Ένα εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ του YouTube ξεκινά μια αναζήτηση για να βρει τους πιο μοναχικούς ανθρώπους στον κόσμο. Ανάμεσά τους, η κυρά Ρηνιώ από την Κίναρο, ο Φλαμίνιο από την Ιταλία και ο Ερικ που ζει στα δάση της Σουηδίας. Μια ομάδα κινηματογραφιστών πίσω από το κανάλι Yes Theory του YouTube δήλωσε πως πέρασε τέσσερις μήνες «ψάχνοντας να βρουν ιστορίες ακραίας μοναξιάς και τι έφερε αυτούς τους ανθρώπους σε τέτοια μοίρα». Η τελική επιλογή περιλαμβάνει τρία άτομα: έναν βοσκό, μια νησιώτισσα και έναν κάτοικο του δάσους, που ήταν επιλογή τους να ζήσουν απομονωμένα. Πώς είναι όμως η μοναχική ζωή τους;
Η ιστορία της κυρά Ρηνιώς – Πώς περνά την καθημερινότητά της
Ας πάρουμε αρχικά την περίπτωση της κυρά Ρηνιώς, της μοναδικής κατοίκου της Κινάρου. Η Ομάδα του «Yes Theory» πήρε ένα ιστιοφόρο για να φτάσει στο ακατοίκητο νησί Κίναρος, όπου συνάντησαν την 78χρονη Ειρήνη Κοτσατούρχη, γνωστή και ως κυρά Ρηνιώ. Πλησιάζοντας στο νησί, λένε: «Λοιπόν… είναι πολύ μεγαλύτερο στην πραγματικότητα, απ’ ό,τι νόμιζα. Έχει πολύ χώρο για να είναι μόνη της. Αρχίζω να αγχώνομαι λίγο τώρα που πλησιάζουμε και δεν ξέρουμε εάν είναι εκεί και αν θα ενδιαφερθεί να μας δει». Ευτυχώς, η κυρά Ρηνιώ είναι εκεί και καλωσορίζει το κινηματογραφικό συνεργείο στην ταπεινή της κατοικία. Όπως εξηγεί, ζει μόνη της στην απομακρυσμένη απόκρημνη τοποθεσία από το 2013, όταν πέθανε ο σύζυγός της. Το νησί ανήκε στον πατέρα της, αλλά όταν εκείνος πέθανε, η κυρά Ρηνιώ υποσχέθηκε ότι θα το φρόντιζε και από το 2000 είναι η μόνη επιστάτης.
Για να επιβιώσει, έχεις τις δικές της καλλιέργειες καθώς και κότες, ενώ παίρνει επίσης τακτικά προμήθειες από ένα κοντινό νησί που της στέλνουν με πλοίο. Ερωτηθείσα εάν νιώθει μοναξιά στο νησί, απαντά: «Όχι, δεν φοβάμαι, ούτε με νοιάζει που είμαι μόνη μου». Κάθε χρόνο, όπως λέει, ο γιος της μένει μαζί της για 2 με 3 μήνες και στο ντοκιμαντέρ δείχνει φωτογραφίες του που έχει κρεμάσει σε διάφορα σημεία του σπιτιού της. Αναφορικά με την καθημερινότητά της, η κυρά Ρηνιώ λέει ότι ξυπνάει στις 2 το πρωί και στις 5 πηγαίνει να ταΐσει τα ζώα της. Μένει μαζί τους μέχρι το μεσημέρι, με κύρια δουλειά να καθαρίζει τους χώρους τους και στη συνέχεια, στην απογευματινή ζέστη, προτιμά να κοιμάται. Η κυρά Ρηνιώ στη συνέχεια τους κέρασε από το σπιτικό της λικέρ και αφού την ευχαρίστησαν που τους άφησε να μπουν στο σπιτικό της, την αποχαιρέτισαν.
Ο Φλαμίνιο ζει μόνος εδώ και 52 χρόνια
Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή του Φλαμίνιο, ο οποίος ζει σαν ερημίτης σε ένα αγροτόπιτο στη βόρεια Ιταλία τα τελευταία 52 χρόνια αφότου τον πέταξαν έξω από το σπίτι του σε ηλικία 23 ετών. Ποτέ δεν έμαθε γιατί του είπαν να φύγει από το σπίτι, αλλά μετά από αυτό αποφάσισε να ζήσει μόνος του και δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Οι μοναδικοί του σύντροφοι είναι πλέον το κοπάδι των προβάτων του και λέει ότι του δίνουν χαρά κάθε πρωί που ξυπνάει και τα βλέπει να περιφέρονται έξω. Καθώς δεν έχει καμία επαφή με τον σύγχρονο κόσμο, ο Φλαμίνιο έχει γίνει εφευρέτης και έχει κατασκευάσει μια σειρά από εργαλεία που τον βοηθούν να τα βγάλει πέρα. Σε μια σκηνή λέει με ακρίβεια την ώρα χρησιμοποιώντας ένα αυτοσχέδιο ηλιακό ρολόι και σε ένα άλλο κλιπ τον βλέπουμε να ακονίζει μαχαίρια χρησιμοποιώντας έναν αυτοσχέδιο τροχό ακονίσματος.
Ερωτηθείς εάν αισθάνεται μοναξιά, εκείνος απαντά «μερικές φορές, αλλά όχι πραγματικά». «Τη νύχτα μερικές φορές αισθάνομαι λίγο μόνος, λίγο λυπημένος ίσως. Αλλά το πρωί, όταν βλέπω τα πρόβατά μου, όλα είναι καλύτερα».
Έγινε ερημίτης γιατί ήθελε να γίνει πλήρως αυτάρκης
Ο τελευταίος ερημίτης που συναντούν είναι ο Έρικ Γκράγκβιστ, ο οποίος είναι ένας 20χρονος που «πέρασε τα τελευταία χρόνια χτίζοντας την καλύβα των ονείρων του μόνος του στο δάσος της Σουηδίας με το όνειρο να μάθει πώς να γίνει πλήρως αυτάρκης». Τι τους δίδαξε αυτή η εμπειρία; «Όσο περισσότερο χρόνο περνούσαμε με αυτούς τους τρεις απίστευτους ανθρώπους, τόσο περισσότερο μας γοήτευαν. Όλοι τους έχουν βιώσει τη μοναξιά, αλλά με κάποιο τρόπο βρήκαν τελικά την ειρήνη, τη χαρά και το γέλιο στις απλές καθημερινές εργασίες γύρω τους».
«Η μοναξιά είναι ένα φυσικό σύμπτωμα της αίσθησης αποσύνδεσης από τη δική μας αίσθηση ανθρωπιάς και από τους άλλους. Κάποιοι από εμάς μπορεί να βλέπουν τη σύνδεση περισσότερο από άλλους, αλλά τελικά, ανεξάρτητα από το ποιος είστε ή που ζείτε, ελπίζω να θυμάστε ότι υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν να κάνουν έναν φίλο ακριβώς όπως εσείς. Μην αφήσετε ένα κεφάλαιο θλίψης να σας κάνει να πιστέψετε το αντίθετο».
