Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Το κοινό μίσος ενώνει τους ανθρώπους
Erick Hoffer
Αμερικανός συγγραφέας και φιλόσοφος
“Εσύ θα πας να ψηφίσεις την επόμενη Κυριακή;” ρώτησα την Συριζαία φίλη μου που… κατά τα άλλα την υπεραγαπώ.. “Σιγά μην πάω”, μου απάντησε χωρίς δισταγμό…”αφού έτσι κι’ αλλιώς δεν αλλάζει κάτι”. Τελικά, όπως μου είπε, πήγε και ψήφισε στις επαναληπτικές κι όχι μόνο άλλαξε κάτι, αλλά έγινε και η “μεγάλη ανατροπή”.
Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: Μα πού πήγαν ολοι εκείνοι οι Έλληνες πολίτες που, μόλις πριν λίγους μήνες, έδωσαν στην Νέα Δημοκρατία ένα ποσοστό που ίσως ούτε και η ίδια το περίμενε; Αλλά και την πρώτη εβδομάδα των Δημοτικών Εκλογών μια μεγάλη ελπίδα στους ενοίκους του Μαξίμου; Σίγουρα κάποιοι δεν ήταν διατεθειμένοι να χάσουν τα τελευταία μπάνια τους, όσο ακόμη ήταν καιρός και το ψαράκι τους σε κάποια παραλιακή ταβέρνα. Κι αυτοί ήταν αρκετοί για να κάνουν…την ζημιά.
Μπορεί οι σημερινοί πολιτικοί να μην δίνουν και τόση σημασία στα μπάνια των πολιτών, αλλά ένας μεγάλος πολιτικός της χώρας, ο Ανδρέας Παπανδρέου που έμεινε στην ιστορία, άφησε την ευαισθησία του ως παρακαταθήκη με την ιστορική εκείνη φράση με την οποία απάντησε σε όσους τον Ιούλιο του 1987 τον πίεζαν να προσφύγει στις κάλπες: “Ε, δεν θα χαλάσω και τα μπάνια του λαού”, είχε πει αποστομώνοντας τους πάντες. Φαίνεται λοιπόν πως αυτοί οι γαλάζιοι που απέδρασαν για τις ακτές την δεύτερη Κυριακή, προέρχονται από το πολύ παλιό ΠΑΣΟΚ και πρέπει να χρεωθούν ενα μέρος της ζημιάς.
Εκδίκηση
Ο άλλος λόγος, ίσως ο πιο σημαντικός γι’ αυτήν την ανατροπή, είναι η παρότρυνση όλων των άλλων κομμάτων στους ψηφοφόρους τους να στηρίξουν υποψήφιους απέναντι στην Ν.Δ. έστω κι αν δεν έχουν κάποιο άμεσο κομματικό όφελος. Αρκεί να πληγεί η Φιλελεύθερη Παράταξη… έτσι, για να τους σπάσουν το ηθικό. Ήταν κάτι σαν εκδίκηση που την είχαν ανάγκη, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, για το πλήγμα που υπέστησαν στις βουλευτικές εκλογές. Και αυτή η κατηγορία των ψηφοφόρων ήταν και η πιο σημαντική που επέφερε αυτό το αποτέλεσμα. Τι κοινό όμως είχαν όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι ψηφοφόροι που συνωμότησαν μεταξύ τους, για να επιφέρουν ένα ομαδικό πλήγμα στην Ν.Δ. χωρίς άμεσο όφελος;
Η ανθρώπινη επιθετικότητα είναι ένα συναίσθημα που ελλοχεύει στην ψυχή όλων σχεδόν των ανθρώπων, εκδηλώνεται όμως με διαφορετικό τρόπο από τον καθένα: με μια απλή διαφωνία, δυσφορία, θυμό, εκδίκηση, σκληρότητα, κακία και φτάνει μέχρι το άσβεστο μίσος, ακόμη και στο έγκλημα. Στην πολιτική ζωή, η Νέα Δημοκρατία έχει υποστεί αυτήν την τελευταία μορφή επιθετικότητας πριν χρόνια σε χαλεπούς καιρούς.
Σήμερα στην πολιτική ζωή, η επιθετικότητα που αφορά στο μεγαλύτερο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, αδιακρίτως πολιτικής απόχρωσης, εκτονώνεται και μέσα απ’ την ψήφο του. Επιλέγουν δηλαδή οι ψηφοφόροι, πρόσωπα και κόμματα με διαφορετικές των δικών τους πεποιθήσεις, με μοναδικό σκοπό μαζί με άλλους να επιφέρουν σκληρό πλήγμα στην αντίπαλη παράταξη και να πάρουν την εκδίκησή τους για την κυριαρχία Μητσοτάκη στο πολιτικό σκηνικό της χώρας ή ακόμη και για την αλαζονεία της που ενδεχομένως να εκφράζουν κάποια από τα μέλη της.
Κοινός αγώνας
Αυτή λοιπόν η επιθετικότητα που εκφράζεται με τον θυμό ως και το μίσος είναι το κοινό στοιχείο που ενώνει τους ψηφοφόρους της δεύτερης κατηγορίας στον κοινό αγώνα εναντίον της Ν.Δ., κυρίως όμως εναντίον της μεγάλης πολιτικής οικογένειας Μητσοτάκη, η οποία οικογένεια εξακολουθεί να υφίσταται δεκαετίες ολόκληρες μια αδιανόητη για τους νεότερους επιθετικότητα.
Ωστόσο, όλη αυτή η επιστράτευση που επέφερε την μεγάλη ανατροπή, πέρα από μια πρόσκαιρη ευφορία στην μια πλευρά και μια πικρία στην άλλη, δεν θα φέρει όφελος σε όσους την επινόησαν. Το ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να μπορεί να πάει πιο πάνω και ο ΣΥΡΙΖΑ βαίνει ολοταχώς προς την αυτοκαταστροφή του.
Στόχος ήταν κυρίως να πληγεί η ”Δυναστεία” Μητσοτάκη όπως αποκαλούν την οικογένεια εκείνοι που δεν θέλουν να αποδεχτούν πως η κληρονομιά ενός ονόματος από μόνη της δεν εγγυάται σε κανένα ”γόνο’ μια σίγουρη πολιτική σταδιοδρομία. Δυο αξιόλογα ονόματα σημάδεψαν τη ιστορία του τόπου και άφησαν το αποτύπωμά τους: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Δεν άφησαν όμως άξιους συνεχιστές. Δεν αρκεί το όνομα.
Οι απόγονοι του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που διαδραματίζουν για δεκαετίες ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας, δεν είναι τέκνα κάποιας Δυναστείας αλλά κέρδισαν σε ατομικό επίπεδο την εκτίμηση του κόσμου τόσο στην Ευρυτανία όσο και στην πρωτεύουσα, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να φαίνεται πως θα είναι για πολύ μεγάλο ακόμη χρονικό διάστημα ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Αφού ακόμη, δεν φαίνεται μακριά στον ορίζοντα κάποια εναλλακτική πρόταση στην αντιπολίτευση.
Ελπίδα…
Κυρίως όμως κάποιος να μπορεί να ηγηθεί μιας νέας παράταξης με νέες προτάσεις, νέες ιδέες μια σύγχρονη κοσμοθεωρία, απαλλαγμένη απ’ την δημαγωγία και τα αδιέξοδα της Αριστεράς όπως την γνωρίζουμε. Μια Αριστερά που, δεν έχει καμιά ελπίδα να επιβιώσει σ’ ένα Δυτικό Κράτος όπως η χώρα μας, εξαντλώντας την ιδεολογία της σε έναν παρωχημένο αντιαμερικανισμό σ’ έναν στείρο αντικαπιταλισμό, στον ξορκισμό του πλούτου.
Το αποτέλεσμα των Δημοτικών Εκλογών της δεύτερης Κυριακής χρεώνεται κυρίως στην ραστώνη της γαλάζιας παράταξης που την αξιοποίησε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο το σύνολο της άλλης πλευράς… Ένα αποτέλεσμα νόμιμο, όχι όμως και… “ηθικό”, μιας και ήταν μια “τεχνητή ανατροπή”.
