Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Ίσως να είχαν δίκιο που έβαλαν την αγάπη στα βιβλία. Ίσως επειδή δεν θα μπορούσε να ζει πουθενά αλλού.
Ουίλιαμ Φώκνερ, Αμερικανός συγγραφέας
Οι ανατολίτες φιλόσοφοι, μας προτρέπουν να θεωρούμε τον έρωτα σαν ενα περιβόλι με λουλούδια που πρέπει να το καλλιεργούμε συχνά, για να είναι πάντα ανθισμένο. Όμως εμείς εδω, οι Δυτικοί, το αντιλαμβανόμαστε σαν ενα κομμάτι της ζωής μας με αρχή, μέση και πάντα ενα δραματικό τέλος, στην καλύτερη περίπτωση, όπως εξιστορείται μέσα απ’ τα αριστουργήματα της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα ή τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, ή εξελίσσεται σε ‘μελό’ σαν αυτά που συγκινούσαν τους μικροαστούς της μεταπολεμικής εποχής και σχημάτιζαν ουρές μπροστά στα ταμεία των Κινηματογράφων για να παρακολουθήσουν ταινίες όπου οι πρωταγωνιστές επισφράγιζαν τον έρωτά τους μπροστά σε μια Εκκλησία μετά απο εναν θρησκευτικό γάμο..
Ο πολιτικός, δεν είχε καθιερωθεί ακόμη. Αυτη ηταν η λογική και… αναπόφευκτη εξέλιξη ενός έρωτα για τα ήθη και τις αντιλήψεις της εποχής. Όμως αυτή η εξέλιξη στην πραγματική ζωη, ο γάμος δηλαδή ως αποτέλεσμα ενός θυελλώδη έρωτα δεν συμβαίνει πάντα ή οταν συμβαίνει δεν διαιωνίζει τον έρωτα όπως ελπίζουν οι ερωτευμένοι. Γιατί ο έρωτας, στην πραγματικότητα είναι ενα σύμπλεγμα παθών που εμποδίζει την εκτίμηση των πραγματικών προβλημάτων μιας μελλοντικής οικογένειας. Όσο ισχυρός κι αν ειναι, πολύ πιθανό να υποστεί σκληρή δοκιμασία.
Ένταση
Ωστόσο, έστω και σαν ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι της ζωής του καθενός, όλοι θα επιθυμούσαν να βιώσουν αυτήν την εμπειρία σε όλη της την ένταση… από ην έξαψη μέχρι την απώλεια και την απέραντη θλίψη… από το ανυπόφορο και βασανιστικό συναίσθημα της εξάρτησης από έναν άλλον άνθρωπο, μέχρι το λυτρωτικό πολλές φορές τέλος μιας σχέσης που οδηγεί απ’ την απόλυτη ευτυχία στην απόλυτη δυστυχία, αγγίζοντας έτσι όλες τις χορδές της ανθρώπινης συναισθηματικής κλίμακας που κάνει το άτομο ψυχικά και συναισθηματικά ολοκληρωμένο.
Μόνο ετσι οι ανθρωποι γίνονται συναισθηματικά αυτάρκεις και δεν αποζητούν, με εναν λανθάνοντα ναρκισσισμό, να ελλοχεύει στα βάθη της ψυχής τους, κάποιον να τους εμπνεύσει τον έρωτα αλλά αντίθετα έχοντας οι ίδιοι αυτήν την λυτρωτική από τα ερωτικά πάθη εμπειρία, θα μπορούν οι ίδιοι να εμπνεύσουν τον έρωτα αντί να αποζητούν απο κάποιον να τον εμπνεύσει γι’ αυτούς.
Στην σημερινή την ηλεκτρονική εποχή μας, οι νέοι άνθρωποι εξαρτημένοι απ’ το διαδίκτυο αλλά και απο άλλες επιρροές που ασκούνται απ’ τα ΜΜΕ, έχουν απωθήσει, αν δεν έχουν εξοντώσει τελείως, τα λεπτά συναισθήματα που είναι απαραίτητα για να νιώσουν, να ζήσουν τον έρωτα στην ίδια την ζωή τους κι οχι να τον φαντασιώνονται μέσα απο τραγούδια ή λογοτεχνικά και τηλεοπτικά προϊόντα.
Έλλειμμα
Το δραματικό αυτό έλλειμμα το αντελήφθησαν πολλοί και έσπευσαν να το αναπληρώσουν προσφέροντας όχι υποκατάστατα αλλά εκθέτοντας, ως δημόσιο θέαμα, την δική τους ερωτική ζωή πραγματική ή επινοημένη, εξασφαλίζοντας έτσι μια δημοσιότητα απαραίτητη για την κοινωνική και καλλιτεχνική τους επιβίωση, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις που θα προκαλέσουν αφού άλλωστε αυτός ακριβώς ειναι ο σκοπός: να προκαλέσουν το κοινό να ασχοληθεί μαζί τους.
Μεταφέροντας έτσι το δικό τους αδιέξοδο απ’ την πίστα και την σκηνή στην πλατεία στους θεατές και τους θαμώνες, υποχρεώνοντας τους έτσι να απαντήσουν στο δικό τους ερώτημα που είναι και ερώτημα όλων: Μα δεν μπορεί ένας 45χρονος και μια 53χρονη να ερωτευτούν ο ένας τον άλλο; Ο έρωτας είναι μόνο για τους νέους; Δεν μπορεί μια καλλίγραμμη καλλιτέχνις του άσματος να επιδεικνύει και τα σωματικά της προσόντα αφού και αυτά, πέρα απ’ την φωνή της, είναι απαραίτητα για την επαγγελματική της καταξίωση; Θα μπορούσαμε ανεπιφύλακτα να πούμε πως στον έρωτα δεν υπάρχουν περιορισμοί, ουτε ηθικοί, ούτε κοινωνικοί, ούτε συνειδησιακοί.
Αγοραίο θέαμα
Δυο ερωτευμένοι οποιασδήποτε ηλικίας βιώνουν σίγουρα την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής τους. Είναι μια περίοδος μικρής ή μεγάλης διάρκειας που σε κάποιους η ζωή πρόσφερε μεγαλόψυχα και σε άλλους αρνήθηκε επιδεικτικά χωρίς να τους εξηγήσει τον λόγο. Κι αν υπάρχει κάποια ένσταση στην ευτυχία των ερωτευμένων, όποιας ηλικίας αυτή είναι μία: να μην εκδηλώνεται δημόσια…να μην προκαλούν σχόλια, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Να μην εκθέτουν τον εαυτό τους ως αγοραίο θέαμα και κυρίως να μην εμποδίζουν την… κυκλοφορία των πεζών! Το ζευγάρι που περπατά χέρι – χέρι ή ανταλλάζει καυτά φιλιά στο πεζοδρόμιο, είναι εξίσου αποκρουστικό με τον ερωτευμένο ενήλικα που προκαλεί τους θαμώνες, ανεβαίνοντας στην πίστα για να φιλήσει την αγαπημένη του, λες και αδυνατεί να συγκρατήσει το ερωτικό του πάθος για εκείνη.
Το τέλος
Ομως οι πραγματικοί έρωτες, οι παθιασμένοι, αυτοί που συγκινούν, αυτοί που σε ανεβάζουν πολύ ψηλά και ύστερα σε αφήνουν να πέσεις απότομα και να διαλυθείς, να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να ανασυνθέσεις την ψυχή σου εξαγνισμένη απο πάθη, αυτοί οι έρωτες δεν είναι μελό, αλλά εχουν παντα δραματικό τέλος. Γιατί μόνο έτσι επέρχεται η λύση, η λύτρωση, όπως στα μυθιστορήματα και στα αριστουργήματα της Έβδομης Τέχνης.
Κι όσοι τωρα παρακολουθούν με ένα ενδιαφέρον σε φθίνουσα πορεία την πλοκή ενός έρωτα που πρόσφερε περισσότερη δημοσιότητα στους πρωταγωνιστές του απ’ όση ίσως και οι ίδιοι μπορούσαν να αντέξουν, αναμένουν απ’ αυτούς τους ίδιους να επινοήσουν και το τέλος του ώστε να φύγουν οι θεατές και να πάνε για ύπνο. Ενα τέλος που δεν θα ειναι δραματικό οπως ταιριάζει στους μεγάλους έρωτες της Λογοτεχνίας, αλλά ενα τέλος χωρίς ουσία που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς προκλήθηκε αυτή η “έκρηξη”. Ένα τέλος ίδιο, για όλους τους επινοημένους έρωτες του διαδικτύου…
