιτών, ενώ έχουν λυθεί και τα ζητήματα που αφορούν ιατρικές πράξεις γιατρών του ΕΣΥ στις ιδιωτικές κλινικές για την περίθαλψη των ασθενών που μεταφέρονται από τα Δημόσια Νοσοκομεία.
Σε σοκ οι γιατροί στη Θεσσαλονίκη
Την τραγική κατάσταση που επικρατεί στο «Γ. Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης με τους ασθενείς κορονοϊού, περιγράφει με αναρτήσεις του στο Facebook, γιατρός αναισθησιολόγος που εργάζεται στο νοσοκομείο. Ο Δανιήλ Κωνσταντινίδης κάνει λόγο για «υγειονομικό πόλεμο άνευ προηγουμένου, τέτοιου που όμοιο του δεν έχει συναντήσει καμία γενιά που αυτή τη στιγμή κατοικεί στον πλανήτη. Σε ένα πόλεμο, όλοι υπηρετούμε την πατρίδα χωρίς ερωτήσεις, ειρωνίες, αμφισβητήσεις, και “ναι μεν, αλλά”. Την υπηρετούμε τηρώντας τα μέτρα, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες και βοηθώντας το σύστημα υγείας, με τις όποιες αναμφισβήτητες και τρανταχτές αδυναμίες του, να παραμείνει όρθιο».
Σε προηγούμενη ανάρτησή του, αναφέρεται στις καθημερινές διασωληνώσεις που γίνονται στο «Παπανικολάου» και οι οποίες αφορούν ακόμα και σε «40χρονους και 50χρονους απόλυτα υγιείς κατά τα άλλα. Η αγωνία που ζωγραφίζεται στα μάτια των περισσοτέρων πριν τους διασωληνώσουμε δεν περιγράφεται εύκολα. Κάποιοι ρωτάνε αν προλαβαίνουν να τηλεφωνήσουν στις οικογένειες τους, να τους πουν ότι πηγαίνουν στην εντατική, σε ένα ταξίδι δηλαδή με άγνωστο προορισμό. Κάποιοι κλαίνε πριν διασωληνωθούν. Ναι, τόσο έντονες και τραγικές είναι εκείνες οι ώρες, και όσο σκληρά και αν ακούγονται αυτά, είναι η πραγματικότητα που ζούμε».
