Αύγουστος Κορτώ εμβόλιο: «Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χάθηκαν, μου λείπουν»
Με μια βαθιά προσωπική, αλλά εσωτερική και ψύχραιμη τοποθέτηση, ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ δίνει 13.000 λόγους να εξετάσει κανείς σοβαρά το ενδεχόμενο να εμβολιαστεί έναντι του κορωνοϊού. Πολλά έχουν γραφτεί στα social media και άλλα τόσα έχουν ειπωθεί στο δημόσιο διάλογο προκειμένου να καμφθούν και οι τελευταίες αντιρρήσεις πως το εμβόλιο θα φέρει ολόκληρη την κοινωνία ένα βήμα πιο κοντά στην αποδέσμευση από τον «βραχνά» του κορωνοϊού. Πριν από δύο ημέρες, ο τραγουδιστής Χρήστος Μάστορας, αφού έκανε και τη δεύτερη δόση, απευθύνθηκε στους θαυμαστές του και επιχείρησε να χτίσει «τείχος αγάπης», όπως είπε, υπέρ του εμβολιασμού.
«Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χάθηκαν, μου λείπουν»
Ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ ωστόσο, κατάφερε να χρωματίσει με συναισθήματα και να σκιαγραφήσει με εικόνες τη θέση του γύρω από το ζήτημα του εμβολιασμού. Στην ανάρτησή του ξεκινά με τις 13.000 και πλέον των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους από τον κορωνοϊό μέσα στην πανδημία. «Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χάθηκαν, μου λείπουν. Ξέρω – δεν τους γνώριζα, και πιθανότατα δεν θα συναντιόμασταν ποτέ, κι εννοείται – εννοείται! – πως λείπουν απείρως περισσότερο στους δικούς τους, στους χαροκαμένους συνανθρώπους μας, που δεν μπόρεσαν ούτε να χαϊδέψουν τη μάνα, τον πατέρα τους, τις τελευταίες τους στιγμές. Αλλά κι εγώ, κι ας μην είδαν ποτέ τα μούτρα μου, κι ας είμαι ξένος, τους πενθώ» γράφει.
Το εμβόλιο που «σκότωσε τον φόβο»
Χωρίς να μιλά κουνώντας το δάχτυλο, ο Κορτώ υποστηρίζει πως το εμβόλιο υπήρξε για εκείνον το μέσο να «σκοτώσει τον φόβο» που τον στοίχειωνε κάθε μέρα. Άλλωστε, ο συγγραφέας γράφει για όσους δυσπιστούν. «Καταλαβαίνω (κι ας με θυμώνουν) το σκεπτικό αυτών που διστάζουν – η ιστορία έχει πια παλιώσει: τα εμβόλια δαιμονοποιούνται συστηματικά εδώ κι είκοσι πέντε χρόνια, από τότε που ένας εγκληματικά ανεύθυνος άνθρωπος τα συνδύασε με τον αυτισμό», σημειώνει και αναγνωρίζει πως στην κατάσταση που αντιμετωπίζουμε έχουν πολλοί μερίδιο ευθύνης. «Φταίνε κι όσοι φοβίζουν κόσμο χωρίς επιχειρήματα, σαφώς. Φταίνε πολλά και πολλοί».
Φταίνε κι όσοι φοβίζουν κόσμο χωρίς επιχειρήματα, σαφώς. Φταίνε πολλά και πολλοί
Ο Αύγουστος Κορτώ περιγράφει πως έχει φίλους που ακόμη αναβάλλουν τον εμβολιασμό τους. «Δεν έχω το σθένος να τους μεταπείσω, ούτε θεωρώ πως, ακόμα και να νοιάζομαι, η διαφύλαξη της υγείας τους είναι δική μου ευθύνη. Ούτε έχω το κουράγιο να διαβάζω κάθε μέρα βρισιές και κατάρες, ενώ δεν θέλω το κακό κανενός» γράφει με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Ο συγγραφέας κλείνει με μια ευχή: «Μακάρι – μακάρι! – να μη λείψουν άλλοι, από μένα, απ’ τους δικούς τους, απ’ την περιπέτεια της ζωής. Μακάρι, όντως, να μη λείψει κανείς».
Αναλυτικά η ανάρτηση του Αύγουστου Κορτώ
Γιατί μου λείπουν
Πάνω από δεκατρείς χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα έχασαν τη ζωή τους απ’ τον φονικό ιό. Τα νούμερα είναι δίκοπα: μπορεί να σε τρομάξουν, να σε παγώσουν, αλλά εξίσου εύκολα μπορεί να αφαιρέσουν το ανθρώπινο στοιχείο απ’ την απώλεια, να γίνουν ξεροί αριθμοί, όπως η ηλικία. “Κυρίως γέροι πεθαίνουν” διάβασα σήμερα (και τα γεράματα αριθμός είναι – ζόρικος και θαυμαστός), και σκέφτηκα τους νέους, τους συνομήλικούς μου και μικρότερους, που πέθαναν κι αυτοί, κι ας μην ήταν τόσο τρομερό το πλήθος τους. Και τι θάνατος, Θεέ μου: μόνος, φοβισμένος, χωρίς καν τη στοργή των ανθρώπων της καρδιάς σου.
Και ξάφνου, ένιωσα κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω: όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χάθηκαν, μου λείπουν. Ξέρω – δεν τους γνώριζα, και πιθανότατα δεν θα συναντιόμασταν ποτέ, κι εννοείται – εννοείται! – πως λείπουν απείρως περισσότερο στους δικούς τους, στους χαροκαμένους συνανθρώπους μας, που δεν μπόρεσαν ούτε να χαϊδέψουν τη μάνα, τον πατέρα τους, τις τελευταίες τους στιγμές. Αλλά κι εγώ, κι ας μην είδαν ποτέ τα μούτρα μου, κι ας είμαι ξένος, τους πενθώ.
Το εμβόλιο – που σε μένα σκότωσε τον φόβο που με στοίχειωνε κάθε μέρα – είναι μια χειροπιαστή άμυνα, μια απτή ελπίδα
Καταλαβαίνω (κι ας με θυμώνουν) το σκεπτικό αυτών που διστάζουν – η ιστορία έχει πια παλιώσει: τα εμβόλια δαιμονοποιούνται συστηματικά εδώ κι είκοσι πέντε χρόνια, από τότε που ένας εγκληματικά ανεύθυνος άνθρωπος τα συνδύασε με τον αυτισμό. Και το συγκεκριμένο εμβόλιο προέκυψε τόσο γρήγορα – χάρη στα θαύματα της επιστήμης – που κάποιοι δυσπιστούν ακόμα περισσότερο. Φταίνε κι όσοι φοβίζουν κόσμο χωρίς επιχειρήματα, σαφώς. Φταίνε πολλά και πολλοί. Έχω γνωστούς και φίλους που ακόμα το αναβάλλουν, που δεν θέλουν – και δεν έχω το σθένος να τους μεταπείσω, ούτε θεωρώ πως, ακόμα και να νοιάζομαι, η διαφύλαξη της υγείας τους είναι δική μου ευθύνη. Ούτε έχω το κουράγιο να διαβάζω κάθε μέρα βρισιές και κατάρες, ενώ δεν θέλω το κακό κανενός.
Μα συνεχώς γυρίζουν στο μυαλό μου οι χαμένοι, μαζί με μια παράδοξα εύθυμη προτροπή: “Να μη λείψει κανείς!” Κάτι που λέγεται για επικείμενα πάρτι, μαζώξεις, χαρές. Γιατί όχι και για την ίδια τη ζωή – το πιο μεγάλο πάρτι;
Μακάρι – μακάρι! – να μη λείψουν άλλοι, από μένα, απ’ τους δικούς τους, απ’ την περιπέτεια της ζωής. Μακάρι, όντως, να μη λείψει κανείς.
