Ένας 19χρονος πρόσφυγας, ο Σισσέ Βάφινγκ, που έφτασε στην Ελλάδα σαν ασυνόδευτος ανήλικος, αφού κινδύνευσε να απελαθεί δύο φορές, πλέον αποφοίτησε από Πυθαγόρειο Γενικό Λύκειο Σάμου, συγκινώντας καθηγητές και συμμαθητές. Ο Σισσέ Βάφιγκ, πρόσφυγας από την Γουΐνέα κινδύνευε με απέλαση, καθώς το αίτημα του για απόδοση ασύλου είχε ήδη απορριφτεί δύο φορές, τελικά τα κατάφερε χάρη στην αλληλεγγύη των καθηγητών και συμμαθητών του, που τον βοήθησαν να πάρει άσυλο και τελικά να ολοκληρώνει με επιτυχία τη μαθητική του σταδιοδρομία στη Σάμο. Μέσα σε λιγοστό χρόνο, όπως γράφει το samos24.gr, ο Σισσέ Βάφινγκ έγινε ενεργό και αγαπητό μέλος της τοπικής κοινωνίας, έμαθε ελληνικά, εντάχθηκε σε αθλητικό σύλλογο και ξεκίνησε να φοιτά στο Πυθαγόρειο Γενικό Λύκειο Σάμου. Είναι μόνος του στην Ελλάδα, καθώς οι γονείς του έχουν πεθάνει.
Την αποφοίτηση του 19χρονου που έφτασε στην Ελλάδα ως ασυνόδευτος ανήλικος, έκανε γνωστή το σχολείο του, μέσω ενός αποχαιρετισμού των εκπαιδευτικών του σχολείου. Παράλληλα, δημοσίευσε και το συγκινητικό γράμμα του 19χρονου Σισέ με το οποίο ευχαριστεί τους συμμαθητές και τους καθηγητές του.
Η επιστολή των καθηγητών του σχολείου για τον 19χρονο πρόσφυγα Σισσέ
Σε επιστολή τους οι καθηγητές μίλησαν με λόγια στοργής για τον 19χρονο Σισσέ Βάφινγκ, που ήρθε ως ασυνόδευτος ανήλικος πρόσφυγας από τη Γουινέα, κινδύνευσε δύο φορές με απέλαση και όμως κατάφερε να πάρει άσυλο και να αποφοιτήσει από το λύκειο. «Ο Σισσέ Βάφιγκ από τη Γουινέα έφτασε στην Ελλάδα το 2020! Ο Σισσέ κατάφερε μέσα σε τόσο λίγο χρόνο να γεμίσει Ελλάδα και Αγάπη και να βρει μια νέα πατρίδα. Ο Σισσέ εδώ και πολύ καιρό, από την πρώτη στιγμή που εντάχθηκε στη σχολική μας κοινότητα, απέκτησε μια οικογένεια 280 μελών (μόνο!)
Ο Σισσέ τελειώνοντας τη φετινή του χρονιά, την τελευταία στο σχολείο μας, έχει 30 Εκπαιδευτικούς που ως πνευματικοί του γονείς έστερξαν σε κάθε του επιθυμία και 250 αδέλφια που τον στηρίζουν και τον βοηθούν σε κάθε του βήμα. Ο Σισσέ έχει πλέον αποκτήσει το δικό του σπίτι, το σχολείο μας! Ο Σισσέ, ο δικός μας Σισσέ, θα είναι πάντοτε το φωτεινό παράδειγμα για όλες και όλους μας. Ένα παιδί που χρειάστηκε να περάσει από τη Γουινέα στον Περσικό κόλπο, από εκεί με τα πόδια στην Τουρκία και μετά με βάρκα στη Σάμο για να βρει το δικό του λιμάνι. Ο Σισσέ μας που τα μόνα που ζήτησε από τη ζωή ήταν μόρφωση και αγάπη και έπρεπε να περάσει τρεις ολόκληρες ηπείρους για να τα βρει στη δική μας αγκαλιά.
Πόσο υπερήφανοι μπορεί να είμαστε… Δεν περιγράφεται με λόγια.
Ο Σισσέ κατάφερε ένα ολόκληρο σχολείο σήμερα να δακρύσει. Σήμερα ο Σισσέ αποφάσισε να μας αγγίξει ακόμη πιο βαθιά γράφοντας αυτή την υπέροχη επιστολή απευθυνόμενος στους συμμαθητές του στο σχολείο και στους καθηγητές του. Αγόρι μας, ήταν τιμή μας που υπήρξες μαθητής μας και συμμαθητής με τα υπόλοιπα παιδιά μας. Θα είμαστε πάντα δίπλα σου σε ό,τι κι αν κάνεις. Θα σε στηρίζουμε, όπως κάθε στοργικός Δάσκαλος θα έκανε. Τώρα που ήρθε ο καιρός να ανοίξεις ξανά αυτά τα υπέροχα μαύρα σου φτερά, ελπίζουμε ότι κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να σε δυναμώσουμε και να σου χαρίσουμε όλα όσα είναι απαραίτητα για να συνεχίσεις τη ζωή σου.
Καλή συνέχεια Σισσέ μας και κάθε επιτυχία στις Πανελλήνιες που έρχονται. Σε σένα και σε όλα τα ”αδέλφια” σου που μαζί θα διαγωνιστείτε.»
Η επιστολή του 19χρονου πρόσφυγα Σισσέ
Ο 19χρονςο πρόσφυγας έγραψε και αυτός από την πλευρά του μία επιστολή, την οποία αρχικά προόριζε για να το διαβάσει μπροστά σε όλους τους συμμαθητές του. Επειδή όμως αυτό δεν κατέστη δυνατό, η διεύθυνση του σχολείου το αναπαρήγαγε σε φωτοαντίγραφα και το μοίρασε σε όλους τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς.
«Αγαπητοί φίλοι, διευθυντή, καθηγητές, καλεσμένοι
Θα ήθελα κατ’ αρχάς να σας ευχαριστήσω που βρίσκεστε εδώ. Με αφορμή το τέλος της σχολικής χρονιάς και την αποφοίτησή μας και καθώς ο καθένας από μας θα ακολουθήσει το δικό του ξεχωριστό δρόμο θα προσπαθήσω να σας εξιστορήσω τη δική μου οδύσσεια από την αναχώρησή μου από τη Γουινέα μέχρι την άφιξή μου στην Ελλάδα. Θα σας μιλήσω για την διαδρομή που ακολούθησα, για τις χώρες από τις οποίες χρειάστηκε να περάσω μέχρι να φτάσω στη νέα μου πατρίδα, που τότε ακόμα δεν ήξερα ότι θα γίνει πατρίδα μου και σπίτι μου. Θα σας μιλήσω ακόμα και για τα προβλήματα που αντιμετώπισα στο παλιό κάμπ και τις δυσκολίες έως ότου ενταχθώ στην κοινωνία της Σάμου.
Ο δρόμος της προσφυγιάς ήταν ή είναι σκληρός ερχόμενος από τη Γουινέα δέχτηκα επίθεση από ληστές, είδα ανθρώπους να πεθαίνουν από την εξάντληση της ατελείωτης πορείας, παιδιά που δεν κατόρθωσαν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους όπως μπορούμε εμείς σήμερα. Όταν έφτασα στην Τουρκία μπήκα αμέσως στο νοσοκομείο γιατί ήμουν κι εγώ αποκαμωμένος από το δρόμο. Έμεινα λοιπόν στην Τουρκία λίγους μήνες και στη συνέχεια ήρθα στην Ελλάδα.
Γιατί όμως ήρθα στην Ελλάδα από την Τουρκία; και αποφάσισα να μείνω σ’ αυτή τη χώρα;
Όταν βγήκα λοιπόν από το νοσοκομείο και θέλησα να γραφτώ στο σχολείο, κατάλαβα ότι δεν γινόταν γιατί η εκπαίδευση στην Τουρκία δεν είναι δωρεάν κι εγώ δεν είχα χρήματα για να πληρώσω δίδακτρα. Όμως στην Γουινέα πήγαινα κανονικά σε σχολείο μεχρί και το θάνατο των γονιών μου. Ήταν μια ανάγκη που είχα. Εξίσου σημαντική με την ανάγκη της επιβίωσης. Είχα κι έχω πάντα δίψα για μάθηση.
Αυτά τα όνειρα είχα φτάνοντας στην Ελλάδα. Και πίστευα πως η διαδικασία (μου) με τα χαρτιά δεν θα καθυστερούσε.
Νόμιζα πως σε σύντομο χρονικό διάστημα θα έπαιρνα το άσυλο δεδομένου ότι ήμουν ανήλικος και μάλιστα ασυνόδευτος. Όμως η διαδικασία συνεχώς αργούσε. Κι εγώ εξακολουθούσα περιμένοντας τα χαρτιά μου να ζω σε άθλιες συνθήκες στο καμπ. Με τις συνεχείς απορρίψεις των αιτημάτων ασύλου έπρεπε να φύγω από το καμπ για να μπορέσω να γραφτώ στο σχολείο. είχε έρθει η ώρα να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου. Μου φαινόταν χάσιμο χρόνου να περιμένω ένα χαρτί το οποίο δεν ήξερα αν και πότε θα μπορούσα να αποκτήσω.
Όταν λοιπόν γράφτηκα στο Γενικό λύκειο Σάμου, εσείς μου σταθήκατε σε όλες τις δύσκολες στιγμές θεωρώντας με ένα από εσάς. Φροντίσατε να μου δώσετε το χαμόγελο που χρειαζόμουνα από καιρό στη ζωή μου. Φράσεις γραμμένες στο μυαλό μου από την εγγραφή μου έως σήμερα, φράσεις που μου είπατε, που μου λέτε ακόμα μέχρι και σήμερα «καλώς ήρθες Σισέ στο σχολείο μας είσαι ένας από εμάς μη φοβάσαι, μην αγχώνεσαι έλα στην παρέα μας να κουβεντιάσουμε» και τα υπέροχα λόγια του διευθυντή και των καθηγητών «ό,τι και να χρειαστείς Σισσέ μου μην φοβάσαι χτύπα τις πόρτες των γραφείων μας. Είμαστε εδώ για σένα και θα κάνουμε τα πάντα για την πρόοδο σου».
Στα λόγια αυτά μένω άφωνος, στην αγάπη που που δείξατε σε μένα χωρίς να το περιμένω (από εσάς).
Όταν μένω μόνος μου το βράδυ και σκέφτομαι όσα έχω ζήσει, όσα δύσκολα έχω βιώσει δακρύζω. Όμως τα δάκρυα αυτά σβήνουν. Από την μια θυμάμαι τους γονείς μου που μου λείπουν, από την άλλη έχω εσάς που αυτά τα χρόνια με γεμίσατε με αγάπη, τρυφερότητα και στοργή. Γι’ αυτό με τον τρόπο και την αποδοχή σας, αποδειχτήκατε οικογένεια και στήριγμα για μένα.
Οι στιγμές πού πέρασα μαζί σας στα μαθητικά μου αυτά χρόνια λυκειακά, θα μου μείνουν αξέχαστες. Σας ευχαριστώ θερμά για την αγάπη και την φροντίδα προς το πρόσωπό μου. Να ξέρετε ότι θα έχετε πάντα μια θέση στην καρδιά μου.
Ο μαθητής συμμαθητής και γιος σας Σισσέ Βαφιγκ»
