Μία νοσοκόμα, η Bronnie Ware, εργάστηκε σε παρηγορητική κλινική φροντίδας ασθενών, κυρίως σε ασθενείς λίγο πριν γυρίσουν στο σπίτι τους για να αποβιώσουν εκεί ήρεμα ή σε ασθενείς που τους απέμεναν μέχρι 12 εβδομάδες για να «φύγουν» από αυτή τη ζωή. Δουλεύοντας εκεί άρχισε να καταγράφει τις σκέψεις αυτών των ανθρώπων, ξεκινώντας ένα blog υπό την επωνυμία Inspiration and Chai, το οποίο συγκέντρωσε τεράστια προσοχή από τους αναγνώστες και από τα υπόλοιπα media. Αυτή η απρόσμενη επιτυχία την οδήγησε και στη συγγραφή ενός βιβλίου του «The top five regrets of the dying». Στο βιβλίο αυτό κατέγραψε τις 5 μεγαλύτερες ενοχές που έχουν οι άνθρωποι πριν φύγουν από τη ζωή.
Η Ware γράφει για την ασύλληπτη διαύγεια, ευκρίνεια και σαφήνεια με την οποία οι άνθρωποι στο τέλος της ζωής τους κρίνουν τις επιλογές τους. Και πώς μπορούμε εμείς οι υπόλοιποι να μάθουμε από τη σοφία τους.
Τα 5 πράγματα που θα επιθυμούσαν να έχουν κάνει διαφορετικά στη ζωή τους
«Θα προτιμούσα να έχω το κουράγιο να ζήσω μια ζωή αληθινή στον εαυτό μου, και όχι τη ζωή που οι άλλοι επιθυμούσαν από εμένα να ζήσω»
Αυτή ήταν η πιο συνηθισμένη ενοχή από όλες. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν αντιλαμβάνονται ότι η ζωή τους έχει σχεδόν τελειώσει, διαπιστώνουν ότι κυνήγησαν όνειρα που δεν ήταν δικά τους…
«Θα προτιμούσα να μην είχα δουλέψει τόσο σκληρά»
Αυτή η απάντηση εξηγεί η Ware δόθηκε από όλους τους άντρες ασθενείς. Όλοι είχαν χάσει το μεγάλωμα των παιδιών και θα προτιμούσαν να είχαν περάσει περισσότερο χρόνο με τη σύντροφό τους. Οι γυναίκες ασθενείς όπως εξηγεί η συγγραφέας επειδή προέρχονταν από παλαιότερες γενιές, δεν δούλευαν και ήταν νοικοκυρές, αρά οι περισσότερες δεν είχαν εμπειρία από το κεφάλαιο καριέρα.
«Θα ήθελα να είχα το κουράγιο να εκφράζω τα συναισθήματά μου»
Οι περισσότεροι ασθενείς είχαν καταπιέσει τα συναισθήματά τους προκειμένου να συμβιώσουν ειρηνικά με τους άλλους. Ως αποτέλεσμα, πολλοί ανέπτυξαν αρρώστιες άμεσα συνδεδεμένες με την πικρία και την ενοχή που κρατούσαν μέσα στη ψυχή τους, για χρόνια.
«Θα ήθελα να έχω κρατήσει επαφή με τους φίλους μου»
Λίγο πριν το τέλος της ζωής τους, οι περισσότεροι αντιλήφθηκαν τη σημασία της φιλίας και πόσο πολύ θα ήθελαν να είχαν περάσει περισσότερο χρόνο μαζί τους.
«Θα ήθελα να έχω αφήσει τον εαυτό μου να είναι πιο ευτυχισμένος»
Οι περισσότεροι δεν είχαν καταλάβει κατά τη διάρκεια της ζωής του πως η ευτυχία είναι επιλογή. Έμειναν κολλημένοι σε παλιές λογικές και συνήθειες. Ο φόβος της αλλαγής τους ανάγκασε να προσποιούνται στους άλλους και στους εαυτούς τους, ότι ήταν ευτυχισμένοι, ενώ βαθιά μέσα τους, το μόνο που πραγματικά ήθελαν ήταν να είχαν ζήσει πιο αυθόρμητα και πιο ουσιαστικά.
